Rond Stromae mag het dan al even stil zijn, bij Mosaert blijft het gonzen van de bedrijvigheid. Dat Belgische label heeft niet alleen Paul Van Haver en Coralie Barbier onder de vleugels, het producet ook clips en lanceert zijn vierde capsulecollectie, waarin kleding, ballet, prints, schoenen en een samenwerking met Repetto de toon zetten. Een dubbelinterview.
Rond Stromae mag het dan al even stil zijn, bij Mosaert blijft het gonzen van de bedrijvigheid. Dat Belgische label heeft niet alleen Paul Van Haver en Coralie Barbier onder de vleugels, het producet ook clips en lanceert zijn vierde capsulecollectie, waarin kleding, ballet, prints, schoenen en een samenwerking met Repetto de toon zetten. Een dubbelinterview.
Hij lijkt niet echt meer op zijn huilende portret door Pierre et Gilles. Zijn haren heeft hij samengebonden in een knotje hoog op zijn schedel. Hij draagt een trui in chic bordeauxrood, met als enige opsmuk een camee – een souvenir uit Praag – elegant op zijn rolkraag gespeld. Zij heeft een geel jasje van Guy Laroche aangetrokken. Een vintage exemplaar, dat ze heeft opgeleukt met een lange parelketting. Ze hebben dezelfde smaak. Ze werpen elkaar complimentjes toe en babbelen door elkaar heen. Mooi om te zien.
Paul Van Haver en Coralie Barbier zijn in dit glazen kantoor vlak bij Brussel-Zuid neergestreken in afwachting van een eigen stek. Binnenkort zullen ze ergens in Brussel een plek hebben die perfect bij hen past en helemaal strookt met de multidisciplinaire aanpak van Mosaert, met een opnamestudio, een montagezaal en een naaiatelier. Want naast alle andere activiteiten zetten ze sinds april 2014 ook eigengereide dames- en herenkleding in de markt. Met hun vierde capsulecollectie gaan ze nog een stap verder. Ze voelden dat het tijd was om te evolueren. Misschien waren ze het ook wel wat beu om Stromae te copypasten. Vastroesten in een stijl, daar kon geen sprake van zijn. De prints zijn nog altijd oppermachtig en ademen nu Azië (de african wax isverleden tijd), het kleurenpalet van Degas en roze flamingo’s. Mosaert waagt zich op nieuwe paden, met bomberjacks, wikkelblouses en slippers. Voortaan staat het label ook voor schoenen, die het maakt in samenwerking met Repetto.
Repetto gaat al terug tot 1947 : onder impuls van haar zoon, de Franse danser en choreograaf Roland Petit, opende Rose Repetto toen een atelier in Parijs, vlak bij het operagebouw. Tien jaar later duwde een jonge balletdanseres de deur van het atelier open. Ze wilde schoenen die even licht waren als haar geliefde spitzen, maar opengewerkt, zodat de aanzet van haar tenen zichtbaar was. Resultaat : een volkomen nieuw laag schoentje zonder hak, vervaardigd volgens een techniek die geïnspireerd was op de manier waarop spitzen in elkaar worden gezet. Tijdens het productieproces wordt de schoen binnenstebuiten gekeerd, zodat de binnenzijde naadloos is (cousu retourné). De jonge vrouw in kwestie heette Brigitte Bardot en zou kort daarna schitteren in de film Et dieu créa la femme van Roger Vadim. De rest is geschiedenis. Een geschiedenis waar voortaan ook Paul en Coralie deel van uitmaken. Het bewijs : twee paar schoenen die de kroon zetten op het Mosaertsilhouet. Tijdens de eerste vergadering met de CEO van Repetto, Jean-Marc Gaucher, durven ze hun ambities niet echt onder woorden te brengen. Maar dan spreekt de big boss de magische zin uit : “Ik wil Repetto en Mosaert zij aan zij zien.”
