Het is de eerste zomerzondag en bloedheet. Wij vluchten weg van de kust, naar de koele schaduw van de oude es in mijn tuin. Op de autoweg worden we omgeven door motorrijders op Harley-Davidsons en choppers. Ruig manvolk met blote behaarde armen. Eén van hen draagt een zwart T-shirt met daarop in witte gotische letters violator. Mannen onder elkaar op een zondags uitje, ze nemen er blijkbaar geen aanstoot aan dat één van hen zich brandmerkt met het label ‘verkrachter’. Het is diezelfde zondag waarop bekend wordt dat de dag daarvoor in Luik twee kleine meisjes verdwenen blijken, wanneer hun dronken moeder ze op een nachtelijk uur waarop kinderen in bed horen te liggen, gaat zoeken na een buurtfeest.
Op de zeedijk is de lelijkheid niet te harden. Wanstaltige jonge en oude lijven in veel te weinig textiel in schreeuwerige kleuren, over straat waaiende walmen van pizza, mosselen en frieten. De boom van beeldhouwer Bart De Zutter die in de duinen van De Panne ligt, is ingepalmd door een expansieve Hollandse familie die haar parasol er middenin heeft geplant en de gesculpteerde es gebruikt als uitstalplaats voor kleren en een halve picknick. Ze kijken verstoord op als mensen met een fototoestel in de aanslag alle moeite van de wereld doen om het kunstwerk in beeld te krijgen zonder hen erbij. Maandagmorgen hoor ik dat aan het strand verloren gelopen kinderen pas uren later door hun ouders werden opgehaald. Wat doen die ouders ondertussen, vraag ik me af. Op een terrasje in de zon zitten en hopen dat het grut uit zichzelf weer opdaagt ? Tot aan het eind van de middag blijkt dat dit niet gebeurt. Oom en tante agent hebben dan wel netjes op de kinderen gepast ; die pa’s en ma’s hebben alvast meer geluk gehad dan die moeder in Luik.
Voor het overige zomert het in Vlaanderen plotsklaps zo fel dat mensen denken dat het hier iets van Toscane wegheeft. Een vijftal jonge blagen toeren rond, met een Portugese vlag zwaaiend door het dak van hun autootje met Franse nummerplaat. Om de haverklap vliegt er iets uit het raam : een peuk, een bierblikje, een verfrommeld sigarettenpakje, een chocoladewikkel. De zon en de voorbarige euforie om een match die nog moet komen, maken hen overmoedig op de weg. De voetbalgekte heeft toegeslagen.
Het begon vorige week al in de kranten met foto’s van de top tien van de mooiste voetballersvrouwen. Dat was veel fraai vrouwvolk bij elkaar. Weliswaar een beetje eenvormig gestroomlijnd. Succesrijke voetballers kunnen duidelijk, met het oog op de gestage voortgang van hun carrière, best een babe aan hun repertoire toevoegen. Ik durf wedden dat wanneer een talentrijk jongetje een eerste afspraak heeft met een manager, het bijbehorende liefje grondig gekeurd wordt. Of ze mag mee in de carrière, of thuis op een Ikeavoetbalbank (die bestaat écht sinds kort : grasgroen met witte krijtlijnen) afgunstig verder kijken naar het groeiende succes van haar jeugdvriendje. Ze zal, als ze geen star quality heeft, nooit aan zijn arm naar een miljonairsbeurs of een Gala van de Gouden Schoen mogen. Daar zijn àndere meisjes voor dan de Cindy’s en Wendy’s uit de tuinwijk. Maar wanhopen hoeft niet, want de Phaedra Hostes of de Nancy dell’Olio’s van deze wereld zijn ooit ook maar gewone meisjes geweest. Eén keer je de finale van Miss Belgian Beauty of Miss België en / of de voorpagina van P-Magazine of Che hebt gehaald, kun je weer langs de voordeur binnenkomen in de wereld van groen gras en glamour die voetbal tegenwoordig is.
Eén voordeel : de niet-voetbalfan die zijn leven zorgvuldig plant rond het schema van de matchen, zal ongekende rust ervaren. Winkelen bijvoorbeeld wordt een pretje dezer dagen, want het bier, de cola en de chips zijn door echte voetbalfanaten aangesleept op uren die ver verwijderd liggen van de wedstrijdschema’s. Dus, gooi die WK-special van uw krant niet weg als voetbal u niet interesseert. Het is een heel handige leidraad naar méér ruimte en rust op openbare plekken.
tessa vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
