Voor het leven

Zes paren over het huwelijk. Over het grote feest, over het bompa-gevoel, en over het elkaar gewoon graag zien, zonder tralala.

Anna Luyten Foto’s : Lieve Blancquaert

1 jaar : katoenen bruiloft

Het begon op een mistige avond. Ze hadden met andere kollega’s nog lang in de kroeg gezeten. Het werd later. Buiten werd het erwtensoep. Cor : ?Lucy woonde toen nog buiten Amsterdam. Ik wilde haar met de wagen de stad uitleiden. Ik zei : ‘Volg me maar. Als ik twee keer knipper met mijn richtingaanwijzers, moet je links afslaan. ‘ Maar ze bleef achter me aanrijden. Tot in de parkeergarage. Ik heb haar nog een gulden gegeven voor de parkeermeter.” Lucy : ?Ik heb helemaal geen geknipper gezien.” Cor : ?Volgens mij deed je het met opzet.”

Lucy Prijs (45) en Cor Groeneweg (43), respektievelijk art-director en radiokorrespondent, komen allebei uit Nederland. Na zestien jaar samenwonen werd hen vorig jaar in het Mechelse stadhuis een trouwboekje afgeleverd.

Lucy : ?Cor heeft me nooit echt gevraagd. De romantische knieval is er niet aan te pas gekomen. Een paar uit ons vriendenklubje ging trouwen. Ze probeerden ons te verleiden om mee te doen. Iedereen bleef maar vragen : ‘Wanneer trouwen jullie nu ? ‘ ” Stellig : ?Eigenlijk vormde ons huwelijk gewoon een ekskuus om een groot feest te organizeren.”

Op 24 september ’94 traden ze officieel in het huwelijk. Cor : ?Ik vond zo’n feest wel belangrijk : één keer in je leven al je vrienden samenbrengen waarvan je weet dat ze anders alleen op je begrafenis nog eens samenkomen.” Lucy : ?De familie is tevreden. Een zucht wordt geslaakt : ‘Hè hè, ze zijn eindelijk getrouwd’.”

Cor : ?Wij wonen al zo lang bij elkaar. Het papiertje was geen drang.” Lucy : ?Je kent elkaar al zo lang, en toch was het een emotioneel moment. Wij stonden beneden in de hal van het stadhuis te wachten. Ik zag al die prille bruidjes in het wit voorbijkomen, en dan denk je : ‘O jee. ‘ Je staat toch in de mooiste zaal van het Mechelse stadhuis, met een van fierheid glimmende ambtenaar…”

Zij was in het groen. Vrienden van over de hele wereld kwamen samen. Er werd veel gelachen. Cor : ?Maar God, wat heb ik me toen ook geschaamd. Een van onze vrienden had een doedelzakspeler besteld die de hele stoet naar het stadhuis leidde. Zo zijn we door Mechelen getrokken, door een zee van volk. Het was marktdag. Misschien was er wel die spanning van het ‘Ja’-zeggen, maar het was vooral gezellig en ook wel mooi naar elkaar toe : weten dat je samen een verbond voor het leven hebt. Ik vond het moment waarop we een huis kochten en een samenlevingsovereenkomst sloten wel spannender.” Lucy : ?We hebben toen tien keer langer bij de notaris gezeten dan we nu in het stadhuis gestaan hebben.” Cor : ?Op het vlak van samenleven was dat een bewustere keuze dan het huwelijk. Ik heb lang gedacht : ‘Trouwen, waarom moet dat eigenlijk ? ‘ En dan kwam er een periode waarin ik dacht : ‘Waarom ook niet ? ‘ “

Lucy : ?Vroeger deed je dat ook niet, trouwen. Sommige mensen hadden het er moeilijk mee om het te begrijpen. Wij waren niet getrouwd, en toch zagen ze dat wij het leuker hadden dan koppels in vele burgermanshuwelijken. Misschien zijn we precies getrouwd omdat het eigenlijk niet meer hoefde.” Cor : ?Omdat we zo lang gewacht hebben, is alles er veel leuker op geworden. Geen familie die de zaak moet bekostigen en overal haar neus wil tussensteken. We hebben ons van de familie kunnen losscheuren op dat huwelijksfeest. Op onze leeftijd heb je ook al een degelijke vriendenkring.”

