Kinderen

:: Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

:: www.weekend.be: Op de site van Weekend Knack ontdekt u wat u op tafel kunt zetten, waar u uw vakantie kunt doorbrengen, wat u in uw kleerkast moet hebben, hoe u uw huis renoveert… En u kunt er ook uw mening kwijt.

Een schrandere New Yorkse mevrouw heeft in de Upper East Side een gigantische parkeergarage omgebouwd tot een kinderparadijs. Kidville is een soort cultureel centrum, annex shoppingcentrum, voor heel jonge kinderen en hun ouders. Voor een dikke 200 euro per kwartaal kun je lid worden en dan kun je er altijd terecht met je kroost. Grote attractie is de speelzaal die – typisch Amerikaans – helemaal stootvrij is gemaakt, er is geen speeltuig te bekennen waaraan een kind zich zou kunnen bezeren. Je kunt in Kidville een verjaardagsfeestje organiseren voor je oogappel. Voor zo’n 730 euro bedenkt men een fantastische themaparty, aangepast aan het karakter van de uk. Peuters en kleuters kunnen er ook allerlei cursussen volgen, zoals The Little Maestro Class : leren zingen met een professional. Er is yoga voor moeder en kind en er zijn creatieve cursussen voor mama’s. Terwijl de kinderen worden beziggehouden door professionele begeleiders, kunnen die moeders (en een zeldzame vader) trouwens ook ter plekke een schoonheidsbehandeling ondergaan, shoppen of een kookcursus volgen. Wat vindt mijn kind lekker schijnt zeer populair te zijn. Dat alles uiteraard telkens tegen extra betaling. Een mens heeft veel over voor zijn nageslacht.

Kidville wordt gepromoot als een paradijs voor kinderen, op een plek waar ze eigenlijk niet thuishoren en waar nauwelijks iets bestaat voor hen. Veel New Yorkers vluchten precies om die reden de stad uit als ze een gezin plannen. Maar Shari Misher Stenzler speelt met haar Kidville-concept handig in op de schuldgevoelens van goedverdienende ouders die toch in de stad blijven, omdat het niet anders kan, of omdat ze het zelf zo leuk vinden.

In schril contrast met dit verhaal uit New York, staat het rapport dat dr. Jennifer Bryce publiceerde in het gezaghebbende medische tijdschrift The Lancet over de kindersterfte in arme landen die weer stijgt en de strategie om die gesel te keren. Zes miljoen kinderen sterven jaarlijks aan eenvoudig te behandelen ziekten. In de periode 1960-’90 daalde de kindersterfte jaarlijks met 2,5 procent. Daarna kwam er een stilstand en zelfs opnieuw een ernstige toename. Er zou 1,92 euro per dag per kind nodig zijn om dat te keren door basisgezondheidszorgen. En natuurlijk bovenal : de politieke wil, wereldwijd, om dat te doen.

Met het bedrag dat men in Kidville in New York uitgeeft voor een verjaardagsparty, ongeveer 700 euro, kan één kind in de derde wereld een jaar lang de nodige medische zorgen en voldoende voedsel krijgen om uit te groeien tot een gezonde volwassene.

Tal van organisaties zijn versnipperd bezig om dit doel te proberen realiseren. Unicef lanceerde in 1982 een campagne om de kindersterfte te laten afnemen. Met die Child Survival Revolution boekte men gedurende vijftien jaar succes. Maar sinds halverwege de jaren negentig viel het elan stil.

Wij in dit rijke Westen, die kinderen zo oneindig verwennen, kunnen wij lijdzaam blijven toezien hoe de jeugd op andere continenten wordt gedecimeerd ? De helft van de kinderen, jonger dan vijf, die sterven aan banale ziekten en aandoeningen, leeft in India, Nigeria, China, Pakistan, Congo en Ethiopië.

Zou het geen taak zijn voor een vrouw van formaat als een Madeleine Albright, die alle kanalen van de internationale diplomatie kent, om de campagne tegen de hoge kindersterfte weer in de belangstelling te krijgen? Om ontwikkelingsbudgetten te heroriënteren, om de publieke opinie te bewerken? Het is hoog tijd dat we wat minder focussen op de mogelijke blutsen en builen van onze oververwende westerse kinderen.

Als we hen nog wat meer pamperen en laten opgroeien in een wereld waarin álles voor het grijpen ligt, kweken we misschien een generatie die nog veel minder gevoelig wordt dan haar ouders en grootouders voor het leed van kinderen die onder onmenselijke omstandigheden letterlijk moeten vechten voor hun leven. Het is vijf voor twaalf.

TESSA VERMEIREN