Isabelle Huppert (63) speelde sinds haar debuut in 1971 in meer dan honderd films en talloze theaterproducties. Haar vertolkingen leverden de Française prestigieuze filmprijzen op. Ze is vanaf 18 januari te zien in ‘Souvenir’ van de Belgische regisseur Bavo Defurne.
Ik kies niet zozeer voor een rol, maar voor een regisseur. Om dezelfde reden werk ik ook vaak met jongere filmmakers als Joachim Lafosse, Ursula Meier, Alexandra Leclère en Bavo Defurne : omdat ik geloof in hun visie en universum en omdat ik hen vertrouw. Daaruit volgt ook de rolverdeling : de regisseur is altijd de chef, of het nu gaat om iemand met een lange staat van dienst of om een debutant.
Komedies en melodrama’s kunnen me net zozeer prikkelen als andere films.Souvenir is op het eerste zicht een eenvoudig sprookje, maar het is tegelijk ook een sociale fabel. Achter de kitscherige esthetiek schuilt een intelligente film met veel poëzie, emotie en subtiele beschouwingen omtrent succes, faalangst en de uitdagingen van het leven. Is het dan een makkelijke of moeilijke film ? Dat verschil maak ik niet : voor mij is elke film toegankelijk. Alleen vinden ze niet allemaal hetzelfde publiek.
Koerswijzigingen intrigeren me. Waarom gaan mensen iets anders doen met hun leven, nemen ze een break of trekken ze zich terug ? Doen ze dat uit eigen wil, of verplichten de omstandigheden hen daartoe ? Souvenir maakt dat thema expliciet – een zangeres die in de anonimiteit van een patéfabriek verdwijnt en vervolgens blokkeert wanneer ze weer van de schijnwerpers en het succes proeft – maar zulke veranderingen kenmerken elk mensenleven.
Als actrice heb ik de vrouw in alle mogelijke staten mogen verkennen. Geen weerloze slachtoffers, een- dimensionale heldinnen of wraakzuchtige karikaturen, maar vrouwen die aan alle clichés ontsnappen. Als samenleving hebben we het daar nog vaak moeilijk mee, en dus ben ik gelukkig met films als Elle van Paul Verhoeven en L’Avenir van Mia Hansen-Løve. Ze tonen vrouwen in buitengewoon moeilijke omstandigheden, maar op zo’n manier dat het hommages worden.
Leed uitdrukken doet geen pijn. De bedoeling is uiteraard dat de kijker meeleeft met wat hij op het scherm ziet, maar als acteur beleef je vooral plezier aan die grote emoties. Gelukkig maar, ik zou het anders niet volhouden (lacht). Ik worstel ook nooit met een rol, wat het lot van mijn personage ook is. Het verhaal, de dialogen, de aanpak van de regisseur en allerlei technische factoren stippelen vanzelf het traject uit.
Acteren is voor mij een gezonde verslaving. Ik doe het omdat ik er zin in heb, maar ook uit noodzaak. Een film maken is zo’n overweldigende ervaring en altijd zo anders dat ik meteen weer een ander project nodig heb. Ik heb nooit de indruk dat ik aan het werk ben, en dat maakt het makkelijk om productief te zijn.
Niemand is almachtig in zijn keuzes. Het doet ertoe welke kansen je grijpt en welke je bewust laat liggen. Maar we kiezen wel grotendeels in functie van wat het leven ons voorstelt. Ik heb mijn parcours dus niet alleen aan mezelf te danken, maar ook aan de mensen die ik ontmoet en aan de voorstellen die zij me doen.
Zelf regisseren zegt me weinig. Als actrice ben ik op zo’n breed terrein actief en ben ik zodanig meester over mijn eigen bijdrage dat ik meer dan voldaan ben. Ik heb op geen enkel moment het gevoel dat ik me niet voldoende kan uitdrukken, integendeel. Het is een enorm voorrecht om enkel dingen te kunnen doen waar je zelf achter staat. Verder is het goed om je eigen limieten te kennen. Ik besef maar al te zeer hoeveel energie en moed filmregisseurs moeten opbrengen. Als ik het al zou doen, dan vooral uit nieuwsgierigheid, niet uit noodzaak.
Mijn privéleven scherm ik af. Ik heb geen enkel probleem met de pers, maar ik voel geen behoefte om uit de biecht te klappen, laat staan een verplichting. Als dat een zeker mysterie cultiveert, tant mieux, maar er zit geen strategie achter – zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
Mensen vereenzelvigen acteurs met de personages die ze spelen. Die verwarring is eigen het medium, zeker wanneer je zelf niets doet om dat valse beeld bij te stellen. Dat proberen, lijkt me verloren moeite : acteurs hebben hun imago sowieso niet in de hand, dus kan ik me daar maar beter bij neerleggen.
Tekst Wim Denolf & Foto Fabrizio Maltese
“Moeilijk of makkelijk, dat verschil maak ik niet: voor mij is elke film toegankelijk. Alleen vinden ze niet allemaal hetzelfde publiek”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
