‘Mijn hart gaat uit naar alle toffe mannen die toevallig de foute sneakers dragen’

Nathalie Cardon vindt niks te banaal voor een goed verhaal.

“Ik ben niet op zoek naar iets vasts. En ik ga ’m sowieso in de friendzone steken.” Het kost me moeite niet meewarig te kijken als jonge vrouwen over hun liefdesleven vertellen. Of beter, over de hoofdstukken die nooit een eerste alinea zullen krijgen. Ach, die gevreesde friendzone. Het moet een dichtbevolkt gebied zijn, door een slagboom van de rest van de wereld gescheiden, waarin dolende zielen elkaar vastklampen: “Zie jij soms waaraan het ligt?” Mijn hart gaat uit naar alle toffe mannen die toevallig de foute sneakers dragen.

De jonge kennis in kwestie overhandigt me haar iPhone. “Dit is ’m.” Ik zie een mozaïek van foto’s: het Instagramprofiel van een kerel die geen glimlach onbenut laat om zijn witte tanden te tonen. Veel beelden van kinderen. Gezeten op schouders. Geduwd in gocarts. Een eenjarige met verjaardagskroon. Een dreumes die op een sandwich knaagt. Bijzonder voor de ouders, van een schrikwekkende banaliteit voor wie geen nageslacht wil. “Ik vond dat kindergedoe er al wat over, maar kijk hoe hij zichzelf omschrijft”, word ik gemaand. Ik lees. Colgate-man is blijkbaar een hoge pief in het bankwezen, en een ‘superhero single dad’.

Mijn hart gaat uit naar alle toffe mannen die toevallig de foute sneakers dragen.

Hier moet ik even op kauwen. Superhero. Wat zou de reden kunnen zijn om jezelf deze titel toe te kennen? Zou hij iemand zijn zoals Tutuman, de Nederlandse vader met terminale kanker die in een roze balletrokje over straat liep om zijn dochtertje een plezier te doen en zijn laatste levenskracht stak in een stichting voor lotgenoten? Had ik het niet goed gezien en had Superhero niet twee, maar tien kleintjes, stuk voor stuk via pleegzorg gered uit een mensonterende thuissituatie? Nee, daarvoor waren de dubbelgangerfoto’s – ‘kijk hoe ik als kind op mijn kind leek’ – te talrijk. Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat elke jonge ouder, alleenstaand of niet, over magische krachten beschikt. De nachten vol beschuldigend gehuil. Nooit meer rust op de wc. Zonder bovenmenselijk geduld red je het allemaal niet. Maar deze man, in zijn kraakverse hemd naast een draaimolentje poserend, heeft vast de middelen om in zijn kinderloze week op tal van manieren te recupereren. Superhero op de golfbaan. Superhero in de viplounge van een concert. “Ik kom af gasten, kids free as a bird!”

Een superheld in huis, het lijkt me vermoeiend. Vooral voor de kinderen. Geen knutselwerk van macaroni dat het ooit genoeg gezegd krijgt: gezegend zijt gij boven alle vaders. Altijd maar moeten klappen, op dagen dat paps eens geen Deliveroo besteld heeft. Word je eindelijk puber, kun je niet eens rebelleren. Want het staat zwart op wit op schermen wereldwijd, tot in de eeuwen der eeuwen. Deze Man Deed Het Onmogelijke.

“Ik begrijp je wel”, zeg ik tegen mijn kennis terwijl ik haar telefoon teruggeef. We hengelen allemaal naar liefde met de middelen die we hebben, van een stel vrolijke borsten tot de Dostojevski op het nachtkastje. Maar goed vaderschap etaleren is een kwestie van doseren. Anders worden kinderen al snel de nieuwe vissen: de karpers en snoekbaarzen, trots omhooggehouden door half ontblote spierbundels op Tinder. Geen vrouw die dat snapte, laat staan toehapte.

Het benieuwt me in welke bewoordingen Superhero Single Dad te horen zal krijgen dat er geen interesse is. In mijn jonge jaren bediende ik me al eens van de frase ‘sorry, lig momenteel met mezelf in de knoop’. Maar millennials zeggen waar het op staat. Het zou dus goed kunnen dat ze hem simpelweg het artikeltje doorstuurt dat ik net via Google heb opgeduikeld: ‘Why single dads are superheroes, yet single moms are scum.’ Met een smiley erachter of zo.