En toen sloeg de vonk over: 8 verhalen over toen Cupido raak schoot

Soms besluipt de liefde je met de subtiliteit van een kat, soms slaat ze in als de bliksem. Acht mensen vertellen over het moment waarop ze wisten: dit is de ware.

Soms besluipt de liefde je met de subtiliteit van een kat, soms slaat ze in als de bliksem. Acht mensen vertellen over het moment waarop ze wisten: dit is de ware.

‘Mijn vriendin Britt en ik boekten een reisje naar New York toen we twee maanden samen waren. We kenden elkaar al langer, maar onze relatie was nog erg pril. Op vakantie kreeg ze plots last van haar benen, waarop we naar het ziekenhuis trokken. Daar kregen we een keiharde diagnose: Britt heeft MS. Op dat moment was het zelfs nog niet duidelijk of ze ooit opnieuw zou kunnen stappen. Ik schrok me een ongeluk, maar tegelijk wist ik: het maakt niet uit hoe ziek ze wordt, we geraken hier samen door. Het kon me niet schelen dat onze reis werd ingekort en ons hele programma overhoop lag. Britt haar gezondheid was het enige dat er op dat moment toe deed. Mijn vorige relatie zou geen lang leven beschoren zijn met zo’n onzekere toekomst, nu twijfelde ik geen seconde. Ik wilde er zijn voor Britt. Dat dacht ik toen en zo denk ik nu, twee jaar later, nog steeds. Samen vinden we wel een manier om ermee om te gaan, met vallen en opstaan.’

‘Ik was twintig, hij zestien, en we waren allebei op een activiteit met verschillende scoutsgroepen samen. Die avond had ik een mop verzonnen die ik aan iedereen vertelde, maar die niemand grappig vond. Tot ik naast Arne terechtkwam. Die lag strijk. Sindsdien waren we vrienden.

Ik herinner me van die jaren dat we altijd excuses zochten om bij elkaar te zijn. Dat we absoluut samen naar een fuif moesten voor ons verenigingswerk, bijvoorbeeld, of dat de grootste maan ooit aan de hemel stond en dat we die zeker moesten bekijken. Dat hebben we vier jaar lang gedaan en het was heerlijk. Die connectie tussen Arne en mij, dat is iets wat je niet vaak tegenkomt. We voelden allebei dat er meer in zat, maar waren gewoon heel, heel goede vrienden. Tot die ene dag, nu bijna vijf jaar geleden.

Ik had een belangrijke deadline op mijn werk, maar kreeg Arne niet uit mijn hoofd. Toen heb ik beslist om gewoon op een trein te springen en naar zijn kot in Gent te gaan. Elke halte opnieuw zei ik: ‘hier stap ik af, dit is een slecht idee’. Maar de vriendinnen die ik quasi de hele rit aan de lijn had, overtuigden me om te blijven zitten. Uiteindelijk ben ik toch in Gent geraakt, maar eenmaal op zijn kot lukte het mij niet om te vertellen waarvoor ik was gekomen. Pas na enkele wijntjes kwam het eruit: ‘We kunnen niet verder blijven doen alsof er niets aan de hand is’. En ik weet niet meer of ik het was die dan het volgende zei, of Arne, maar plots klonk er: ‘Ik denk dat wij een tof koppel zouden kunnen zijn’. Daarop werd dan geantwoord – ik weet ook niet meer door wie van ons – : ‘Dat zou ik wel leuk vinden’. Dat is een opmerkelijk rationele start, en dat voor twee mensen die niet zo rationeel zijn. Maar sinds dan waren we dus officieel een koppel. Dat liep in het begin niet van een leien dakje, want na al die jaren vriendschap vond ik het echt moeilijk om de klik te maken. Maar kijk, nu zijn we vijf jaar later en zijn we nog altijd samen. Het leeftijdsverschil heeft nooit iets uitgemaakt, Arne is afgestudeerd en we hebben net een huis gekocht.

