Vorige maand was ik jarig. Reken daar de Sint en Kerstmis bij, en ziedaar de verklaring waarom ik december als een stroperig kluwen van pakjes, feestgedruis en lekker eten zie. Met gescheiden ouders aan elke kant wordt de maand al gauw een polonaise aan cadeautjes uitdelen en, na de zesde maaltijd, uit mijn eigen verpakking barsten. Vergis je niet : ik ben geen feest-scepticus. December is een van de maanden waar ik het meest naar uitkijk. Maar dit keer was het anders dan de andere keren. Daar zat ik in mijn chique jurk en rode lippenstift aan een mooi gedekte tafel met heerlijke spijzen. Alles was prachtig, blonk en schitterde. Behalve ik. Opeens trof het me : ik vóelde het niet. Het leek zo weinig bijzonder. Het meergangenmenu, de kaarsjes, de zorgvuldig uitgezochte muziek… Het leek allemaal op de dag ervoor, en de dag daarvoor. En dan had ik het niet over de feestdagen. Want zie je, ik heb de neiging om mijn dagelijkse leven met de nodige glitters te bestrooien.
Stoemp met worst ? Dek de tafel met het gouden servies en de linnen servetten ! Naar de supermarkt ? Er is geen enkele legitieme reden om dat niet in een lange fluwelen jurk met fonkelende oorbellen te doen. Gewoon brood ? Ach nee, elke dag pistoleetjes. Het resultaat van zo’n koninginnenleven is dat de hoogdagen opeens zowat op het niveau van het alledaagse komen. Daar zat ik dan. Een verwende prinses met een erwt in de maag.
Ik prikte mismoedig in mijn dessert en brak me er het hoofd over. Wat was de oplossing ? Luisterrijker vieren, om het contrast groter te maken ? Dat leek me in eerste instantie een puik plan. Tot het idee aan nog meer decadentie me misselijk maakte. Was ik zo iemand geworden van altijd maar meer ? Toen wist ik het. Een tegenovergestelde beweging drong zich op. Ik moet stoppen met over alles slingers te willen draperen. Of beter : ik zou niet uitsluitend dat mogen doen. Want is alles met bladgoud volkleven niet ook een manier om het leven niet te waarderen zoals het is ? Als je enkel kersen op de taart zet, maar de taart vergeet, is het misschien niet meer zo feestelijk. Wie het altijd te groot ziet, is immers blind voor het kleine. En zoals alles in het leven, gaat het om evenwicht. Groots leven : ja ! Weglopen van het normale : nee, dank je.
Mijn voornemen voor 2017 is dan ook het omgekeerde van wat ik normaal antwoord over ambitieuze plannen, wilde projecten en sensationele wensen. Dit jaar wil ik juist niets bijzonders. Ik wil het doodgewone. En dat dan fijn vinden. Het grootse in het kleine vinden, in plaats van altijd het kleinste ding op te blazen met toeters en confetti. Genieten van een doodnormaal leven. Leren tevreden te zijn met een opgeruimd huis, in plaats van de lichten uit te doen en kaarsjes te zetten, zodat je de rommel niet ziet. Dat is niet het meest sensationele, maar zorgt wel voor rust en zachtheid. Eindelijk maar eens die taart beginnen te bakken, voor ik er kersen opzet. Maar dan wel één met minstens vijf verdiepingen, acht verschillende vullingen in laagjes en gekke figuurtjes van suikerglazuur. Want evenwicht, dat moet er zijn.
katrijn.van.bouwel@knack.be
KATRIJN VAN BOUWEL
Ik moet stoppen met over alles slingers te willen draperen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
