Al heel vroeg ging ik ervan uit dat mijn toekomst in de muziek lag. Dat was gewoon vanzelfsprekend omdat ik uit een muzikale familie stam, mijn oudste broer mij was voorgegaan en mijn ouders vertrouwen hadden in mijn keuze. Voor zover ik mij kan herinneren, heb ik altijd getrommeld.
De drummer is de zetel van de band. Of zou dat moeten zijn, samen met de bassist. Omdat de drummer het ritmisch geraamte uittekent en de groove waarrond de rest wordt opgebouwd.
De ontdekking van jazz heeft veel bij me losgemaakt. Aanvankelijk ging ik voor klassiek slagwerk, tot ik bij een jazzoptreden in de Gentse Charlatan een nieuwe wereld zag opengaan. Toen wist dat ik jazz ging doen. Vooral de improvisatie en de enorme vrijheid ervan spreken me aan. Ook de swing was aanstekelijk en het besef dat er nog een heel andere wereld was naast klassiek slagwerk.
In een klein land is een muzikant niemands bezit. Om rond te komen, moet je met verschillende bands spelen. Dat betekent dat je een artistieke keuze kan maken en je niet hoeft op te sluiten in één band. Daan vindt dat prima en dat is het mooie eraan.
Het podium is mijn habitat. Veel mensen worden op de scène iemand helemaal anders, maar bij mij is dat niet zo : ik ben overal mezelf, op en naast het podium. Ik heb er nooit zenuwen of faalangst, alleen extra adrenaline en dat is een geruststelling als je op het podium staat. Twee weken voor ik beviel, stonden we op een festival in Namen met heel veel omgevings- lawaai. Bovendien was mijn zoontje flink aan het schoppen, maar dat hield op toen ik op het podium stond. Alsof hij wist dat mama daar haar ding moest doen.
Het moederschap heeft me emotioneler gemaakt. Ik was voordien al zo gevoelig, maar sindsdien raak ik van het minste geroerd : iets op televisie, iemand die een ander ten huwelijk vraagt.
Less is more. En wel op heel veel vlakken. Omdat je de schoonheid van de dingen meestal kan benadrukken door minder overdaad. Dat geldt zowel in kleding, in een interieur als in de muziek. Een drumpartij kan zo mooi zijn als je het simpel houdt. Al ben ik anderzijds vreemd genoeg wel fan van heel bombastische filmmuziek, bigband en de grandeur van de sixties en seventies.
Ik moet sleutelen aan mijn relativeringsvermogen. Achteraf lukt dat wel, maar niet op het moment zelf. Dat komt omdat ik me te vaak defensief opstel en een buffer opbouw. Dat heeft te maken met het feit dat ik al heel vroeg voor mezelf moest opkomen. Of omdat mijn mama me altijd inhamerde dat ik me nooit mocht laten doen. En zeker niet door de mannen.
Ik ben hypersensitief. Ik zou nooit met mijn zoontje naar een indoor- speeltuin gaan, ik mijd dat soort drukte en lawaai. Ook op restaurant kan ik me ergeren aan muziek die net iets te luid staat. Terwijl ik dat op het podium totaal niet heb. Misschien ligt dat aan de ordening van de klanken, want muziek is eigenlijk een soort ‘geordend geluid’.
De tijd is rijp om verder te gaan. Om te schrijven en solo te zingen. En om ervan te dromen de wereld af te reizen terwijl ik onderweg muziek maak, mijn zoontje kan meenemen en na elk optreden een dag vrijaf krijg.
ISOLDE LASOEN (33) VERWIERF NAAM EN FAAM ALS DRUMMER BIJ DAAN EN BIJ DE NIEUWE POWER-POPBAND ‘THE HAPPY’. ZE BRENGT OOK SOLOWERK ALS ZANGERES, ZOALS HAAR EERSTE SINGELTJE ‘ALUMINIUM FOLIE’.
DOOR PIERRE DARGE & FOTO FILIP VAN ROE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
