Schroom

Roger De Vlaeminck doet het graag rechtopstaand, en dan bedoel ik niet op de trappers . GèneBervoets knapt af op vrouwen met kromme voeten en Anja Daems op mannen die te veel stennis maken bij het vrijen . Mieke Vogels zet op een Frans hurktoilet haar onderbroek op haar kop, wat óók een vorm van Anders Gaan Leven is, en Veerle Dobbelaere heeft het wel eens in een trein gedaan, met een wildvreemde nog wel. Hoe ik dat allemaal weet ? Niet omdat ik met voornoemden een intieme relatie onderhoud. Op één na heb ik ze zelfs nooit ontmoet. Nee, bovenstaande informatie haal ik domweg uit interviews. Pas op, ik ga hier niet het register van de morele verontwaardiging bespelen. Dat is onze regel niet, om het met de begijntjes te zeggen, en bovendien : ik heb het toch maar allemaal van a tot z gelezen. Met schuldig plezier, zoals iederéén zich in dat soort confidenties verkneukelt. (Ik hoef het hoofd van Mieke Vogels maar te zien of ik denk er die onderbroek bij. Ja, zo pervers zijn sommige mensen.) En met iets van verwondering over het lef van de journalist ook, want zelf ben ik na al die jaren nog altijd als de dood om tijdens een interview een vraag te stellen die ik zelf liever niet zou willen beantwoorden.

Maar de kwestie blijft : waarom doen die lui dat eigenlijk, hun hele hebben en houden op straat brengen ? Van een vedette als De Vlaeminck kan ik het nog begrijpen : marineer hem op ambachtelijke wijze en hij vertelt om het even wat. Bovendien hebben de meeste BV’s iets te slijten : een boek, een televisieprogramma, een politieke partij of bij gebrek aan beter : zichzelf. Maar wat bezielt een Etienne Vermeersch, toch een van ’s lands grote filosofen, om toe te geven dat hij – uiteraard louter in zijn functie als ethicus – wel eens naar de hoeren ging en het voelt kriebelen bij beelden van vastgebonden dames ? Om te bewijzen dat ook een diep denker maar een mens van vlees en bloed is ? Voor mij niet gelaten, natuurlijk. Hoewel de combinatie Vermeersch en zwarte latex, zelfs zuiver hypothetisch, meer informatie is dan wenselijk voor het goede verloop van mijn stofwisseling.

Maar het zijn niet alleen de BV’s die hun intiemste ervaringen aan de wereld prijsgeven. Neem nu al die televisieprogramma’s waarin in één oneindige barenswee het prille leven gehuldigd wordt. Je kunt godbetert je toestel niet aanzetten of iemands water breekt. Niet dat ik enige ervaring heb in deze, maar als een bevalling dan toch het meest indringende moment is in een vrouwenleven, dan liever zonder een cameraploeg tussen de knieën, zou ik denken. “Kunt u die pijnkreet nog even overdoen, mevrouw ? In de micro, dit keer ? En zou meneer op het kruisje op de vloer kunnen flauwvallen ?”

Laat één ding duidelijk zijn : het beeld van de stugge Vlaming, karig met woorden maar noest van daden, klopt al lang niet meer. Een volk van zelfgeobsedeerde huiskamer-exhibitionisten zijn we, van kletsmajoors en kwebbeltrienen. “Ik lul, dus ik besta.” Weg met het kartonnen schrift met het gouden slotje, leve het internetdagboek. Wie een beetje bij is, blogt, zodat Jef in Peutie en Kelly in Zwevezele en samen met hen iedereen in cyberland virtueel met je meevoelt als de poes heeft gejongd of als je recent ontdekt hebt dat je man op scoutsleiders valt.

“Daar hebt u geen zaken mee”, klonk het vroeger soms als je iemand een indiscrete vraag stelde. Nu hebben we overal zaken mee. Als journalist zou je daar eigenlijk blij om moeten zijn. En toch…

Bij Louis Tobback, de pitbull van Leuven, zou het natuurlijk niet pakken. Verklaarde onlangs nog in De Morgen dat hij nooit uitspraken deed over persoonlijke emoties. Omdat ze anders niet meer persoonlijk waren. Wedden dat Louis ook in bed geen sjoege geeft ? Als je ’t mij vraagt : geknipt voor Anja Daems.

Tessa Vermeiren is met vakantie.

LINDA ASSELBERGS