Triny Woodall, die op Vitaya mensen beter kleedt, televisiepresentatrice Anne Robinson en zangeres Mary Coughlan zijn slechts enkele van de talrijke bekende Britse vrouwen die recentelijk in de pers bekendmaakten dat ze alcoholisten zijn. Met naam en foto in de krant. Zelf gezocht, voor het goede doel. Net als Martine Jonckheere, die wordt geprezen omdat ze haar gehavende lichaam naakt durfde te tonen op een magazinecover.
Heather Mills’ en Paul McCartneys vechtscheiding was de jongste weken dé topic in alle Britse kranten, zelfs in de onze. Op min of meer mysterieuze wijze lekten allerlei details uit over wederzijdse beschuldigingen : mishandeling, morele wreedheid, afpersing. De tabloids, maar ook de serieuze bladen, kozen partij voor de een of voor de ander en berichtten vanuit die optiek. De hoofdredacteur van het BBC-nieuws bekende dat niemand zich nog afzijdig kan houden van dit soort hot news.
Een zeer ernstig, conservatief blad als het Nederlandse Elsevier drukt bij een portret van de kandidaat-premier Wouter Bos (PvdA) privékiekjes af. Wie was Wouter Bos toen hij nog op het lyceum zat, wie waren zijn collega’s, zijn vrienden ? Relevant ?
Jonge kekke uitgevers in ons eigen Vlaanderen slaan munt uit autobiografieën van jonge sportlui die nog nauwelijks hebben geleefd. We volgen al een paar jaar het leven van het geslacht Pfaff, tot in de kraamkamer van de dochters. Er kan geen BV-feestje voorbijgaan, zonder dat de Story’s en de Dag Allemaals van deze wereld uit de doeken doen wie recent werd afgedankt door zijn partner, of wie mag hopen in het voetspoor van de nieuwe geliefde een beetje van de glans van het sterrendom op zich te zien afstralen. Het is een eindeloos feuilleton geworden, dat mensen blijkbaar niet alleen in dokterswachtkamers of in kapsalons bezighoudt.
Een begaafd artiest als David Davidse werd bereid gevonden om zijn omvangrijke lijf in een droogtrommel te laten proppen, waar hij half buiten bewustzijn weer uit werd gehaald. Vervolgens brak hij nog een paar vingers bij onnozele acrobatieën ten behoeve van de Big Brother-kijker.
Nu is ook een bloeiende armeklarengemeenschap in Groot-Brittannië zo gek gevonden om hun ‘verborgen’ leven aan de camera bloot te stellen, ten behoeve van een freak-show met vier licht gestoorde, egomane dames die zogenaamd op zoek zijn naar zichzelf. Kijk maar naar The Convent op Canvas op zaterdagavond : big sisters.
Wat is er nog over van het vivons cachés pour vivre heureux ? Het lijkt erop dat het tegenovergestelde tegenwoordig geldt. Het geluk is heden ten dage vooral te vinden in het delen van je intiemste details met de televisiekijker en de krantenlezer. De waarde van discretie, niet in de betekenis van geheimdoenerij, maar van “het besef van wat betamelijk en passend is” zoals van Dale zegt, lijkt tot nul gereduceerd.
De enige geldige reden om de tip van de sluier op te lichten, is volgens mij het goede en gerechtvaardigde doel. En dan nog zijn er grenzen. Te vaak constateert men achteraf met spijt dat men, gewild of ongewild, door zijn eigen openhartigheid anderen kwetst, wier leven met het onze verweven is.
De grens van het belachelijke, van het pathetische is nog veel moeilijker af te tasten. Onder druk van hoge gages wordt daar immers zeer licht overheen gestapt. Hoe verder men de grens wil verleggen, hoe meer geld meestal op tafel komt. Niet iedereen is zo’n gehaaide performer als Wendy Van Wanten, die een schitterend spektakel opvoert, zogenaamd op zoek naar de man van haar leven. Zij blijkt zowat de kampioene in het bespelen van de alom heersende gluurhonger. Vlaamse mannen stonden immers aan te schuiven om voor de camera de wc-pot van Wendy Van Wanten te mogen schrobben.
Tessa blogt !
Van muizen en mensen, op www.knack.be
Reacties : tessa.vermeiren@knack.be
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
