‘Elvis’ lievelingskostje bevat achtduizend calorieën – welk verdriet moet er in een mens zitten om het met zoveel vet te dempen?’

Verbijsterd keek ik toe hoe Erik Van Looy zijn gasten in Komen eten trakteerde op Zwanworstjes in eigen nat. Zelf was ik ook zo iemand die nooit kookte, tot corona de wereld en mijn ziel veranderde. Ik begon aan een kookboek op twee exemplaren, waarin nu al zestig recepten zijn verzameld. Ze worden met vulpen geschreven en voorzien van zelfgemaakte foto’s, waarop er altijd wel iets op het vuur staat te pruttelen terwijl iemand van ons op de achtergrond glundert. Dat kookboek is een erfstuk dat ik wil doorgeven aan de volgende generatie. Als er iets van mij wordt herinnerd, dan mag het mijn zorgzaamheid en gevoel voor flauwe humor zijn. Misschien kunnen mijn dochters over een halve eeuw eens lachen met het grapje dat ik verzon bij Mince & Tatties.

Om het boek futureproof te maken, voorzie ik bij elk recept een alternatief zonder dierlijke inbreng.

Daarnaast ben ik lid geworden van een clubje van vier mannen die om beurten voor elkaar koken. Dat zijn inspirerende bijeenkomsten, overgoten met geestrijke dranken en wereldbeschouwingen. Een van de vrienden is gespecialiseerd in Vlaamse klassiekers, een ander voelt zich beter thuis in de wereldkeuken. We hebben ook ons eigen Van Looy-type. Hij vergast ons op diepvriespaella van The Smiling Cook of Iglo Roerbak Sensatie, gepimpt met verse zeevruchten.

Als het mijn beurt is om te koken, kan ik mijn liefde voor anekdotiek en bizarrerie de vrije loop laten. Omdat ik vind dat de wereld meer zoetgevooisdheid kan gebruiken, luister ik de laatste tijd af en toe weer naar Elvis. Zo kom ik zijn lievelingskostje op het spoor: een warme sandwich met de naam Fool’s Gold Loaf. Het is het soort smeerlapperij dat ik graag aan mijn vrienden voorschotel.

Op YouTube bereiden wannabe-chefs de sandwich om die vervolgens met orgastische geluiden op te smikkelen. Je kijkt ernaar met fascinatie en groeiend afgrijzen. ‘It’s messy as heck, guys’, zegt een Rik die zich Backyard Chef noemt. ‘But it’s good fingerlicking stuff. It tastes absolutely fantastic.’

Het recept van het gekkengoud is even verwoestend als eenvoudig. Er komt een stokbrood aan te pas, een halve kilo spek, een pot druivengelei en een pot pindakaas van de smeuïger soort. De grootste diehards vinden het geheel pas af als je het brood voorafgaandelijk bakt in het vet van het spek.

Elvis raakte geïntrigeerd door de snack toen hij in 1976 bij hem thuis in Graceland bezoekers ontving. Het gesprek kwam toevallig op een sandwich die op het menu stond van Colorado Mine Company, een restaurant in Denver. Hoewel hij die avond al getafeld had, besloot de zanger dat hij er onmiddellijk een wou. Het gezelschap vloog in zijn privéjet van Memphis naar Denver, een vlucht van twee uur. Ze parkeerden het vliegtuig in een hangar en lieten tweeëntwintig van de beruchte sandwiches aanrukken. Die maakten ze samen soldaat en spoelden ze door met Perrier en champagne. Na de schranspartij vlogen ze meteen terug naar Memphis. De culinaire gangbang kostte naar verluidt zestienduizend dollar aan kerosine.

Een volgens de regels van de kunst bereide Fool’s Gold Loaf bevat achtduizend calorieën, terwijl een volwassen man per dag toekomt met een derde daarvan. Welk verdriet moet er in een mens zitten om het met zoveel vet te dempen? De sandwich kreeg bijnamen als ‘cardiologist’s dream’ en ‘heart attack snack’, maar tegenwoordig vind je online tips om hem op minder destructieve wijze te bereiden. Je kunt volkorenbrood gebruiken, het spek vervangen door avocado of de sandwich opdienen op een bedje van sla. Dat ben ik niet van plan, ik serveer hem liever als hapje. We proeven het gekkengoud in smurfenporties en heffen het glas op de onbederfelijkheid van Elvis.

Tijdens optredens begon the King soms onverwachts te zingen over aardvarkens. Hij werd tweeënveertig en schijnt eens gezegd te hebben: ‘Do something worth remembering.’

Het kookboek voor mijn dochters haalt hij niet.

Lees ook: ‘Het zou helpen mochten mensen even welwillend voor elkaar zijn als voor hun kinderen’