Geen van de mensen die ik vandaag tegenkwam, was jij. En toch was je ze allemaal. Die vrouw draagt je parfum, die man heeft net zo’n guitige fonkel en zoals dat kindje met haar opa stapte, liep ik ook ooit aan jouw hand. De bakker had die blik in de ogen die jij had voor je een grap ging vertellen en heel even dacht ik jouw loopje te zien in het oude vrouwtje met de stok. Het maakt me dankbaar, op dezelfde manier als wanneer ik mijn koffer leegmaak na een vakantie, of na een feestje de glazen afwas. Dankbaar maar ook droef.
Op jouw begrafenis las ik voor. Het was eenvoudig over jou te dichten, want de wonde was vers. De vorm was belangrijker dan de inhoud, want ik besefte pas na verloop van tijd hoe groot jouw betekenis is. Toen je stierf, verloor ik niet alleen jou, maar ook mezelf. Plots was ik geen kleinkind meer.
Nog harder was de klap toen ik me realiseerde dat ik je eigenlijk amper als ‘echte persoon’ kende. Wat was het grootste kattenkwaad dat je ooit uithaalde ? Met welk liedje zong je mee als niemand je kon horen en waar was je het meest trots op ? Op familiebijeenkomsten vulde ik mijn hart met verhalen over jou, en mijn buik met wafels volgens jouw recept. Van oma werd je ook vriendin, weldoener, filosofe, buurvrouw, vertrouwenspersoon en heel soms zag ik een beeld van je als geliefde. Zo won ik je wat terug van de dood. Die had duidelijk de overwin- ning behaald, maar ik reconstrueerde je, groef scherven op die ik op fluwelen kussentjes in het museum van mijn hart bewaarde. Zorgvuldig wandelde ik erin rond en vergat de gids niet.
Ik ken onderhand zoveel verhalen over je. Anekdotes die minstens evenveel prijsgeven over de verteller als over jou. Maar soms vrees ik dat mijn herinneringen verstillen tot de foto’s die in het familiealbum kleven. Een handvol momenten op verjaardagen, feestdagen en vakanties. Terwijl het net het alledaagse is, dat ik zo mis. Het gevoel van geborgenheid, dat niet schuilt in cadeautjes en grootse gebaren, maar in kleine routines en achteloze liefde. De stem van de angst fluistert dan dat ik je kwijtraak. Dan kan ik me je handen niet meer voor de geest halen, of de woorden van het gebedje dat we samen opzegden, of de regels van ons zelfverzonnen spel. Tot ik ergens binnenkom en de tomatensoep net zo ruikt als de jouwe, en ik weer snel een kommetje soep krijg, en een aai over mijn bol. Of klinkt er twee tafels verder op café een spreekwoord dat jij vaak in de mond nam. Een kleine tik uit de realiteit is genoeg om herinneringen als dominosteentjes door mijn lijf te laten razen, en mij vol in de ziel te raken.
Er zijn van die dagen dat de hele kosmos samenspant om zo veel mogelijk van jou te laten zien. Het zijn die dagen dat ik in de spiegel kijk, in de hoop daar een glimp van jou aan te treffen.
katrijn.van.bouwel@knack.be
KATRIJN VAN BOUWEL
Een kleine tik uit de realiteit is genoeg om herinneringen als dominosteentjes door mijn lijf te laten razen, en mij vol in de ziel te raken
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
