Een berichtje in de marge van het grote nieuws, een paar dagen geleden: een hoogbejaard echtpaar uit Luik was met de auto vertrokken voor een daguitstap naar de watervallen van Coo, een paar tientallen kilometer van huis. Door een wegomlegging hadden ze die bezienswaardigheid nooit gevonden en waren ze gaan dwalen. Zes dagen later werden ze in de buurt van Stuttgart door de wegenwacht van de weg getakeld na een panne. Ze weigerden hun auto te verlaten bij dat manoeuvre. Totaal overstuur en uitgedroogd als ze waren. Ze hadden immers niet veel gegeten of gedronken al die dagen en in hun auto overnacht. Uiteindelijk belandden ze op die manier terug thuis, waar iedereen erg ongerust was over hun verdwijning. In het ziekenhuis, waar ze werden opgenomen om op krachten te komen, wilden ze nauwelijks praten over hun hachelijke avontuur. Allicht schaamden ze zich een beetje omdat ze zich niet hadden kunnen redden en omdat ze hun kinderen zoveel last hadden berokkend.
Het is dus nog mogelijk om in deze tijd van global positioning systems en hypercommunicatie, op het moment dat iedereen altijd bereikbaar kan zijn, haast helemaal van de wereld te verdwijnen. Hopeloos het spoor bijster raken in het netwerk van autowegen dat Europa dooradert, het kan dus nog. Wat heeft die mensen zo doen dwalen?
Albert en Marie zijn door de mazen van het net gevallen. Op een opsporingsbericht kwam geen enkele reactie. Dachten ze op eigen houtje de weg naar huis terug te vinden? Misschien wel. Waarom belden ze niemand? Ik probeer het mij voor te stellen: ze hadden de telefoonnummers van kinderen of kennissen niet bij zich, ze konden niet overweg met de internationale kengetallen of ze waren niet in staat de gebruiksaanwijzing van de publieke telefoons te ontcijferen. Ze waren zuinig op hun geld omdat ze vreesden niet rond te komen met wat ze meegenomen hadden om naar Coo te gaan. Ze hadden er geen flauw benul van hoever ze van huis weg waren gesukkeld.
Maar waarom hebben ze geen hulp gevraagd? Ze informeerden wel naar de weg blijkbaar, maar ze kenden geen Duits en begrepen niet wat men hen vertelde. Was er dan niemand die hen tegenkwam op de plekken waar ze tankten en proviand kochten, die verontrust werd door deze oude mensen die duidelijk op de dool waren? Dagen in dezelfde kleren, verfomfaaid door in de auto te slapen, toch een beetje of zelfs heel radeloos, neem ik aan. Niemand nam blijkbaar het initiatief hen aan te raden met thuis of met de politie contact te nemen. Probeerde niemand hen te helpen of waren ze zelf te trots om toe te geven dat ze hulp nodig hadden? Na zes dagen begaf hun autootje het. Een geluk bij een ongeluk. Wie weet wat er anders met hen was gebeurd.
Een mens kan, in het tijdperk van Big Brother, midden in de menigte verdwalen, verongelukken of doodgaan, zonder dat iemand een vinger uitsteekt. Zeker wie een beetje onaangepast is of oud en hulpeloos wordt.
Wie nu jong is of op middelbare leeftijd loopt het risico een zeer hoge leeftijd te bereiken. Ja, het risico. Het liefst negeren we dat dat zeer waarschijnlijk meebrengt dat veel dingen niet hetzelfde blijven, dat onze capaciteiten afnemen. Misschien is het goed ons niet te zeer te laten misleiden door al die optimistische toekomstverhalen over DHEA en andere pillen die ons jong zullen houden. Het forever young is een sprookje dat graag verteld wordt door trendy voorspellers en dat we al te gretig willen geloven. Zo’n verhaal als dat van Albert en Marie zet een mens weer even met beide voeten op de grond. De wereld verandert almaar sneller en dus zal het ook steeds moeilijker zijn voor ouder wordende mensen om dat tempo bij te houden.
Misschien moeten we ook een beetje beter voor elkaar zorgen. Wat meer met de ogen open in de wereld rondlopen. Mee opletten dat anderen niet verdwalen.
TESSA VERMEIREN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