Ik kan niet goed zeggen wat hét moment was dat ik wist dat ik verliefd was. Arne en ik, dat was gewoon van in het begin al meant to be. Dat zegt ook iedereen die ons samen ziet. En we zeggen het zelf ook nog elke dag tegen elkaar. Het is zo ontzettend logisch dat wij samen zijn. We gaan nog altijd even graag op avontuur als al die jaren geleden. We werken ook erg goed samen. Arne is echt mijn partner, de persoon waarmee ik projecten start en huizen koop, blijkbaar. Hoe het komt dat het zo lang heeft geduurd dat we dé stap hebben gezet? Ik denk dat wij twee mensen zijn die daar toen weinig aandacht voor hadden, of een relatie niet als iets prioritair zagen. Of dat we niet wilden toegeven aan elkaar wat er speelde. Dat is gelukkig veranderd.’

‘Ik herinner me mijn eerste ontmoeting met Philippe nog alsof het gisteren was. Voor een Erasmus-uitwisseling verbleef ik zes maanden in Italië. De eerste weken waren hels. De Italianen zijn luid en chaotisch, wat nogal indruist tegen mijn rustige natuur. Die avond stond ik te koken in onze gemeenschappelijke ruimte, waar gewoontegetrouw nog 35 andere mensen rondhingen. Plots kwam er een onbekende gast de kamer binnen. Hij was knap en joviaal, een soort sociale magneet. Al mijn aandacht werd meteen naar hem gezogen, de andere mensen in de kamer verdwenen naar de achtergrond. Ik bleef hem maar aanstaren, alsof ik de controle over mijn eigen lichaam kwijt was. Zelfs het eten heb ik hopeloos laten aanbranden. Zo’n instant aantrekking had ik nog nooit meegemaakt, liefde is iets wat bij mij meestal moet groeien. Hij kende mij niet, maar kwam zichzelf wel vriendelijk voorstellen. Ik sprak op dat moment enkel gebrekkig Italiaans en stotterde als een vijftienjarige, heel awkward en onhandig. Die eerste ontmoeting was vrij kort en voor buitenstaanders misschien weinig opmerkelijk, maar ik voelde meteen: dit is iets bijzonders. We zijn intussen acht jaar later en hebben samen een huis gekocht in Gent.’

‘Meer dan 23 jaar geleden sloeg de vonk over tussen mij en mijn vrouw. Ik was uitgenodigd voor een persreis in de Caraïben, op wat toen het grootste cruiseschip ter wereld was: de Sovereign of the Seas. Door een reeks van toevalligheden leerde ik Priscila kennen. Er waren in totaal 45 journalisten mee, waaronder 30 Latijns-Amerikanen. Ik had het meisje dat later mijn vrouw zou worden wel al opgemerkt aan het begin van de trip, maar de groepjes werden heel erg bepaald door onze geografische afkomst. Toch was er iedere dag een toevallige ontmoeting tussen ons, waardoor we samen begonnen op te trekken. Ik sprak maar drie woorden Spaans, zij maar drie woorden Engels. Gelukkig was er muziek: samen zaten we met mijn Sony walkman op het dek naar cassettes te luisteren. De dag voor we terug naar huis moesten vliegen, hebben we een lange strandwandeling gemaakt in Miami. Met handen en tanden probeerden we te converseren. Daarna moesten we terug elk onze eigen richting uit. Ik naar België, zij naar Ecuador. We waren verliefd en wilden geen spelletjes met elkaar spelen, want voor ons allebei was dit meer dan een oppervlakkige vakantieliefde. Het was 1996, dus sociale media of Skype bestonden nog niet. In het begin communiceerden we via telefoon en fax, maar dat werd heel duur en ingewikkeld. Gelukkig was ik een van de eerste particulieren in België met internet thuis, waardoor we konden mailen. Ik beloofde dat ik haar zo gauw mogelijk zou opzoeken en in tussentijd leerde ik in sneltempo Spaans.

