‘Je liefde voor elkaar uitschreeuwen op sociale media? Verdacht’

Nathalie Cardon vindt niks te banaal voor een goed verhaal.

In sommige landen stroomt het bloed door wat ooit straten waren. In andere landen zitten mensen ernaar te kijken. Wordt er gejammerd: “Kunnen we niet naar iets vrolijkers zappen?” Die mensen hebben de luxe om, als ze dat willen, de Netflix-documentaire over David Beckham aan te klikken of meteen het fragment op te zoeken dat ieders mond doet opkrullen: Victoria en David die, in hun knusse buitenhuis, een dansje plegen op Islands in the Stream. Dat duet van Dolly Parton en Kenny Rogers is op zichzelf al in staat een zinkende ziel uit een depressie te trekken, maar wacht tot je Beckham erbij ziet, verliefd meezingend met een biertje in de hand. ‘Making looove, áh-aa-a-aah.’

Couple goals, oordeelde het internet, dus diende het gekopieerd. Op TikTok en Instagram lieten duizenden vrouwen hun telefooncamera draaien terwijl ze hun lief thuis opwachtten, dansend op de countrypopklassieker. Kijken of niet-voetbalvedetten ook spontaan aan het heupwiegen zouden gaan en wie weet, hun lief bij de heupen vatten in een romantische reflex. Zelf heb ik besloten hier niet aan mee te doen. Niet alleen omdat ik geen idee heb hoe je een Reel op Instagram plaatst, maar ook omdat mijn vriend te veel zou schrikken. Hij is gewend me ’s avonds aan te treffen waar hij me ’s morgens heeft achtergelaten: op de bank, als een gestorvene in Pompeï versmolten met een laptop. Of in de keuken, iets roepend dat de verwachtingen wat betreft het eten tot redelijke proporties terugbrengt. “We hebben nog altijd brood in huis!” Dansen kan weleens gelezen worden als dreigingsniveau 4.

Sowieso sta ik wat wantrouwig tegenover de term couple goals, een begrip dat ontstaan moet zijn toen stellen op sociale media hun liefde voor elkaar begonnen uit te schreeuwen. Wat een bizarre gewoonte is dat toch. Bij jonge mensen kan ik het snappen: mijn zoon en zijn lief hebben de leeftijd waarop je denkt de liefde zelf te hebben uitgevonden. Dan móéten je kuskiekjes de wereld in. Maar de rest? Die is verdacht. Uit studies blijkt dat hoe meer romantische foto’s geliefden op sociale media zetten, hoe meer het rommelt in de relatie. Mijn eigen empirisch onderzoek wijst hetzelfde uit. De man die het nodig vindt iedere Aperol Spritz met zijn ‘liefste vrouw’ te posten als summum van geluk, probeert het offline aan te leggen met al wie zijn dochter had kunnen zijn. De kennis die elk jaar op Facebook haar trouwdag gedenkt met tekst en beeld, schijnt ineen te krimpen van ’s mans woedebuien. Er is bijna altijd een verhaal, van vreemdgaan of stille wrok tot wurgende verveling. Ik ben zelfs al zover dat ik ‘oei, wat scheelt er’ denk zodra er een publieke liefdesverklaring voorbijkomt. Vooral als de aanbedene ook nog eens antwoordt onder het bericht: ‘Ik ook van jou, poepie. Tot aan de maan en terug!’ Hoe komt zoiets tot stand? Wat moet ik me daarbij voorstellen? Je zit naast elkaar op de bank. Zwijgend te tikken. Er waait een tak tegen het raam. Je denkt aan de vuilnisbak die nog buiten moet. En dan komt de eerste like binnen. Gelukkig. Iemand gelooft in jullie. Misschien moet je het toch nog maar even volhouden. Ook al voelt het alsof je al jaren met jezelf danst.