MEISJES

Er ligt een meisje mooi te wezen op de cover van dit wellnessnummer. Ze trekt de aandacht. Daar stellen wij geen vragen bij. We hebben op de redactie even getwijfeld over een ander beeld : een bijna naakte vrouw die lekker in haar lichaam woont. Daar maken u en ik geen bedenkingen bij.

Dat het niet gewoon is om vrouw te zijn en dat te laten zien, blijkt uit een recent proces in Frankrijk, waarbij Jamal Derrar veroordeeld werd tot 25 jaar opsluiting wegens het levend in brand steken van Sohane, een meisje van 17. Een jonge vrouw die zichzelf wou zijn, zonder zich te onderwerpen aan de junglewetten van een bepaald soort mannen die vinden dat elke vrouw, die hen in de ogen durft te kijken of zich naar hun normen te uitdagend kleedt, kortom zich ‘westers’ gedraagt, aan hun willekeur is overgeleverd.

Jamals vrienden, die hem bij de reconstructie van de feiten al toejuichten, vonden dat het verdict te zwaar was. Want hij had de dood van dat meisje niet gewild, vonden ze. Hij had die ’trut’ gewoon op haar nummer willen zetten. Daartoe had hij haar met benzine overgoten, opgesloten in een berghok en bedreigd met een aansteker. Dat ze vuur vatte en overleed, dat was niet zijn schuld.

Jacob Zuma (64), de afgezette vice-president van Zuid-Afrika, beroept zich op de gebruiken van zijn Zoeloestam om te ontsnappen aan de beschuldiging van verkrachting van Khwezi (31), een seropositieve familievriendin, die in zijn huis in Johannesburg logeerde. (Zuma is trouwens een voormalig voorzitter van de Nationale Raad ter bestrijding van Aids.) Ze vroeg erom zei hij, ze liep schaars gekleed rond in mijn huis, ze vroeg me om een massage (zij beweerde dat Zuma haar daartoe wou dwingen) en een Zoeloeman “kan een opgewonden vrouw niet zo maar achterlaten”, dat zou tegen zijn eer ingaan.

Voor het gerechtshof wordt gedemonstreerd door medestanders van Zuma in T-shirts waarop staat : “100 procent Zuluboy”. Kreten als “verbrand die trut” zijn niet van de lucht. In de rechtszaal zitten vrouwen die Khwezi steunen, vanuit de wetenschap dat in Zuid-Afrika elk jaar 55.000 vrouwen, zij die het durven, klacht indienen tegen verkrachting en dat vrouwen in hun land meer kansen hebben om verkracht te worden dan om te leren lezen.

Zuid-Afrikaanse commentatoren variëren van steun aan Zuma, gebaseerd op de oeroude gebruiken van zijn stam, die vrouwen totaal ondergeschikt maken aan de wil en van hen ‘respect’ verwachten ten opzichte van mannen en ouderen, tot de opmerking dat het hier niet gaat om Zoeloecultuur, maar om Zumacultuur.

Johannesburg, de hoofdstad van een van de jongste Afrikaanse democratieën, en de Parijse banlieues of Molenbeek, ze hebben veel gemeen.

Vrouwenrechten, mensenrechten tout court, zijn niet betrekkelijk. Een vrouw is geen slet omdat ze weigert zich te onderwerpen aan de aftandse regels van mannen die een vrouw nog altijd in de eerste plaats zien als een voorwerp van hun lusten. Als een slaafje dat zich bescheiden gedeisd houdt en zich van top tot teen zedig bedekt om de heren der schepping niet al te onrustig te maken. En die dan op commando, binnen de vier muren van het huis van haar heer en meester, wel beschikbaar moet zijn en het liefst ook nog onderdanig en verleidelijk.

Ik heb laatst met verbazing gekeken naar de vitrines met hoerige lingerie in de volkse winkelstraten van Caïro. Het toppunt was een setje bestaande uit drie gele margrieten, bij elkaar gehouden door veters, echt niet bedoeld voor publieke buikdanseressen. In diezelfde straten lopen vrouwen bedekt in alle gradaties : van hoofddoek tot abaja met nikab en zwarte handschoenen en kousen bij 30 graden Celsius.

” Ni putes, ni soumises.” Hoeren noch sletten, dat is wat vrouwen willen zijn in Frankrijk. Het soort mansvolk dat vrouwen tergt, beledigt en misbruikt, heeft in zijn straatcultuur de mond vol over ‘respect’. Maar dat respect lijkt niet te gelden voor vrouwen die niet hun zuster, hun lief of hun echtgenote zijn. TESSA BLOGT !

VANAF DEZE MAAND HEEFT TESSA

VERMEIREN EEN EIGEN BLOG : VAN MUIZEN EN MENSEN, OP www.knack.be

tessa vermeiren