POUSSE-CAFE

LENE KEMPS

EEN OOG VOOR GLAMOUR

“Het heeft iets griezeligs, zo’n overzichtstentoonstelling”, zegt de zeventigjarige fotograaf Paul Huf. “Alsof je je beste werk al hebt geleverd. Maar ik heb massa’s energie en ga gewoon door. Ik ben ervan overtuigd dat ik al fotograferend de 98 haal. Dus gaat het nu eigenlijk maar over een half overzicht. “

In het Provinciaal Museum voor Fotografie hangen Highlights van Paul Huf ; foto’s die gemaakt werden tussen 1936 en 1994. Mode, landschappen en reklamewerk, maar vooral portretten. Van de vroege zwart-witfoto van zijn vader “Gemaakt met zo’n cameraatje van niks en een huishoudlampje op de achtergrond” tot Hans en Candy Dulfer in kleur, spreekt uit de foto’s respekt en liefde voor het model. Geposeerd, ja ; verstild, nee. Gemanipuleerd, ja ; geforceerd, nee. “Ik ben vóór de mensen, niet tegen ze”, zegt Paul. “Als ze binnenkomen, weet ik al hoe ik ze in beeld breng, zelfs al heb ik ze nog nooit ontmoet. Dan denk ik : van die neem ik alleen de ogen. Of : nu benadruk ik de handen. “

Huf wordt samen met Bailey en Avedon tot de grote glamourfotografen gerekend. “In de term glamour kan ik me wel vinden, zolang je het maar niet als oppervlakkige mooimakerij interpreteert. Ik creëer geen filmische ideaalbeelden. Net als David Bailey en Irving Penn heb ik een optimistische en positieve blik op de dingen. Een oud en afgebladerd muurtje vind ik boeiend, daar maak ik een glamourmuurtje van. Gladde en mooie mensen hebben voor mij niets biezonders. Iemand aan wie iets mankeert, dat is pas fotografenvlees. “

Huf maakte een van de zeldzame foto’s van Carmiggelt waarin zowel zijn zin voor humor als zijn typische tristesse te zien zijn. “Ja mooi he, ” zegt Huf. “Hij was eigenlijk een beetje ontstemd dat hij die regenjas moest aanhouden. Hij vond hem te vuil en bleef maar herhalen : was ik nou maar eerst naar de stomerij gegaan. ” In zijn lange carrière betreurt Huf slechts één feit : dat het met Marilyn Monroe nooit is gelukt. Maar hij heeft in Nederland the next best thing gevonden : het model Daphne. “Die heeft zo’n fantastische uitstraling, daar wil ik het definitieve portret van maken. “

Paul Huf : Highlights, tot 28 januari ’96 in het Provinciaal Museum voor Fotografie, Waalse Kaai 47, Antwerpen. tel. (03) 216.22.11.

VUILE KAMELEON

Als eindwerk voor zijn studies industrieel ontwerper maakte Dan Cooper (23) uit Leeds een vest dat luchtvervuiling opspoort. Hij noemt het zijn chameleon jacket. “Ik ben milieubewust en had er genoeg van dat we het normaal vinden om in de grootste chemische troep rond te lopen”, zegt hij. “Ik wilde aantonen hoe agressief de vervuiling eigenlijk is. Daarom ziet het jasje er ruig en stoer uit. Ik wilde dat beschermingselement benadrukken. ” Op de voorkant van het jasje zitten strips die van kleur veranderen wanneer de drager in een chemisch gevaarlijke omgeving komt. “Helemaal perfekt werkt het nog niet, maar ik heb kontakten met laboratoria en er wordt aan gesleuteld”, zegt Dan. “Het was tenslotte een design-projekt, het ging om het koncept. ” Het bijhorende gasmasker funktioneert wel. Ozon zou in zuurstof worden omgezet en vervuilde lucht zou worden gezuiverd van alle schadelijke elementen en van pollen. Het kameleon-jasje krijgt veel belangstelling vanuit de modesektor en Cooper werkt ondertussen samen met een Londense streetwear-firma. “Ik zou dolgelukkig zijn als ik een kleine kollektie op de markt zou kunnen brengen. De firma denkt dat het voor 350 pond per jasje moet lukken. “

Dan Cooper, tel. (00-44) 80-218.09.72.

BON, LORENZO

De winkel is in de kelder. De showroom en het atelier bevinden zich op het gelijkvloers. En Lorenzo woont op de eerste verdieping. Hij heeft op de Elsense Steenweg een prachtig huis gevonden : met beschilderde muren, trompe l’oeil-plafonds en rococo-hout. “Liefde op het eerste gezicht”, zegt hij. “Ik was op zoek naar een eigen winkel. Er zijn vorig seizoen een aantal verkooppunten van mij failliet gegaan en ze lieten me met een stock zitten. Die kan ik nu zelf verkopen. Bovendien is het moeilijk om via verkooppunten een sterk imago op te bouwen. Ze kopen meestal slechts enkele accessoires en het beeld blijft fragmentarisch. “