De huwelijksnacht. Lucy : ?We zijn in bed gedonderd en werden wakker met een kater. De volgende dag zijn we op huwelijksreis naar Schotland vertrokken. Maar getrouwd of niet, als je al zo lang bij elkaar bent, maakt het in je dagelijks leven absoluut geen verschil.” Cor : ?Zo’n huwelijk geeft wel een nieuwe impuls op affektief, eigenlijk op alle gebied. Het heeft toch ook iets van een nieuwe, emotionele start.”

De kracht. Cor : ?We hebben elkaar leren kennen toen we beiden al wat ouder waren. We hadden lang genoeg buitengespeeld en genoeg ervaring opgedaan. Als je dan voor elkaar kiest, kan je het wel langer uithouden dan mensen die met hun vriendje uit hun schooltijd trouwen. Ik heb in mijn studententijd ook wel vriendinnetjes gehad… Vreemd, maar we hebben nooit ons leven doorgenomen van vóór we elkaar kenden.” Lucy : ?Dat deed ook nooit terzake. Ik zie ons als een stevig stel.”

Cor : ?Het heeft te maken met die kameraadschap voor het leven die wij voor elkaar voelen. En met aandacht voor elkaars werk. Wij delen al onze vrienden. Dat is heel belangrijk. Als iemand van ons beiden iemand leert kennen, wordt die dadelijk binnen de kring van ons tweeën gehaald. Of als de ene van de andere de indruk krijgt dat hij of zij niet genoeg aandacht krijgt, dan wordt daar aan gewerkt. Anders groei je uit elkaar. In een periode waarin Lucy heel lange werktijden had, heb ik haar wel een keer gezegd : ‘Als je met mij wil verder gaan, moet je kiezen. Zo kan het niet langer. Dan doen we het wat zuiniger aan en dan zien we wel’.”

Lucy : ?Ik heb mijn job toen opgezegd. Ik ging er zelf onderdoor. Cor is in die dingen soms mijn betere ik.”

5 jaar : houten bruiloft

Vic : ?Ik kende Judith al van vroeger. Ik vond haar altijd veel klasse hebben. Ik ben nogal verlegen en niet dadelijk de grote versierder. Ik durfde zelf niets te zeggen. Zij heeft me opgebeld. Ze vroeg me of ik haar niet kon helpen met een tekening.” Judith : ?Ik heb alles aangepakt.” Vic : ?Je belde voor het eerst op een zondagmiddag, dat weet ik nog.” Judith : ?Ik was toen wel kwaad. Je zei dat je geen tijd had.” Vic : ?Toen heb je nog eens gebeld om te vragen of we iets gingen drinken. De eerste maart 1990.” Na zes maanden samenwonen, besloten ze te trouwen.

Judith Onsea (28), lerares plastische opvoeding, en Vic Mondelaers (31), systeemanalist, zijn nu vijf jaar getrouwd. Vic : ?Ik vond het flatteus dat iemand met mij wilde trouwen, romantisch ook. Ik herinner me dat ik er als kleine jongen in het tweede leerjaar over zat te dromen. Ik dacht : ‘In 1990 ben ik al een oude vent, met wie zou ik dan samenleven ? ‘ ”

Judith : ?Ik ben enig kind, ooit vallen mijn ouders weg. Door te trouwen, is het net alsof ik een nieuwe bloedband heb gekregen. Dat gevoel zou ik niet hebben als ik met hem zou samenwonen. Samenwonen kan je met iedereen.”

Judith : ?Wij trouwden voor de Kerk. We gaan zelf bijna nooit naar de mis, maar ik wist dat mijn ouders het belangrijk vonden. Ik wilde er ook geen ruzie over maken, want zo’n trouwfeest kost een pak geld. Ik voelde me toen zalig. Op een gegeven moment zeg je tijdens de viering dat verhaaltje op van In goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid… Ik vond dat een emotioneel moment. Ik denk er nog vaak aan terug. Je weet : dat is hier voor altijd, ik heb dat beloofd en iedereen heeft dat gehoord. Je zegt dat niet zomaar, want anders had ik het beter niet gedaan.”