“Uiteraard waren we opgetogen. Ineens ging alles vanzelf. We hebben veel van hem geleerd, hij is een mooi voorbeeld van een bedrijfsleider met een visie. Zo heeft hij een school opgericht opdat de stiel niet zou verdwijnen. De fabriek in de Dordogne is een bolwerk van knowhow. Wij hadden echt zin om met hem in zee te gaan, vooral omdat hij ons carte blanche gaf. “Behoud vooral jullie eigen imago”, zei hij. Dat vonden we fantastisch. Elkaars universum respecteren, daar draaide de hele oefening om. De identiteit van het bedrijf bevalt ons. We wilden het verhaal van de cousu retourné-techniek en van ontwerpster Rose Repetto behouden, dat was voor ons een evidentie. Dus hebben we de codes van het merk overgenomen. De schoen is een mix van het model Michael met borduurwerk en een hak bekleed met bedrukt leder. Echt top. Want alleen als er contrasten zijn, kan het in onze ogen interessant zijn.”
Met deze collectie duiken jullie de droomwereld van het ballet in. Een wereld die jullie na aan het hart ligt.
Coralie: Ik heb van mijn zesde tot mijn zestiende klassieke dans gevolgd. Daarna volgden lessen jazzdans en moderne dans. Ik danste acht uur per week. En uiteraard had ik dansschoentjes van Repetto.
Paul : Bij mij is het later begonnen. Eigenlijk wilde ik me als kind inschrijven, maar dat veroorzaakte thuis wat heisa. Ik denk dat ik dat toch wel een tijd heb meegedragen, ik geneerde me altijd wat voor dat dansen. Maar het bleek uiteindelijk sterker dan mezelf. In een nachtclub bijvoorbeeld liet ik me helemaal gaan. Nochtans ben ik altijd bang geweest voor de demonstratieve kant van dansen, het aspect van “Iedereen gezien? Ik kan dansen!” Dat is totaal zinloos. Wat telt, is zo expressief mogelijk zijn, dat heb ik geleerd van Marion Motin. Op Papaoutai gaf ze me de raad: “Laat je gaan, probeer vaderschap uit te beelden.” Zo heb ik mezelf ontdekt, heb ik begrepen hoe ik me verhoud tot de dans en tot mijn eigen lichaam. Ik gaf me er rekenschap van dat ik eigenlijk niet zo dol was op mijn lichaam. In zekere zin was het dus een therapie. Marion is een fijne choreografe. Haar aanpak is eerlijk, ze zoekt naar onschuld, naar dat primaire dat plots kan opborrelen.
Jullie hebben de dans aangevuld met een wereld vol bloemen en planten. Vanwaar die connectie ?
Coralie: De eerste twee capsulecollecties waren gelinkt aan het album Racine carrée. De derde vormde een scharnierpunt, het geometrische aspect was al wisselvalliger. En bij de vierde capsulecollectie hadden we zin om de african wax achter ons te laten.
Paul: Coralie had het gehad met de Afrikaanse patronen. Als het van mij afhing, zouden we twintig jaar hetzelfde doen.
Coralie : We hadden vooral zin om opnieuw aan te knopen met ronde vormen, vandaar die planten en al die balletfantasieën, ook al was dat moeilijker. Ik heb aan de grafici van Bold at Work gevraagd om een afgerond patroon te ontwerpen en daar een roze flamingo in te verwerken. Ik wilde iets doen met Japanse motieven, de esthetiek daarvan beviel me. We kwamen net terug van Japan. Dat was zeker een bron van inspiratie. We snuffelden in tapijten en stoffen uit alle culturen en kwamen uit bij deze. En voor de vegetatie hebben we een mix gemaakt van meer barokke en tropische planten die in de natuur niet samen kunnen voorkomen.
Jullie zweren bij uniseksmode.
Paul: Jawel, dat aspect is zeker aanwezig. Het is de vrucht van onze ontmoeting, en ik wil dat ook behouden.
Coralie: Paul heeft geen problemen met zijn vrouwelijke kant. Hij meet mannen vrouwelijke codes aan en omgekeerd. Voor vrouwen is dat inmiddels basic, maar voor mannen is het vernieuwender. Het is wel niet onze bedoeling om mannen een rok te laten dragen, dat is niet de niche waarin we spelen.
Wat hebben jullie over elkaar ontdekt door aan die collecties te werken ?
Coralie: Hoe veeleisend hij is op esthetisch vlak. Ik heb ook geleerd om tot het uiterste te gaan, om de codes te breken. Paul drijft alles verder door. Ik heb ook ingezien dat je niet bezig mag zijn met de vraag of het al dan niet zal verkopen. Want dan belieg je jezelf en ik denk dat de mensen dat voelen.
