:: Reacties : tessa.vermeiren@knack.be
:: www.weekend.be : Op de site van Weekend Knack ontdekt u wat u op tafel kunt zetten, waar u uw vakantie kunt doorbrengen, wat u in uw kleerkast moet hebben, hoe u uw huis renoveert… En u kunt er ook uw mening kwijt.
Gelukkig is het weer even stil rond de ondertussen een paar maanden oude baby Donna. Schrijnend was het hoe een nieuwsploeg de wensmoeder van dat kind filmde : winkelend in een babyzaak, alweer op zoek naar kleren en meubeltjes voor het meisje dat alleen haar gedroomde kind was, maar waarvoor ze – onwettelijk – wel veel geld betaalde. Daartussen werden beelden gemonteerd waarop de Nederlandse ouders te zien waren, spelend met het kind. Dat alles ter illustratie van het feit dat een Belgische rechter besliste dat Donna of Valentina, zoals u wilt, terug naar België moest komen. In welk gezin of tehuis ze zal terechtkomen, of een DNA-test zal worden bevolen om uit te maken of de wensvader daadwerkelijk de vader is, was op dat moment nog niet uitgemaakt. Wat gekleurde ruitjes verhulden pover het gezicht van het kind.
Je kunt daartegen inbrengen dat beide ouderparen telkens met hun instemming werden gefilmd, jazeker. Maar het meisje, dat haar geschiedenis pas begint, heeft geen keuze en geen zeggenschap. De aanvang van haar leven is al droef genoeg. Verhandeld door haar natuurlijke moeder, vooraleer ze geboren werd. Versjacherd op het internet, de marktplaats waar de tragiek van het leven te grabbel wordt gegooid, verpakt als banaal sentiment.
Ooit wordt ze daar als volwassene mee geconfronteerd. Rond haar levensbegin werden meteen alle regels van privacy en discretie geschonden. Donna-Valentina werd gereduceerd tot een case, tot een nieuws-item. Ik weet niet of een jeugdrechter dat kan, maar misschien zou het billijk zijn om aan wie de zorg voor baby Donna wordt toevertrouwd, het verbod op te leggen haar nog op te voeren in de media, tot ze zelf oud genoeg is om daarvoor willens en wetens toestemming te geven. Tot ze haar eigen verhaal kan vertellen, als ze dat al ooit zou willen.
Als kinderpsychiater Peter Adriaenssens zich onlangs zo opwond over de Supernanny van VTM, dan ging het hem in de eerste plaats om het ‘misbruik’ van kinderen. Natuurlijk hebben de ouders een contract getekend met de televisiezender en de productiemaatschappij. Misschien vonden die kinderen het zelfs spannend om in aanwezigheid van een complete televisiecrew hun duivels te ontbinden. Maar zoals Adriaenssens mij onlangs in een gesprek zei, deze gruwelijke beelden blijven kinderen achtervolgen tot het einde van hun dagen. De dvd zal op cruciale momenten in hun leven nog wel eens worden opgediept.
Het is natuurlijk niet toevallig dat ouders met wat meer doorzicht in dit soort dingen zich geen kandidaat stelden voor zo’n uitzending. Ze kijken wel, want natuurlijk kunnen ze iets leren van wat zich afspeelt in gezinnen die wél hun problemen voor de camera brengen. En geef toe, iedereen is een beetje voyeur. Tegenover één paar dat de problemen herkent, zijn er negen die opgelucht ademhalen en vinden dat het bij hen thuis toch nog zo erg niet is. Maar zij zouden hun kinderen of zichzelf dat nooit aandoen.
De Vlaamse minister van Gezin, Inge Vervotte, was enthousiast over Supernanny en sprak zelfs over het subsidiëren van een nieuwe reeks. Kinderrechtencommissaris Ankie Vandekerckhove maakte zich er al te makkelijk van af met het argument dat ze niet bevoegd is voor commerciële zenders. Nee, natuurlijk niet, maar ze heeft wel de morele plicht op te komen voor kinderen.
Productiehuizen springen gretig op succesvolle, buitenlandse formats, met als eerste doel het genereren van kijkcijfers voor de zender in wiens opdracht ze werken. Dat is dan bij Supernanny alvast geslaagd met bijna één miljoen kijkers. Maar de vraag is alweer : wat drijft die ? Voyeurisme, zoals bij elke reality-show, of de behoefte aan ondersteuning bij het opvoeden van kinderen ? Wat de makers van de programma’s alvast niet drijft, is de bekommernis om kinderen. Van baby Donna tot de donderjagers in Supernanny, kinderen zijn de minste van hun zorgen.
TESSA VERMEIREN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