Vic : ?Getrouwd zijn, wordt door veel mensen gelijkgesteld met saai zijn. Het werkt bijna stigmatizerend. Zoiets van : hij is nu getrouwd, hij gaat werken voor een hoopje bakstenen, en binnenkort loopt hij met een kinderwagen en is zijn leven dus eigenlijk al afgelopen. Maar ik heb nog nooit het gevoel gehad met handen en voeten gebonden te zijn.” Judith : ?We doen ook vele dingen afzonderlijk van elkaar. Ik ga eens eten met vriendinnen of een pintje drinken. Vic gaat eens voetballen of kaarten. Er zijn zelfs dagen waarop we elkaar weinig zien.”

Vic : ?Wij staan erg dicht bij elkaar. Ik heb ook nog nooit het gevoel gehad dat ik jaloers zou moeten zijn.” Judith : ?Je kan altijd verder blijven pakken in het leven. Ik begrijp wel dat je verliefd kan worden op iemand anders. Dat is bij ons al gebeurd, lichtjes. Waarom niet : verliefd worden, is prettig. Maar ik verwacht dan van Vic dat hij me met beide voeten terug op de grond zet.”

Judith : ?Ik denk dat je beter niet trouwt als je nog echt verliefd bent, dat je best heel nuchter naar de kerk stapt. Geborgenheid, goed dicht bij elkaar in bed liggen, dat zou ik niet kunnen missen. De rest hoeft voor mij niet. Grote passie, hét zoveel keer per week moeten doen, iemand waar je mooie lingerie voor moet aantrekken, iedere sekonde bij moeten denken van : zie ik er wel goed uit… ik zou het niet aankunnen.” En tegen hem : ?Jij geeft mij zo’n gevoel van bompa. Jij bent iemand om samen mee oud te worden, iemand waarbij ik altijd terechtkan en die me niet belachelijk maakt.”

Vic : ?Ik weet dat Judith mij respekteert. Zij geeft me in kleine dingen heel veel aandacht. Ze soigneert me. Zij doet dingen die iemand anders zeker niet zou doen voor mij. Ze staat ’s morgens altijd als eerste op, ze smeert boterhammen, ze perst fruitsap.” Judith : ?Ik vind het absoluut niet mijn plicht. Als ik ’s avonds vraag : ‘En ? Hoe waren de boterhammekes ? ‘ en hij zegt : ‘Ze waren om elf uur al op’, dan kan ik doodgelukkig zijn dan hij ervan genoten heeft.”

12 jaar : koperen bruiloft

Tien mei 1981, hij zal het nooit vergeten. ?Ik dacht : ‘Ik ga een keer een lief zoeken’.” Hij reed met de fiets naar Hamme, één dorp verder. Een vriend wees in een jeugdhuis Marijke aan. ?Ik was een bedeesde jongen. Die vriend zei : ‘Op ieder potje past een deksel. ‘ Ik ben naar Marijke toegestapt. Zij vond mij tof en ik vond haar tof. Het deksel staat nog altijd op het potje, zonder veel tralala. Wij zijn bijna voor elkaar geschapen.”

Marijke : ?Ik had altijd gezegd : ik wil een man die groot is en een goed karakter heeft.” Luc was groot en goed. Marijke was toen 19 en hij was 20. Intussen zijn Marijke Kinders (33) en Luc Degevy (34) twaalf jaar getrouwd. Na jaren in een bejaardentehuis gewerkt te hebben, nam Marijke loopbaanonderbreking voor het opvoeden van de kinderen. Nu werkt ze enkele dagen per week als poetsvrouw in de zaak waar Luc verkoper is.

Luc : ?Twaalf jaar en een half. Het is een lange periode. Als je bedenkt hoeveel mensen uit onze kennissenkring gescheiden zijn… Wij hebben in al die jaren veel vertrouwen in elkaar gewonnen. Wat misschien wel belangrijk was voor ons, is dat we bij elkaar voor het eerst een seksuele relatie konden ontplooien. Dat schept een speciale band.” Marijke : ?Naarmate je langer getrouwd bent, wordt je seksleven ook inniger. Ik vind dat we nog altijd ontdekken. Je kan naar Goedele kijken, naar wat men de mensen voorschotelt op tv, maar dat is de realiteit niet.”

Luc : ?Ik kom iedere middag thuis eten. Ik vind dat belangrijk.” Marijke : ?We koesteren de momenten waarop we ’s avonds en ’s middags kunnen samenzitten. Je moet alles kunnen zeggen tegen elkaar. Wij zullen nooit met ruzie gaan slapen. Het is toch ellendig als je de volgende dag nog moet lopen piekeren.”

