Koninklijke watermolen

In een dorp bij Versailles, net buiten Parijs, ontdekken we een eeuwenoude watermolen met een koninklijke geschiedenis en vintage meubilair : een ongewone symbiose.

De Moulin de la Tuilerie ligt verscholen in een vallei bij Gif-sur-Yvette, een pittoresk dorp in de nabijheid van Versailles. Dit discrete monument uit het begin van de achttiende eeuw werd in de twintigste eeuw een mondaine pleisterplek. De molen werd vermoedelijk al voor de oorlog een buitenverblijf, waardoor de originele activiteit er werd stopgezet.

Rond 1952 werd de Moulin de la Tuilerie de stek van een illuster koppel, Wallis Simpson en de hertog van Windsor. De hertog werd in januari 1936, na de dood van zijn vader, koning van Groot-Brittan-nië : Edward VIII. Maar nog in hetzelfde jaar deed hij troonsafstand om te kunnen trouwen met de Amerikaanse Wallis Simpson. Het was hoogst ongewoon en on-Brits dat een koning een gescheiden vrouw trouwde. Hij verkoos Wallis dus boven de kroon en terstond veranderde zijn titel in hertog van Windsor. In 1937 trokken ze naar Frankrijk, tijdens de oorlog keerden ze even terug, maar daarna vestigde het paar zich weer bij onze zuiderburen waar ze verscheidene woningen bezaten, waaronder dit buitengoed.

“Hier woonden ze van de jaren vijftig tot zeventig”, vertelt Patrick Deedes-Vincke, die het gebouw en het domein heeft gerestaureerd. “Ze hebben het goed vanzelfsprekend helemaal naar hun hand gezet. Het interieur werd romantisch opgesmukt door het vermaarde Parijse Maison Jansen dat ongeveer terzelfder tijd een grote salon inrichtte van het Witte Huis in Washington. De tuin werd aangelegd door de al even befaamde Britse landschapsarchitect Montague Russell Page.” De Windsors ontvingen hier veel beroemde gasten zoals operazangeres Maria Callas, actrice Marlène Dietrich, fotograaf Cecil Beaton en autobouwer Henry Ford.

Aan het einde van de twintigste eeuw veranderde het eigendom een paar maal van eigenaar tot het onlangs door Deedes werd opgefrist. Na een carrière in de fotografie legt hij zich toe op de restauratie en herinrichting van bijzondere gebouwen. Daarbij zoekt hij creatieve oplossingen voor de architectuur en begeleidt ook de werken. Patrick heeft een rijk gevoel voor architectuur en decoratie. Daarmee bedoelen we dat hij zich zowel thuis voelt in een oud gebouw als tussen hedendaagse creaties. In dit monument heeft hij de originele architectuur bewaard en waar nodig hersteld of zelfs elementen gereconstrueerd. Daarbij maakte hij gebruik van wat er ter plaatse werd gevonden aan stenen en balken, dat werd aangevuld met recuperatiemateriaal van elders. Hij houdt van artisanale bouwmaterialen en ondernam bijvoorbeeld een hele zoektocht naar handvervaardigde daktegels.

Ook de tuin van Russell Page werd aandachtig hersteld. Het is een typisch Engelse tuin die opgaat in het bos dat achter het gebouw naar de omliggende heuvels leidt. Hier en daar werden decoratieve overblijfselen uit de tijd van Edward en Wallis hersteld. Maar voor de aankleding van het interieur verkoos Patrick Deedes-Vincke een modernere aanpak. Het interieur is gestoffeerd met een warme mengeling van antiquiteiten en prachtig vintage meubilair uit de jaren veertig en vijftig. Frisse kleuraccenten geven het geheel een hedendaagse aanblik. Het uiteindelijke resultaat is vrijwel uniek, want dergelijke combinaties krijg je, zeker in landelijk Frankrijk, maar zelden te zien.