Van je kookruimte een eyecatcher maken, hoe doe je dat ? Zes coole keukens om op te eten.
Heavy metal
Wat? Compacte keuken met fikse dosis wallpower in een herenhuis in het centrum van Gent.
Wie? Zelf ontworpen voor Tamara De Mey en Thijs Brondeel voor hun kantoor : het communicatie- en persbureau Turbulence.
“Esthetisch gaat bij mij altijd boven praktisch”, lacht Tamara De Mey. Het was haar idee om een keuken volledig in messing af te werken. “Dat is minder gemakkelijk te onderhouden dan we dachten. Maar ach, patina is ook charmant.” Alle kastjes, de spatwand én het werkblad zijn uitgevoerd in messing. Of beter gezegd : alles is van MDF met daarop een plaat messing geplakt. Omdat het materiaal zo opvallend is, hielden ze de rest van de keuken strak en sober met onder meer greeploze deurtjes.
De indeling van de keuken was een behoorlijke puzzel. Want de kleine ruimte heeft slechts één volledige muur. De andere zijn onderbroken door een deur, twee ramen en een radiator. Het ontwerp tekende Tamara zelf. “Omdat we qua indeling geen bijzondere dingen konden doen, kozen we voor een verrassend materiaal, messing. Gelukkig vonden we uiteindelijk een lokale schrijnwerker die de keuken voor een relatief bescheiden bedrag kon maken. De marmertegels op de vloer vonden we bij een goedkope Nederlandse winkel die restpartijen verkoopt. Om maar te zeggen : een bijzondere keuken hoeft niet per se peperduur te zijn.”
Avontuur langs de muur
Wat? Hedendaagse keuken die een grillige muur in een oud herenhuis volgt.
Wie? I.s.m. architecten, een jong bureau uit Antwerpen, bekend van horecazaken zoals Yam Thai.
Hier zat vroeger een binnenplaats, in een typische achterbouw vol koterij. De keuken lijkt op het eerste gezicht niet bijzonder, maar is dat wel. Een hedendaagse keuken bedenken voor een oud herenhuis is geen evidente opdracht, maar I.s.m. architecten slaagde daar wonderwel in. De moderne materialen – polybeton op de vloer, mulitplex voor de keuken – vloeken niet met de magnifieke glasramen. De keuken oogt eigentijds en tegelijk doet ze denken aan vroeger. Het bijzondere zit in de details : let bijvoorbeeld op de afwezigheid van handvatten aan de kasten. De kasten lopen niet volledig tot boven en daar kun je ze opentrekken. De inkepingen creëren donkere lijnen in de keuken, een zwart-witspel.
“De bewoners wilden een open stadswoning met veel licht”, herinnert Koen Pauwels van I.s.m. architecten zich. “Daarom is bewust gekozen om geen keukeneiland te bouwen.” De kasten meanderen tegen de grillige muur en lopen als het ware mee met de schuine wand. Ook de witte kleur trekt extra licht binnen.
I.s.m. architecten is een jong bureau uit Antwerpen, gerund door Wim Van der Vurst en Koen Pauwels en opgericht in 2010. De letters staan voor ‘in samenwerking met’. Het bureau is vooral bekend van enkele Antwerpse horecazaken zoals Vitrin of Yam Thai.
Hard Deco
Wat? Een chique stadskeuken in een beschermd appartementsblok in Elsene.
Wie? Ontworpen door interieurarchitect Lionel Jadot voor een vrijgezel.
Zelf koken was nog nooit zo glamoureus als in deze keuken van interieurontwerper Lionel Jadot. Waar je ook kijkt, overal spat de luxe van de muren : goud, marmer en palissanderhout. De inspiratiebron voor deze keuken was de prachtige art-decohal van het appartementsblok. Zelf noemt Jadot het een “gecondenseerde versie van art deco, geen opulente Great Gatsy-toestanden. De finesse zit in de details en in de materialen, niet in de decadente volumes.” Die details zijn inderdaad fantastisch. Een mooi voorbeeld zijn de handgrepen aan de keukenkasten. Daarvoor liet Jadot twee ateliers samenwerken : de één maakte een rond stukje massief palissander. De andere monteerde er een knop op van gepatineerd nikkel.
Wat meteen opvalt, is de stalen constructie met gehamerd glas. Daarin zit de verlichting én de dampkap verstopt. Voor het project ging Jadot op zoek naar marmersoorten die populair waren in het art-decotijdperk. Zo ontdekte hij een drukke donkere marmersoort die hij op de vloer legde. Voor de wand en het werkblad werd het een grafisch Calacatta-marmer. Dat hij afboordde met een zwart-witte mozaïek. De strenge art-decolijnen breekt Jadot met een barokke dosis goudverf. Volgens hem heeft dit appartement “weinig te maken met kil modernisme. Qua sfeer leunt het veel meer aan bij het royale van Mallet-Stevens dan bij de starheid van Le Corbusier.”