Luc : ?Ik kon vroeger moeilijk van mijn standpunt afwijken. Die koppigheid heeft Marijke me afgeleerd.” Marijke : ?Ik ben dankzij Luc misschien wat zachter geworden.” Luc : ?Vooral die kinderen versterkten onze band. We hebben er sterk naar verlangd.” Marijke : ?Ik ben vijf jaar thuisgebleven voor hen. Nu werk ik opnieuw. Dat vind ik belangrijk, omdat ik toch ook wel kontakt wil met andere mensen. Ik wil mezelf goed blijven voelen.”

Er zijn ook principes. Luc : ?Ik weet, moest ik een keer vreemd gaan, dan kom ik niet meer binnen. Ik zou Marijke ook niet meer recht in de ogen durven kijken.” Kwade dagen zijn er in ieder huwelijk. Luc : ?Die spartel je samen door, en zo leer je goed wat je aan elkaar hebt.” Marijke : ?Twee jaar geleden stierf mijn moeder plots. Luc en ik hebben toen veel steun bij elkaar gevonden. Zo kom je ook dicht bij elkaar. Mijn moeder was nog maar 53. Ik spiegelde mij aan het huwelijk van mijn ouders. Door die plotse dood komt de angst : dat kan ons ook overkomen.” Luc : ?Daarom heb ik het misschien zo graag dat Marijke meegaat als ik ergens heen moet. Ik kan nog altijd zo fier en verliefd op haar zijn als ik haar op een receptie zie staan. Gewoon zichzelf. Een knappe vrouw.”

25 jaar : zilveren bruiloft

?Haar ogen en haar blik. Dat spontane. Daar ben ik verliefd op geworden. Ze kan zo klaar kijken.”

?Ik ben nog altijd fier op mijn man. Hij doorziet de mensen zo goed.”

Armand Van Doninck (49) en Julienne Clissen (44) zijn in juni 25 jaar getrouwd. ?Dan gaan we ons hele interieur veranderen.” Julienne : ?Het is toch wel een belangrijk iets : 25 jaar lief en leed delen en samen drie kinderen opvoeden.” De kinderen zijn nu 17, 13 en 8 jaar oud. Armand is kinesiterapeut en beoefent in zijn praktijk acupunctuur. Julienne werkt samen met hem. Zij studeerde schoonheidsverzorging, praat met de patiënten en regelt de afspraken.

Armand : ?De grootste uitdaging in het huwelijk vind ik elkaars goede kanten blijven zien en je niet vastpinnen op elkaars gebreken. Wij praten heel veel met elkaar, geven al eens een schouderklop en een attentie.” Julienne : ?Je leert elkaar pas echt kennen als je getrouwd bent. Toen ik Armand pas kende, studeerde hij in Antwerpen. Wij zagen elkaar alleen tijdens het weekend, en dan maak je vooral samen plezier. Als je jong bent, denk je : ik wil later zo’n man en hij moet dit of dat… Je leert daarvan afstappen.” Armand : ?Je neemt de goede dingen van elkaar over en probeert de slechte te elimineren. Als de ene iets slecht vindt aan de andere, wordt daarover gesproken. We zitten per slot van rekening ook ontzettend veel bij elkaar. Dat heeft ook wel voordelen. Je kan niet lang kwaad blijven.”

Julienne : ?Hij pakt me ook vaak vast. Dat was iets waar ik aan moest wennen. Ik heb mijn ouders nooit hand in hand zien zitten.” Armand : ?Ik vind lichamelijkheid heel belangrijk. Naarmate je langer getrouwd bent, verandert je seksleven toch ook. Gewoon door het feit dat je de andere beter leert kennen. Je moet daarover durven praten, in alle eerlijkheid.”

Jaloezie was er ooit wel. Een beetje. Julienne : ?Ik heb het er een tijdje moeilijk mee gehad dat hij soms zo lang bij patiënten beneden bleef. Nu ik full-time meewerk, is dat verdwenen. Ik begrijp zijn werk beter. Ik heb ook tijd leren nemen voor mezelf. Ik ben kooklessen beginnen volgen.” Armand : ?Wij vinden een bepaalde vorm van vrijheid in ons huwelijk heel belangrijk. Je moet volledig jezelf kunnen zijn. Zo ga ik ieder jaar een verlengd weekend alleen op skivakantie.”