Begin 1997 trok ik voor drie weken naar Ecuador, waarvan we vier dagen op cruise gingen naar de Galapagoseilanden. Het is daar dat we allebei het gevoel kregen dat we een toekomst hadden samen. Voor haar sterk gelovige familie was het een hele lastige zaak om ons een kajuit te laten delen tijdens die cruise. Dat zij koppig heeft volgehouden, en dat haar familie dat uiteindelijk heeft toegestaan, betekende veel voor mij. In een langeafstandsrelatie moet je heel rationeel kunnen zijn. Toen ze met Valentijn zei dat ze naar België wilde verhuizen, wist ik: dit zit goed. Het bleef natuurlijk een ongelofelijke gok, maar we hebben allebei hele sterke karakters. Dat zorgt er soms voor dat het botst, maar ook dat we allebei voor honderd procent voor elkaar willen vechten.’

‘Het heeft heel lang geduurd voordat ik in het reine was met mezelf. Ik wist wel dat er iets was en dat het niet zou weggaan, maar ik heb het lang verdrongen. Pas toen ik Bart leerde kennen, besefte ik dat homo zijn ook helemaal anders kon dan wat ik kende van de stereotiepe beelden. Ik kende het homomilieu helemaal niet en smartphones en apps bestonden allemaal nog niet toen ik 24 was. Op een avond ging ik eens naar de Red & Blue in Antwerpen – helemaal mijn ding niet, maar ik wou het een kans geven. Kort daarna ging ik een tweede keer en dat was de avond dat ik Bart ontmoette. Ik ben toen blijven slapen, maar de ochtend erna vertrok ik weer snel. Ik was het niet gewoon om af te spreken met een man en in een poging mezelf te beschermen, zei ik toen ook dat ik niet meteen zou terugkomen. Toch trok ik een week lang om de dag van mijn ouderlijk huis in Oost-Vlaanderen naar hem in Antwerpen. Dan kookte hij voor mij, trokken we samen de stad in en bleef ik slapen. Elke keer opnieuw zei ik dat ik maar heel even zou blijven, maar na een week voelde ik dat ik eigenlijk niet meer weg wou. Als ik niet bij hem was, wou ik hem continu bellen om zijn stem te horen. Die stem! Ik weet nog goed hoe ik hem bij mijn inmiddels overleden oma op speaker zette om haar te kunnen laten horen hoe mannelijk hij klonk. Bart is een echte man. Dat is wat ik altijd wou en ik wou hem niet meer kwijt. Hij is de eerste en enige man waarmee ik een relatie heb gehad. We zijn nu vijftien jaar samen, waarvan drie jaar getrouwd. En ik ben nog altijd even verliefd als na die eerste week in Antwerpen.’

‘Griet en ik leerden elkaar kennen via Tinder. Tot dan toe hadden mijn Tindermatches nog niet geleid tot succesvolle dates, ik kwam net uit een slechte relatie en stond niet meteen te springen om me in een nieuw liefdesavontuur te storten. Het klinkt cliché, maar dat was uiteraard het moment dat ik wél een klik voelde met een match. Ik vertrok net voor drie weken naar Cambodia en ondanks het uurverschil stuurden we de hele tijd berichtjes naar elkaar. Halverwege de reis voelde ik dat ons geflirt minder vrijblijvend begon te worden. Enkele dagen na mijn terugkomst liet Griet weten dat ze in de file stond op de E40 en ik grapte dat ze rechtsomkeer kon maken om samen iets te gaan drinken. Ik dacht niet dat ze er echt op in zou gaan. Toen daagde het me: ik heb een jetlag, ik heb me sinds de reis niet meer geschoren, heb een idioot T-shirt aan en het is broeierig heet. Ik was dus, om het zacht uit te drukken, niet mijn beste zelf. De nieuwsgierigheid won het van mijn schaamte over m’n sjofele uiterlijk en we zijn toch op café gegaan. Die eerste date was vrij awkward. Na de spanningsopbouw via berichtjes, kwamen de zenuwen van de echte ontmoeting. Ik vond haar prachtig, maar had het gevoel dat ze te hoog gegrepen was voor mij. De tweede date vond plaats tijdens de Gentse Feesten: gezellig, maar nog steeds niet diezelfde klik als online.

