DE RETOUR VAN DE MACHO'S

Tessa Vermeiren Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend

Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend 27-06-2006, 22:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 22:15

Een jonge politiek journaliste zei me vorige week tussen twee deuren dat ze het wel gehad had met de mannetjesputters in de partijen. Vrouwen die zich niet door hen aan de kant laten schuiven, verdienen het volgens haar om in de kijker te worden gezet. En dan is volgens mij nog de vraag wat het ergste is : openlijke seksisten of schatjes van populaire politieke macho’s, die de ambitieuze jonge vrouwen inpakken en achter hun rug tegen de mannelijke collega’s zeggen dat ze eigenlijk alleen goed zijn om ‘gepakt te worden’. Jean-Claude Van Cauwenberghe noemde onlangs vrouwelijke journalisten ‘sletten’.

Macho’s, tegenwoordig zijn ze weer overal. De afgelopen weken was er bijvoorbeeld een feestje voor een van de grootste macho’s van Vlaanderen, Jeff Hoeyberghs. De man die zijn rijkelijk belegde boterham verdient met het versnijden van vrouwen maar over hun delicaatste lichaamsdelen praat in de grofste termen. De ster van Vlaanderen die nu een boek met ‘meningen’ heeft geschreven, of liever heeft laten schrijven, roept boven een lang interview in De Morgen uit dat “hij geen wijf is”. De broodschrijver doet in P-magazine verslag van zijn omzwervingen met zijn ‘gastvrije’ opdrachtgever die hem meeneemt naar zuip- en braspartijen op een berg in een belastingparadijs. Als hij op zijn beurt de plastisch chirurg uitnodigt naar een concert in de Ethiashal in Hasselt, staat hij er met rode kaken bij wanneer het Well Ness Monster het zich permitteert om een aangeklede dame, die zich op kilometers van zijn behandelkamer bevindt, met luide stem te vertellen dat “er werk aan haar is, wanneer ze dát eens gaat laten liften”. De macho als oordelende god, krijgt weer een ruim podium toegemeten, het is een teken des tijds.

Het is al een tijdje aan de gang. En het zijn alleen ‘oude’ vrouwen zoals ik die er zich nog publiek druk over maken. Wie hebben we gehoord toen de liberale denktank Itinera werd opgericht en bleek dat in de Advisory Board slechts twee en in het panel experts slechts één vrouw werd opgenomen ? Eén lezersbrief heb ik toen opgemerkt.

Allicht zal het lijstje van invloedrijke vrouwen dat Trends elk jaar opstelt nog wat slinken in de nabije toekomst. In het jongste, dat dateert van maart, waren er nog 27 die aan de criteria voldeden, vorig jaar waren het er nog 30. Op vijf managers in het bedrijfsleven is er slechts één vrouw, becijferde de Brusselse hogeschool Ehsal.

Of de goede raad die Ann Goovaerts, adjunct-hoofdredacteur van Trends, haar vrouwelijke lezers meegaf bij de voorstelling van die top dertig van machtige vrouwen, adequaat is, durf ik te betwijfelen. “Je moet niet perfect zijn. Ruwweg juist zijn is voldoende”, citeerde ze Ann Mulcahy, de vrouw die Xerox redde. Helaas is het nog altijd zo dat van vrouwen wél verwacht wordt dat ze volmaakt zijn.

Vrouwelijke politici worden door macho journalisten scherper in het oog gehouden, niet alleen hun beleid, maar elk onbeduidend nevenaspect, de misstappen uit hun jeugd, hun verleden, hun manier van kleden, hun vrijetijdsbesteding, alles wordt opgeblazen tot bijna een staatszaak. Het wordt hen vooral niet vergeven dat ze jong en mooi en soms onbezonnen zijn, terwijl ze precies ook om die reden door de mannelijke partijleiders werden gecast als stemmenlokkers. Ook niet alle mannelijke politici zijn de briljantste geesten en de voorbeeldigste huisvaders van hun gewest.

Indien François Hollande in de running was om president van Frankrijk te worden en niet zijn vrouw Ségolène Royal, zou het verzamelde Franse journaille zich dan ook zorgen maken over wie op hun kinderen zal passen tijdens de wedloop naar het Elysée ? Heeft iemand al aan Guy Verhofstadt gevraagd wie bij zijn kinderen blijft als zijn vrouw Dominique op tournee is met Collegium Vocale, het koor van Philippe Herreweghe ?

Jonge vrouwen die ergens willen geraken, moeten erop voorbereid zijn dat de perfectie bereiken en handhaven dodelijk vermoeiend is, vooral als je ook nog permanent over je schouder moet kijken naar de macho’s die je met zichtbaar genoegen een mes in de rug planten.