Puzzelmensen

:: Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

:: www.weekend.be

Op de site van Weekend Knack

ontdekt u wat u op tafel kunt zetten,

waar u uw vakantie kunt doorbrengen,

wat u in uw kleerkast moet hebben,

hoe u uw huis renoveert…

En u kunt er ook uw mening kwijt.

Het zal wel waar zijn dat Steve Stevaert zijn overstap naar het Limburgse gouverneursambt zorgvuldig heeft gepland en dat het slechts een onderdeel is van een bredere carrièreplanning, zoals Rik Van Cauwelaert vorige week schreef in Knack. Toch blijft het een merkwaardige move. Vooral in contrast met de aan zijn bed gekluisterde, 67-jarige Herman De Croo, die liet optekenen door een journalist dat hij niet mag stoppen omdat het land “hem nodig heeft”. Iemand van goed 50 die, op het toppunt van zijn populariteit, de deuren in de Wetstraat achter zich toetrekt en kiest voor een kleinschaliger ambt, waarmee hij ten hoogste de voorpagina van Het Belang van Limburg kan halen.

In het bedrijfsleven komt het al sporadisch voor : mensen die jaren functioneren aan de top en dan geruime tijd voor pensioenleeftijd naar het tweede plan verdwijnen. Die daar rustig doorgaan en goed werk leveren, maar die de frontlinie aan anderen – vaak jongeren – overlaten.

Nog steeds kijkt men daar verbaasd tegenaan. Terwijl het allicht niet zo lang meer duurt, vooraleer dit normaal zal worden gevonden. Niet toevallig is Steve Stevaert iemand die perfect aansluiting heeft met de jongste generatie van zijn partij, die ze pusht naar het grote werk. Jonge mensen hebben veel minder moeite met dit soort stappen terug. Voor hen wordt het stilaan doodnormaal om niet meer tien of twintig jaar aan een stuk hetzelfde te doen.

Blakend van zelfvertrouwen switchen ze van job, van leefomgeving en zelfs van partner. Met in hun hoofd één project : hun eigen leven. Al het andere wordt daar ondergeschikt aan gemaakt. Perioden van hectische activiteit worden afgewisseld met tijden van relatieve rust. Tijdelijk wordt geïnvesteerd in andere zaken als vorming, zelfverrijking door reizen, het krijgen van kinderen en daar intensief mee bezig zijn.

Die nieuwe mentaliteit maakt het werkgevers wel niet gemakkelijk. Zij, die vaak een of meer generaties ouder zijn, moeten ook leren zo’n puzzelmentaliteit te kweken. Je kunt je immers niet langer talent toe-eigenen voor het leven. Wat meteen betekent dat ze flexibeler moeten worden, altijd op hun qui-vive en altijd op de uitkijk naar nieuw talent. Geld is beslist geen doorslaand argument bij het soort mensen dat zoveel mogelijk ervaringen wil verzamelen in zijn leven. Het experiment, de kick, de emotionele voldoening zijn minstens even belangrijk geworden.

Mijn generatie heeft het soms zwaar om met de ogen van die jongere mensen naar de feiten te kijken, vandaar allicht al die heisa bij de switch van Steve Stevaert. Het is niet de eerste keer dat de man dingen aanvoelt en realiseert die voor de grote meerderheid nog nieuw en ongewoon lijken. Al heb ik me vaak geërgerd aan zijn populistische manier om de boodschappen te verpakken, het waren toch vaak belangrijke signalen.

In een maatschappij die sneller verandert dan veel bange mensen zouden willen, blijft het zaak om goed op te letten en uit dergelijke signalen conclusies voor de toekomst te trekken. Ik vraag me af wat de kinderen van Herman De Croo vinden van hun pa die er prat op gaat elk weekend tientallen afspraken in zijn agenda te hebben staan. Kun je eigenlijk een zaak of een mens voldoende aandacht geven, wanneer je ze hoogstens tien minuten van je tijd geeft ?

Waarderen jongere kiezers dit soort politici nog, die dag in dat uit als een ambulante klaagmuur door het land razen en hun dienstenmachine draaiend houden ? Hebben zij niet meer waardering voor vrouwen en mannen die met dezelfde mentaliteit als zij naar het leven kijken ? Die het zien als een puzzel, waarin het persoonlijke en het maatschappelijke een plaats krijgen. Waarin tijd is om stil te staan bij de dingen. Deze week werd een vzw gesticht Ga voor geluk, door een vader van een meisje dat zelf koos voor de dood. Kiezen voor het geluk is tijd nemen om stil te staan en te beschouwen, niet alleen maar om door te razen als een hogesnelheidstrein.

TESSA VERMEIREN