De muren van de winkel zijn zilver. De rest is hout. De inrichting is eenvoudig en louter funktioneel. “De kelder was een ramp”, zegt Lorenzo. “Vuil, met muren vol buizen en rare uitstulpingen. In plaats van alles af te breken, besloot ik om van elk aanwezig element gebruik te maken. ” Aan de buizen worden nu handtassen opgehangen, tussen twee uitstulpingen zit een tafeltje. “Omdat ik alles zelf heb gedaan, vormt het een goed geheel”, zegt Lorenzo. “Het ruwe van het leer en het hout, de rechte vormen van de tassen en de muren. Het komt allemaal uit mijn hoofd, dus sluit het goed bij elkaar aan. “

In de showroom staat de zomerkollektie : rechte vormen in wit, rood en parelmoer roze. Variaties op de nieuwe elegantie, maar dan met dat typische ruwe Lebon-kantje : geen overbodige naden of stiksels, weinig dekoratie, alles zit in de vorm, de randjes van het leer zijn niet geverfd zodat het materiaal duidelijk zichtbaar blijft. “Er is zoveel imitatie op de markt dat je het materiaal moet respekteren”, vindt hij. “De brute kracht van het leer gaat in de meeste modellen verloren. Voor mij is dat net het essentiële. “

Lorenzo Lebon, Elsene Steenweg 200, 1050 Brussel. tel. (02) 646.35.01.

KRAMER IN KWADRAAT

Toen ze elkaar ontmoetten, hadden ze elk een eigen label. Uit liefde voor elkaar en de mode besloten Mirella en Michael de krachten te bundelen in een gezamenlijke kollektie. In 1986 begonnen ze Kramer tricot, in 1987 volgde Kramer + Kramer, prêt-à-porter voor dames en heren. Luxueus degelijk en sober modieus in de typisch Duitse stijl, gemengd met Italiaanse flair. De winkel XSO in Antwerpen werkt nu drie jaar met de kollektie en heeft pas een eigen Kramer + Kramer-shop geopend.

Mirella en Michael zien er glamoureus uit, een mooi paar. Waarschijnlijk daarom drong hun vriend-fotograaf Asy Asendorf erop aan dat ze zelf model zouden spelen in de zomercatalogus. “Natuurlijk zeiden we eerst nee”, zegt Mirella. “We vonden het pretentieus en ijdel om ons eigen gezicht te tonen. Maar uiteindelijk leek het ons een goed idee. De kollektie heeft onze naam, we dragen altijd onze eigen kleren en we staan volledig achter ons produkt. Dus waarom niet ? Elk merk heeft het over individualiteit en het respekteren van de persoonlijkheid, maar uiteindelijk doen ze allemaal hetzelfde : ze betalen een topmodel een fortuin om te doen alsof. Jezelf tonen, is dan misschien wel eerlijker. ” Michael bekent dat hij eerst verlegen was, maar omdat Asy een vriend is, werd de shooting snel ontspannen en aangenaam. Volgend seizoen wil hij best weer model staan. “We gaan ermee door tot ik eenface-lift nodig heb”, zegt Mirella.

Kramer + Kramer bij XSO, Eiermarkt 13-15-17, 2000 Antwerpen.

OP HET NACHTKASTJE VAN FRANCIS DE LAVELEYE

Jean-François Kahn is gekend in de Franse mediawereld als hoofdredakteur van “L’Evénement du Jeudi” en van diverse optredens op radio en televisie. Hij is ook auteur van onder andere La pensée unique, een dubbelzinnige titel die verwijst naar de gedachten van de auteur zelf, maar ook naar de denkwereld van een groep die men als politiek korrekte mensen omschrijft. Het boek bevat een essay van honderd pagina’s waarin de essentie van zijn ideeën wordt gebundeld. De rest bestaat uit reeds verschenen kranteartikels over de Franse of internationale politiek. Bewonderenswaardig is dat Kahn de geschiedenis van de laatste tweehonderdvijftig jaar perfekt kent doktrines, ideeën, politieke bewegingen en dat levert verrijkende referenties op. La pensée unique is geen filozofisch boek, het staat stil bij de manier waarop over de wereld wordt gedacht. De meeste mensen besteden per dag tien minuten aan het vergaren van nieuws : ze kijken naar de televisie, lezen diagonaal een krant, luisteren naar de radio. Omdat de media de “pensée unique” versterken, krijg je een standaardizering van ideeën, een stroomlijning van het gedachtengoed, een intellektueel terrorisme waarbij andere expressievormen worden uitgesloten. Kahns basisidee is dat “iets anders denken” uitgesloten is en dat “andersdenken” ondenkbaar is geworden. Het is een nieuw en angstaanjagend idee waarvan hij genoeg voorbeelden aandraagt. Hij ziet het als een fenomeen dat ons allemaal zal verstikken, omdat over geen enkele belangrijke kwestie nog kan gepraat worden tenzij in politiek korrekte termen. Volgens Kahn moeten er fundamentele vragen worden gesteld over de demokratie. Wat is een consensus ? Wat is een debat ? Wat is een kontradiktie ? Hij maakt een inventaris op van de dooddoeners, stoplappen en muilkorven waarvan het media-establishment zich bedient. Kahns boek is verontrustend : de media zijn louter nog ideologische produkties, onaantastbare verwoordingen van la pensée unique. Het is een hoogst interessant alarmsignaal. (MW)

Francis de Laveleye is producer bij het produktiehuis ZI&A.