Paul: Ik weet nu dat Coralie geweldige ideeën heeft. Dat ze veel creatiever is als ik minder tussenbeide kom. Dat je vertrouwen moet hebben in mensen die een kei zijn in hun vak en dat je niet moet proberen om het in hun plaats te doen. Men zegt altijd dat het betere de vijand is van het goede. Ik denk dat ik vaak uit angst reageer.
Coralie: Raar dat hij zoiets zegt. In de muziek neemt hij meer risico’s. In zijn studio is hij minder bang.
Paul: Als leek heb je wel iets vóór op een vakman en diens automatismen : je naïviteit. Ik heb de codes van de modewereld gebroken en dat was volgens mij een goede zaak. Maar ik moest er even mee stoppen. Anders zou ik mode nog als mijn stiel zijn gaan bekijken, terwijl dat niet klopt.
De productie gebeurt volledig in Europa. Een keuze uit overtuiging?
Paul: We hebben ontdekt dat er hier nog survivers zijn, ook al hebben die mensen het best wel moeilijk.
Coralie: Omdat we in eerste instantie unieke stukken ontwierpen, kozen we voor fabrikanten uit de buurt. Omdat we nu eenmaal trouw zijn, omdat alles goed ging en omdat die fabrikanten mee in ons verhaal van kleine oplagen wilden stappen, hebben we voortgedaan. Alle stoffen en het tricot worden in België vervaardigd, de confectie is Portugees.
Mosaert op de catwalk, is dat denkbaar?
Coralie: Waarom niet?
Paul: Ik zou het vervelend vinden om de creaties voor te stellen tijdens een defilé. We zouden iets anders kunnen doen. Een verhaal vertellen in het kader van een musical of een concert, dat lijkt me boeiender.
Coralie : Paul heeft moeite met de ietwat wereldvreemde kant van mannequins. Kleren zijn er om gedragen te worden. Vandaar dat wij tijdens onze fotosessies mensen van allerlei leeftijden opvoeren. We zijn multidisciplinair en we houden van diversiteit.
Hoe is het idee voor die fotosessie tot stand gekomen?
Coralie: Dat is geleidelijk aan gegroeid. De fotosessie is het resultaat van al de rest, de link tussen wat wij hebben bedacht en de manier waarop diegene die het kledingstuk ziet dat begrijpt. Thierry Boutemy tekende het plantendecor. Meer dan een jaar geleden stuurde hij ons een mail : “Ik werk met bloemen. Mochten jullie zin hebben, kunnen we elkaar ontmoeten.” We waren overdonderd door zijn voorstel. Als je weet met wie hij werkt. We hadden de film Dior and I en zijn decors voor de defilés van het modehuis gezien. Grandioos gewoon.
Paul: Coralie, als ik het me goed herinner, wou je sowieso bloemen en planten. Of vergis ik mij ?
Coralie: En ik mix ook graag oud en nieuw. Ook al is alles hier hyperdigitaal, we hebben een zwak voor retrocodes, voor passementwerk, voor de kruissteek.
Paul: We willen altijd iets op de oude manier doen.
Coralie: Maar met een moderne insteek. Trouwens, er valt niets meer uit te vinden.
Paul: “Niets gaat verloren, niets ontstaat, alles verandert”, dat is een uitspraak van Lavoisier die op alles in het leven van toepassing is. Maken wat al eerder gemaakt is, dat heeft geen zin. Denken dat je alles plots radicaal kunt omgooien evenmin. Je moet een gulden middenweg zien te vinden, uit je comfortzone komen, maar ook niet té ver, anders bekom je iets wat geen emoties meer oproept.
De collectie zal vanaf 31 maart om 18 uur te koop zijn via de website van Mosaert en die van Repetto, alsook in diverse winkels van Repetto overal ter wereld, in de Bon Marché in Parijs en bij Hunting & Collecting. store.mosaert.com ; repetto.fr
Tekst Ann-Françoise Moyson & portret Julien Claessens & foto’s Benjamin Brolet en Antoine Melis
PAUL: “Ik weet nu dat Coralie geweldige ideeën heeft. Dat ze veel creatiever is als ik minder tussenbeide kom”
CORALIE: “Paul heeft geen problemen met zijn vrouwelijke kant. Hij meet mannen vrouwelijke codes aan en omgekeerd”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
