De tijdloze twee: deze Belgische modellen staan aan de top van de modewereld

Twintig jaar geleden stonden de Belgische modellen Ingrid Parewijck en Laurence Desbisschop al aan de top van de modewereld, en daar staan ze vandaag nog steeds. “Je hebt als model nu meer vrijheid om te zijn wie je bent, zonder dat je in een hokje wordt geduwd.”

Eind jaren 90 liep Laurence Desbisschop (45) zowat elke show. Met haar lengte – 1m81 – en charisma viel ze in de smaak bij modehuizen als Dior, Jil Sander en Armani. Ze woonde lange tijd in New York, tot corona haar weer naar België bracht. Nu werkt ze opnieuw als model voor magazines en modelabels.

Hoe is je carrière begonnen?

“Ik was al twintig toen ik een sabbatjaar nam op school om mijn kans te wagen als model, maar het liep niet zoals ik had gehoopt. Ik zou nog één maand werken in Hamburg en dan weer gaan studeren. Maar daar vonden ze me te mager om catalogussen te doen. Ik werkte er als pasmodel voor Jil Sander toen de bekende stylist Joe McKenna binnenstapte en me castte voor de show. Plots stond het verlegen meisje uit Waregem tussen grote sterren als Amber Valletta.”

Een verlegen model?

“Oh ja, als iemand tegen me sprak, werd ik al rood. Als model ben ik zelfverzekerder geworden. Ik had een ideaalbeeld in mijn hoofd van hoe een model er moet uitzien: sexy en blond. Terwijl ik een magere brunette was, zonder borsten en met een expressieve neus. Samen met mij kwamen modellen als Erin O’Connor en Karen Elson op, ook karakterkoppen. Toen besefte ik: ik maak een kans. Je hoeft als model niet perfect te zijn.”

Wat is voor jou het grootste verschil met twintig jaar geleden?

“Er is veel meer vrijheid om te zijn wie je bent, zonder dat je in een hokje wordt geduwd. De mode is veel inclusiever geworden, of probeert dat toch te zijn. Iedereen telt mee, ook de mature vrouw. Het gaat om meer dan een mooie foto maken.”

Collega Hannelore Knuts haalde op Instagram recent uit naar de modewereld. Ze schreef dat modellen nog steeds met te weinig respect worden behandeld. Deel je die mening?

“Ik heb zelf nooit een nare ervaring gehad. Maar het is zeker niet zo gemakkelijk als het lijkt. Je moet een olifantenhuid creëren, anders ga je eraan kapot. Het is overal wel iets. Ik heb ook andere jobs gedaan, nine to five, waar je evengoed op de proef wordt gesteld. Door even niet als model te werken, ben ik het meer gaan waarderen. Zo slecht is dit leven niet. De sfeer is leuk en je mag mooie kleren aan.”

Ingrid Parewijck (42) startte haar carrière begin jaren 2000, toen het androgyne, heroin chic model uit de mode raakte en iedereen opnieuw klassieke schoonheden wilde. Ze werd het gezicht van onder andere beautymerk Guerlain en stond op de covers van internationale modebladen als Vogue en Elle.

Kende je Laurence al?

“We hebben elkaar vijftien jaar geleden ontmoet, maar het is de eerste keer dat we samen voor de lens staan. Laurence deed meer high fashion en shows, terwijl ik vooral commercieel werk doe. In het begin liep ik ook af en toe een show, maar daar werd ik doodongelukkig van. Ik was geboekt voor het defilé van Vivienne Westwood, maar ik was zo zenuwachtig dat ik het heb afgezegd. Als je er geen plezier aan beleeft, doe je het beter niet.”

Je bent wel altijd blijven werken als model.

“Deze maand zit ik exact twintig jaar in het vak, met een pauze van een half jaar toen ik mijn zoon kreeg. Ik heb een klassiek uiterlijk, daar is altijd vraag naar. Nu ik wat ouder ben, word ik wel voor andere dingen gevraagd. Vroeger deed ik veel campagnes en editorials, nu bestaat zestig procent van mijn werk uit catalogussen, vooral in Duitsland. En dat is goed zo. Ik heb als model fantastische dingen beleefd. Ik heb drie jaar in New York gewoond en de hele wereld rondgereisd. Maar na al die jaren heb je dat ook wel gezien. Ik ben nu blij dat ik op tijd naar huis kan voor mijn zoon.”

Wat is je leukste herinnering?

“Ik moest voor een shoot naar Ouarzazate in Marokko, maar door het stormweer was er geen enkele vlucht meer. We hebben de weg dan maar met een gammele auto gedaan. De chauffeur en ik hebben de hele nacht gepraat en berbermuziek beluisterd om bij zonsopgang aan de poorten van de woestijn te arriveren. Net op tijd om te beginnen shooten. Die nacht zal me altijd bijblijven.”

Is de sector veel veranderd in die twintig jaar?

“Het gaat er een pak minder decadent aan toe. Er moet harder gewerkt worden voor minder geld. En op elke shoot wordt er tegenwoordig ook gefilmd, terwijl dat vroeger toch eerder een uitzondering was. Dat maakt de dag nog intenser.”