Het bos door de bomen
Wat? Ruime leefkeuken in een typische aanbouw in een rijhuis in Ledeberg bij Gent.
Wie? Architectenbureau Atelier Vens Vanbelle tekende de keuken voor een jong gezin met drie kinderen.
“Noem het gerust een antikeuken,” pleit architect Maarten Vanbelle, “als je hier binnenstapt, ervaar je in de eerste plaats de ruimte, niet de keuken. Voor ons is deze plek een verlengde van de tuin, maar dan op een abstracte manier.” Zelf beschrijven ze de aanbouw als een herfstwandeling. De vloertegels verwijzen naar gevallen bladeren. De steunpilaren zijn de bomen. En de vinnen zijn takken waardoor de zon gefilterd binnenvalt via de lichtstraat. De zijwanden – en dus ook de keuken – werden bewust volledig wit gelaten, zodat alle aandacht naar de bomen gaat. Bij een gemiddelde aanbouw bestaat de draagstructuur uit balken van muur tot muur. Hier staat de draagconstructie in het midden van de ruimte. Interessant voor het budget, want op die manier was het niet nodig om een plafond te steken.
Zoals zoveel rijwoningen had ook deze een korte uitbouw met een keuken. De eige-naars vroegen Atelier Vens Vanbelle om die te vervangen. Vanbelle : “Standaard is er een zitkamer voorin, middenin een eetplaats en achterin een aanbouw met keuken. In plaats van die stereotype opeenvolging, wilden we een open belevingsruimte met verschillende functies.” Het eiland tussen de bomen is zowel keukenwerkblad als kinderbureau. Door er nog een blad onder te plaatsen, ontstaat er opbergruimte voor bestek en schoolspullen.
Colour blocking
Wat? Vrolijke keuken in snoepkleurtjes en berkenmultiplex in een gerenoveerde fiftieswoonst in Oostduinkerke.
Wie? De jonge architect Simon Anckaert.
Waar nu het fornuis, de koelkast en de spoelbak staan, werden in een vorig leven auto’s, fietsen en tuinmateriaal geparkeerd. Met andere woorden : bij de renovatie van dit vrijstaande fiftieshuis werd de inpandige garage betrokken bij de woning. Architect Simon Anckaert : “De bewoonbare oppervlakte van dit huis was net iets te klein voor de eige-naars. In plaats van bij te bouwen, offerden ze de garage op.” De garagepoort werd vervangen door een groot raam.
Anckaert hertekende de benedenverdieping tot één grote open ruimte. “De eigenaars gaven me echt carte blanche. Hun enige voorwaarde was een grote Amerikaanse frigo”, vertelt Anckaert, die veel inspiratie vindt in frisse Scandinavische interieurs en meubelen. Dat zie je ook in de afwerking. Zo liet hij in elk deurtje een gat frezen als alternatief voor een greepje. De deurtjes van berkenmultiplex werden afgewerkt met blanke vernis. De gekleurde deurtjes met een dun laagje formica. Benieuwd ? Op 28 mei kun je deze realisatie gaan bezoeken tijdens De Vlaamse Renovatiedag.
De groene gedachte
Wat? Strakke maatwerkkeuken in een statig herenhuis in Zurenborg, Antwerpen.
Wie? Architect Hansi Ombregt van P8 Architecten.
Niet uit een Pinterest-prentje, niet van een Instagram-post en niet uit een inte-rieurreportage. Nee, de inspiratie voor deze keuken kwam van een honderd jaar oude faiencetegel. In het statige herenhuis in Zurenborg zit er in de eetkamer een originele lambrisering van art-nouveautegels. “De donkergroene kleur uit de tegels was het vertrekpunt voor dit keukenontwerp. De kastdeurtjes van berkenmultiplex zijn in die kleur gebeitst”, vertelt architect Hansi Ombregt van P8 Architecten.
In het oorspronkelijke huis zat de keuken op dezelfde plek, maar wel in een aparte ruimte. De architect maakte twee openingen in de muur tussen de keuken en de eetkamer : eentje als doorgang. En eentje als raam juist boven de betegelde wand. Verder behielden de architecten zoveel mogelijk oorspronkelijke elementen, zoals de oude deur tussen de keuken en de gang. De originele mozaïekvloer kwam tevoorschijn onder een dikke laag linoleum.
Tekst Iris De Feijter & Veerle Helsen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