Hun huwelijksmis werd gefilmd. Naar die film kijken ze nog wel eens. Armand : ?Dat moment van fierheid, bij het gemeentehuis, zal ik nooit vergeten. Die gelukzaligheid van : ‘Dit is nu een keuze voor mijn leven. ‘ Door die keuze ooit gemaakt te hebben, overwinnen we toch heel wat tegenslagen. Je bent en je blijft met z’n tweeën. Ik heb nog altijd het gevoel dat Julienne zich als een blok achter mij zet.”

50 jaar : gouden bruiloft

Hij neemt behoedzaam zijn huwelijksfoto. ?Dat is vijftig jaar geleden.” Dan een oud album. ?Als ik alleen thuis ben, kijk ik vaak naar die foto’s van vroeger. Kijk eens wat een prachtig haar zij had. Zo’n mooie papillotten. Dit is mijn lievelingsfoto. Toen waren we achttien. Ze staat er zo mooi op. En ze ziet er nu nog altijd zo jong uit.” Edmond Van Drogenbosch (73) : ?Ik heb haar leren kennen op de kermis. In De Scala van Wetteren. Ze kon goed dansen. Ik zocht een trouw meisje uit.” Marcella Van Severen (69) : ?We zagen elkaar en ik vond hem knap.”

Het was oorlog. Hij werd in ’43 weggevoerd naar Duitsland. Negen maanden lang was hij weg en onbereikbaar. Marcella : ?Maar alle weken schreven we elkaar een brief.” Edmond : ?Haar ouders mochten dat niet weten, ze was nog maar zeventien, dus stuurde ik de brieven in het geheim naar een tante van haar.”

Ze trouwden eind ’45. Het initiatief kwam van Marcella. ?Ik had een bericht in de krant gelezen. Wie voor eind december trouwde, moest geen soldaat worden.” Op 22 december trouwden ze. ?En zo konden we vlak na de oorlog twee jaar winnen.” Edmond : ?Het regende de hele dag. Ik herinner me nog dat we in een koets zaten met paarden met witte knielappen. Ons trouwkostuum hadden we zelf gemaakt. Het feest was sober : de oorlog was net voorbij. Ik heb altijd gezegd : ‘Als we ooit het geluk hebben om vijftig jaar getrouwd te zijn, gaan we dat groot vieren. En we hebben dat gedaan.” Hij koos het liedje voor de openingsdans. Marcella : ?Op Du, hij hoort dat liedje graag.” Edmond : ? Du bist das Mädchen…” Marcella : ?Ik ben zo blij dat we dit nog allemaal mogen meemaken.”

Zij was naaister en hij kleermaker. Ze werkten 27 jaar samen, als zelfstandige kleermakers. Tot het beroep in onbruik raakte. Edmond : ?Daarna hebben we dertien jaar een café gehad met een schutterslokaal. We hebben ons leven lang hard gewerkt. Maar we hebben nooit ruzie gehad. Hoe dat komt, weet ik niet.” Marcella : ?We zien elkaar graag. En nu nog. Als je jong bent, heb je niet zoveel tijd om van elkaar te genieten. Nu wel. We drinken rustig onze koffie en we babbelen veel.”

Edmond : ?Jaloers ? Nooit. Na al die jaren kan je van elkaar meer verdragen. Ik plaag haar graag. Als we naar televisie kijken, dan zeg ik soms wel eens : ‘Kijk, een schone. ‘ Zij lacht dan.” Marcella : ?Toen we nog een café hadden, kwamen ze me dikwijls plagen en zeggen dat Edmond weer bij een andere vrouw gestaan had. Maar ik wist goed dat dat niet waar was. Vertrouwen is belangrijk voor een goed huwelijk. En hard werken. Dan is er volgens mij geen tijd om elkaar te bedriegen.”

Respekt, zeggen ze, hebben ze altijd voor elkaar gehad. Marcella : ?Hij heeft zich ooit tot koning schutter geschoten, en toen heb ik een groot diner gemaakt.” Edmond : ?En zij kan zo goed koken.” Later laat hij alle kantwerkjes zien die zij ooit gemaakt heeft. ?Zo’n fijn werkje.” Marcella : ?Elkaar gewoon graag zien, da’s belangrijk. Nu maken ze er allemaal veel te veel spel van.”

