‘Misschien wordt het thuis wel gezelliger, als ik niet meer vraag ‘en wanneer heb jíj voor het laatst gestofzuigd?’’

Zou ik soms niet beter wat meer trad wife zijn? Ze bevreemden me, deze langgerokte vrouwen die dagelijks brood staan te kneden op sociale media en gruwen van geboortebeperking. Maar wie weet wordt het thuis wel een stuk gezelliger, als ik niet langer passief-agressief vraag ‘en wanneer heb jíj voor het laatst de gang gestofzuigd?’ Vandaag ga ik het proberen. In plaats van gedane taken te zitten turven, zal ik verzaligd het huis zijn glans teruggeven en een bewerkelijk menu op tafel zetten. Misschien wel met een strik in mijn haar, von Kopf bis Fuss klaar voor het aanhoren van ’s mans werkverhalen. Want, zo laten de trad moekes zien, de weg naar het geluk voert langs het verleden. Maar welk verleden eigenlijk?

Lang geleden, toen ik nog geen Instagram maar Sesamstraat keek, kende ik geen werkende moeders. Er waren er wel, maar je moest ze gaan zoeken. Hun zonen of dochters werden ‘sleutelkinderen’ genoemd omdat ze zichzelf binnenlieten na school. Een gegeven dat ons, opgewachte kindjes, afwisselend met medelijden en jaloezie vervulde. Ramen werden gelapt, vloeren gedweild, eten op tafel gezet. Deze handelingen werden niet gefotografeerd.

Ook herinner ik me niet dat mijn moeder er steevast dromerig bij glimlachte, zoals de trad wives zodra ze hun fornuis zien. ‘Het leven met twee kleine kinderen deed me de muren oplopen’, vertelde ze later. Geen van de moeders uit de buurt stond ingewikkelde taarten te garneren met fruit uit de eigen moestuin. Een waterijsje konden we krijgen, we gingen huis na huis af tot we buikpijn hadden.

De trad wives creëren een vreemde cocktail: een vleugje amish, overgoten met Instagram-esthetiek en de overtuiging dat, zelfs als vrouwen mógen studeren of anderszins hun individualiteit ontplooien, hun horizon niet verder reikt dan het tuinhek. De trad wife der trad wives, een Amerikaanse met Instagram-naam @ballerinafarm, verplettert haar 8,8 miljoen volgers niet alleen met filmpjes van haar keuken­exploten – denk: met baby in de draagdoek zuurdesemdeeg door de handen doen dansen. We zien haar ook koeien melken (‘een ontspannend begin van de dag’) of verloren schapen zoeken op haar enorme boerderij. Wat zou je anders ook doen, als moeder van acht?

We wéten dat het niet kan kloppen. Nooit is er kindergejengel te horen op de achtergrond. Lijzig likt deze blonde schone een vinger vol beslag af voor de camera, terwijl wij van de stress niet meer zouden weten hoe we heten. Ze is getrouwd met een multimiljonair. We vermoeden een filmploeg, een leger huispersoneel. Maar wat je niet ziet, bestaat niet. ‘Ze heeft de perfecte kneedtechniek, dat is alvast niet fake’, zucht mijn zus, taartenbakker in bijberoep. ‘Ik kan mezelf er toch in verliezen, in die filmpjes’, bekent een vriendin die net promotie heeft gemaakt.

Mijn trad wife-middag wordt een succes. Tijdens elke thuiswerkpauze grijp ik naar een vod, als in een niet te stoppen natuurlijke impuls. Geuren van groentes vermengen zich, er lijkt liefde te spatten van de schotel die ik uit de oven til. Mijn leven is een sprookje: Tiny blijft thuis. Alleen jammer dat de man ondertussen op zich laat wachten. Die pompoen koelt sneller af dan je denkt. Vaag doemt een zin op die ik hem onlangs heb horen uitspreken. Iets met ‘deze week gaan eten met een vriend’. Wat als je een trad wife bent en de kostwinner je op een dag laat zitten? Ik besluit in character te blijven. Prik tergend traag met mijn vork in een aardappel, staar mijn eigen leegte aan in een donker, blinkend raam.