Jonas Boets

Jeugdschrijver

SPANNING STAAT NIET PER SE GELIJK AAN ACTIE. Als je als lezer telkens honger krijgt naar de volgende bladzijde, zit het goed. Neem nu Zomerhuis met zwembad van Herman Koch : er gebeurt niet zo gek veel in dat boek, maar door de manier van vertellen wil je steeds verder lezen. Ook Bonita Avenue van Peter Buwalda is een mooi voorbeeld : de intrige kan op een A4 en toch blijf je vijfhonderd pagina’s lang geboeid, dankzij het gebruik van verschillende vertelstandpunten.

DEMIX VAN SPANNING EN HUMOR HEB IK VAN ANTHONY HOROWITZ, EEN MEESTER IN DIE COMBINATIE. Die mix vraagt juiste dosering : té veel relativeren kan de spanning tenietdoen. Wat ik ook van Horowitz geleerd heb : je personages moeten redelijk gewoon zijn. Voor jonge lezers is herkenbaarheid zeer belangrijk. Zie het succes van Harry Potter : voor hij tovenaar wordt, is hij ook maar een boy next door.

GEEF ME EEN UUR EN IK SCHRIJF EEN A4 VOL. De enige voorwaarde is dat ik weet waar ik met het verhaal naartoe wil. Vaak ga ik tussen halfacht en halfnegen, vóór ik naar mijn werk vertrek, aan mijn schrijftafel zitten. De trein kan ook een perfecte werkplek zijn, omdat ik er niet afgeleid word.

GANSE DAGEN IN MIJN EENTJE AAN MIJN BUREAU ZITTEN ? NEE, DANK U. Waar zou ik zonder dagtaak mijn inspiratie halen ? Op dit moment is de tv-wereld mijn biotoop, maar ik sluit niet uit dat ik ooit terug ga lesgeven. Au fond is dat mijn ding : voor de klas staan en met jongeren werken.

IK BEN IN EEN OPEN SFEER OPGEGROEID. Wij werden thuis in alles gestimuleerd. Er golden wél regels, maar binnen die grenzen genoten mijn twee broers en ik veel vrijheid. Tot een bepaalde leeftijd mochten we alleen in het weekend tv kijken. De focus lag altijd op het creatieve. Organiseerden we een verjaardagsfeestje, dan bedachten mijn ouders een spel. Of we gingen naar het theater.

‘JE GAAT TOCH NIET TE COMMERCIEEL PROGRAMMEREN ?’ was de eerste reactie van mijn moeder toen ik vertelde dat ik vtmKzoom ging leiden. De job is nog te vers om al te zeggen waar we met de zender naartoe willen. Ik heb wel feeling voor wat de jeugd wil, maar er is onderzoek nodig. Kinderen krijgen heel andere impulsen dan twintig jaar geleden. Je moet ook rekening houden met de zapcultuur.

OP MIJN TIENDE ZEIDEN MENSEN ME AL : ‘JIJ GAAT LATER GERMAANSE STUDEREN. ‘ Ik heb dat nooit in twijfel getrokken. Het zat blijkbaar in de genen, met een vader die acteert en een moeder in de uitgeverswereld. Ik heb nooit anders geweten dan dat ons huis vol boeken stond.

HET PAPIEREN BOEK IS NIET DOOD. Toch kijk ik met een bang hart naar de toekomst. We moeten realistisch zijn : de cd achterna zal het boek nog klappen krijgen. Als ik lezingen geef in het middelbaar, wijs ik de tieners er wel op dat achter al wat ze leuk vinden – games, internet, muziek… – een goed verhaal schuilt. Als je het binnen hun leefwereld kunt plaatsen, komt de boodschap aan. Gelukkig komen er steeds meer boeken op de markt die zich tot die ‘moeilijke’ leeftijd richten.

ALS NIEMAND EEN BOEK WIL LEZEN, VERLIEST HET VOOR MIJ ZIJN WAARDE. Als ik ergens aan begin, beeld ik me het liefst in dat de hele wereld het zou kunnen lezen. Denken aan een groot publiek dwingt me om elk boek zo straf mogelijk te maken.

IN TIEN JAAR TIJD HEB IK MEER GEREALISEERD DAN IK OOIT HAD DURVEN TE DROMEN. De ambitie wordt er wel niet minder om. Ik wil de komende tien jaar minstens even goed presteren.

Jonas Boets (30) is jeugdschrijver en werkt achter de schermen voor tv (eerst Jim, sinds kort vtmKzoom).

In tien jaar tijd produceerde hij zo’n 27 boeken, zowel voor beginnende lezers als voor tieners en adolescenten.

In september verschijnt ‘Het Geheim van Giovanni’, het eerste boek in de nieuwe reeks ‘Mystery Girls’

(voor meisjes van 10-14 jaar). http://jonasboets.blogspot.be/

Door Peter Van Dyck – Foto Géraldine van Wessem