Je hebt er die hun kinderen willen harden, zodat die zich later staande kunnen houden in een ogenschijnlijk steeds rauwer wordende wereld. En je hebt er die hun kroost een onbezorgde kindertijd willen bezorgen. In de hoop dat ze net geen haaien onder de haaien zullen worden, maar evenwichtige, verantwoordelijke mensen die de planeet vooruithelpen in plaats van… naar de haaien. Wie de beste opvoedingskeuze heeft gemaakt, is koffiedik kijken. Zal de toekomst behoren aan redelijke humanisten, of aan kalasjnikovzwaaiende bruten ?
Ik geef toe dat het me soms koud aan het hart gaat, als ik de journaalbeelden bekijk. Financiële rooffondsen die Argentinië naar de afgrond duwen. Het zoveelste land in ademnood waarboven de aasgieren van het losgeslagen kapitalisme cirkelen. Of voedingsmultinationals die ons al opzadelden met massa’s pesticiden en insecticiden, en die ons nu ook nog eens genetisch gemanipuleerde planten willen opsolferen. En die en passant de handel in niet-gecertificeerde zaden proberen te laten verbieden, om zo de totale voedselproductie in hun wurggreep krijgen. Het is bepaald niet geruststellend in tijden van corrupte banken en chanterende energieproducenten. Of neem de oceanen, die ooit onmetelijk genoemd werden, maar die nu verstikken in ons afval. Zelfs op de grootste diepten, waar de mens nog nooit is geweest, worden we voorafgegaan door onze eigen wegwerpselen. Is dit nu een wereld om een kind in te laten opgroeien ? Net als zo veel ouders vraag ik het me weleens vertwijfeld af.
Maar dan lees ik dat coöperaties steeds sterker en talrijker worden, bedrijfsvormen waarin niet de belangen van de aandeelhouders en het topkader primeren, maar die van de klanten en de werknemers, van de maatschappij en het milieu. Dan lees ik dat kleine, familiale boerderijen evenveel of zelfs meer rendement per hectare boeken dan industriële megalandbouwbedrijven. Met milieuvriendelijke productiemethoden en een diversiteit aan planten. En zonder massale steun van voedingsconcerns en door hun gesponsorde universiteiten. En in het dossier Leerling-tovenaars in dit nummer (vanaf p. 22) staat een interview met Boyan Slat, die er als tiener van droomde om de oceanen weer proper te maken. En die nu, net twintig geworden, verdraaid goed op weg lijkt om die droom ook te realiseren.
Een tijdje geleden scheef de filosofe Katrien Schaubroeck een opiniestuk op Knack.be over de keuze die de Noord-Amerikaanse indianen moesten maken toen de blanken hun land overspoelden. Moesten ze zich doodvechten, zoals de Sioux deden, of een andere manier zoeken om goed te kunnen leven, de keuze van de Crow ?
Het is een keuze waar we allemaal voor staan. In een wereld die in ijltempo verandert, kunnen we ons schrap zetten, ons terrein verdedigen, ons proberen vast te houden aan zekerheden die geen zekerheden meer zijn. Of we kunnen aan die nieuwe wereld beginnen te bouwen. Alternatieven zoeken voor onze vervuilende manier van leven. Minder afhankelijk leren zijn van grote bedrijven. Opnieuw actief participerende burgers worden, in plaats van passieve consumenten, om op die manier vrijer te worden, beter te leven.
Er zijn er al velen die aan die weg timmeren. En hun aantal groeit. Samen kunnen we losers met kalasjnikovs en psychopaten in maatpak in de verdediging dringen. Dus laat uw kinderen nu maar spelen : hoe langer ze het kind in zichzelf levend kunnen houden en hoe meer Boyan Slats er opstaan, hoe hoopvoller het land achter de horizon eruit begint te zien. Mensen weer dromen en perspectieven geven, dat is de echte kracht van verandering.
jan.haeverans@knack.be
Jan Haeverans
Zal de toekomst behoren aan redelijke humanisten, of aan kalasjnikovzwaaiende bruten ?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