Soms moeten ze na al die jaren ook nog kompromissen sluiten. Marcella : ?Je moet kunnen diskussiëren in het huwelijk.” Edmond : ?Over kleuren kunnen we het bijvoorbeeld nooit eens raken.” Marcella : ?Zoals toen we nieuw behangpapier kochten. Ik heb de kleur voor de middenkamer gekozen en jij mocht dan kiezen voor de voorkamer.” Edmond : ?En zo hadden we ieder onze zin.” Marcella : ?Maar voor het feest van het jubileum heb ik toch het kleed gekocht dat jij het liefst zag.”

60 jaar : diamanten bruiloft

?Zestig jaar : dan moet je elkaar wel een beetje verstaan. En hoe ouder je wordt, hoe beter dat gaat.” Marie (81) : ?Elkaar graag zien, dat groeit.”

Frans Deckx (84) : ?Ik zal nooit vergeten hoe het begon. Zoiets vergeet een mens niet. Ik zag haar dansen in De Kiewit, een buurtcafé. Ze kon heel goed dansen. Ik vond haar zo mooi. Ze is nog altijd een mooie vrouw. Als er foto’s genomen worden, staat zij er altijd het beste op.” Marie : ?Ik vond ook dat hij goed kon dansen.” Ze gaan nog steeds samen uit. Marie : ?Altijd samen.” Frans : ?Samen met de auto wegrijden, dat doen we wel graag. Zo rustig aan. En dan een pannekoek gaan eten.” Marie : ?Maar de kinderen hebben het niet zo graag dat we nog op de baan zitten.”

Marie : ?Het mooiste moment op die zestig jaar huwelijk was onze gouden bruiloft. Een groot feest, met de hele buurt. We hebben altijd graag gedanst. Toen ook.”

De kinderen kwamen traag. Marie : ?Het was oorlog, en in zo’n tijd ben je niet zo voor kinderen. Onze oudste dochter is 60, de tweede, een zoon is nu 46 en de jongste zoon 39. Ik herinner mij de geboorte van onze oudste dochter nog zeer goed. Toen moest Frans met de fiets naar de vroedvrouw. Hij heeft de bel bijna van haar deur getrokken van de spanning.”

Frans : ?We hebben het altijd goed bij elkaar gehad. En als je het goed hebt, dan blijf je bij elkaar.” Marie : ?Ik heb een tijd in de sigarenfabriek gewerkt. Daarna werkte ik als schoonmaakster in de gemeenteschool. Frans heeft me altijd goed geholpen.” Frans : ?Soms maakte ik het huis schoon.”

?Kwade dagen”, zegt Frans, ?hebben we niet veel gehad. Marie is een keer geopereerd, en dan de oorlog natuurlijk.” Tijdens de oorlog werd Frans naar Duitsland gevoerd. Marie : ?Toen ben ik van verdriet bij mijn moeder gaan wonen. Ik heb een half jaar lang niets van hem gehoord. Hij had al wel een kaart geschreven, maar daar stond niets op, want alles werd gekontroleerd.” Frans : ?Toen we terug in België werden afgezet, heb ik bij een vriend een fiets gevraagd en ben ik naar haar toegesneld. Om elf uur ’s avonds klopte ik toen aan bij uw moeder.” Marie : ?Toen heb ik geweend van geluk.”

Frans : ?We hebben wel veel goede dagen gekend. Toen we bij de gepensioneerden waren en uitreden met de fiets of met de bus. We hebben nog altijd veel goede dagen.”

Ze hebben geen avond gekend dat ze niet samen gingen slapen. Frans : ?Ik doe alle deuren op slot, ik ben daar heel stipt in, en dan gaan we naar boven. We pakken mekaar ook veel vast. Nu hebben we daar de tijd voor. En vooral in de winter is dat veel warmer.” Marie : ?Daar zit toch geen enkel kwaad in.” Frans : ?Ik ga ook graag voor haar naar de winkel.” Soms geeft hij haar bloemen. Marie : ?Dan geeft hij me wat geld en zegt : ‘Hier, koop daar maar wat bloemen van’.”

Of ze soms nog verliefd op elkaar zijn ? Frans : ?Ja, en fier. Als ze wint bij het wiezen. Want miserie spelen, kan ze het best van allemaal.”