We hebben dat gevoel besproken en heel spontaan een tripje geboekt naar Rotterdam om te ontdekken of er toch iets inzat. Dat weekend was zalig. Een meevaller, want je vertrekt uiteindelijk op trip met iemand die je amper kent. We hebben super veel gebabbeld, rondgewandeld, ijsjes gegeten. We waren 24 uur non-stop samen en het werd op geen enkel moment vervelend of saai. We voelden ons goed bij elkaar. Griet is echt een prachtvrouw, ze is knap, slim, tof, zelfstandig. Die zomer dat we naar Rotterdam trokken ben ik gradueel gaan geloven dat we een toekomst konden hebben. Intussen hebben we samen een huis gekocht, zijn we getrouwd en hebben we onze liefde bezegeld met een zoontje. Ik ben heel blij dat we na die eerste dates op spontane citytrip vertrokken zijn en elkaar écht leerden kennen. Onze relatie nu is zoveel breder en rijker dan die verliefdheid van in het begin. Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn leven zonder haar zou doorbrengen.’

‘Ik zag haar op Tinder en vond haar meteen superknap. Via zo’n datingapp ga je natuurlijk vooral af op het uiterlijk, en ik zag meteen dat ze helemaal mijn type is. Toen we gematcht waren en ze niet meteen antwoordde, heb ik haar een tweede berichtje gestuurd. Dat zou ik normaal nooit doen, maar ik voelde dat ze het waard was. De eerste ontmoeting vond plaats tijdens Oudejaarsavond, met gemeenschappelijke vrienden. Een beetje ongemakkelijk, aangezien je van elkaar weet dat je allebei naar rechts hebt geswipet. Ik was zenuwachtig, want ik wist niet of die fysieke aantrekkingskracht zich zou doortrekken op andere vlakken. Tijdens ons eerste echte gesprek die avond voelde ik dat mijn voorgevoel klopte en we ook écht klikten. Ik was er meteen duidelijk over: ik zie je zitten, en niet gewoon als vriendin. Sindsdien zijn we bijna iedere dag samen en is die zenuwachtigheid weggeëbd. Je gezonde verstand zegt dat de hele tijd samen zijn misschien wat teveel is, maar het is zo zalig in onze bubbel van verliefdheid. We doen klef en kunnen geen moment zonder elkaar. Als we 24 op 7 samen zijn, wil ik 25 op 8 samen zijn. Waarom zou ik me inhouden? Ik smijt me volledig in deze relatie, want ze geeft kleur aan mijn leven. We kennen elkaar nog niet lang, maar ik weet dat er iets moois groeit. Hoe meer tijd ik met haar doorbreng, hoe zekerder ik daarvan ben.’

‘Ik spotte Corine voor het eerst tijdens een voetbalmatch waar zij moest spelen. Haar snelheid en haar goedlachse persoonlijkheid sprongen me meteen in het oog. ‘Amai, wie is dat daar op het veld?’, vroeg ik aan de vriend naast me. ‘Die is veel te oud voor jou’, kreeg ik meteen het deksel op de neus. Ik was toen amper 19, Corine is tien jaar ouder. Voor mij vormde dat leeftijdsverschil geen enkel probleem: diezelfde avond nog sloten we een feestje in de buurt samen af op de dansvloer. Er is toen niets gebeurd, maar de spanning was te snijden. In de dagen die erop volgden, bestookten we elkaar tot een gat in de nacht met berichten. Ik voelde aan alles dat er een klik was. Onze eerste officiële date liet niet lang op zich wachten. We gingen eerst samen een partijtje squash spelen, nadien heeft zij voor mij spaghetti gekookt in haar appartement. Door een ietwat onhandig gebaar van mij belandde het Kindersurprise-speeltje dat bij het dessert zat in haar oog. Een geluk bij een ongeluk: het was het laatste duwtje in de rug dat we nodig hadden om tot actie over te gaan. Intussen zijn we tien jaar gelukkig samen en hebben we twee kinderen.’