De Bouw & de Bondgirl

Met uitzicht over de mistige berglandschappen van Ierland kletsen Broer-acteurs Koen De Bouw (51) en Alison Doody (50) over ouder worden, lelijkemensenrollen en de doorprikbaarheid van glamour. “Een restaurant afhuren ? Dat kan ik niet betalen.”

Op je vijftigste krijg je het gezicht dat je verdient.” De woorden van Coco Chanel gaan door mijn hoofd bij de gracieuze aanblik van Koen De Bouw en Alison Doody. Hij, een herfstige gereserveerdheid en ingetogen charmant. Zij, aangenaam en open, nog steeds een frisse schoonheid. Beide acteurs draaien al dertig jaar mee in de entertainmentindustrie. Eind jaren tachtig gaf Alison, geboren en getogen in Ierland, een triomfantelijke aftrap aan haar carrière, als bondgirl van Roger Moore in A View to a Kill en later als Elsa Schneider in Indiana Jones and the Last Crusade. Koen kreeg glansrollen in De Zaak Alzheimer, Dossier K, Salamander, Het Vonnis en T.

Dat de jaren hen goed staan, zien we dezer dagen in de bio-scoop. In de Vlaamse film Broer speelt Koen een in de ziel gekrenkte oplichter en Alison een weduwe die er warmpjes bij zit. De thriller werd grotendeels gefilmd in het Ierse kuststadje Bantry. Het is zondagmiddag als Koen en Alison zich voor de open haard nestelen van het landhuis Bantry House. Buiten zien we de mistgrijze Ierse berglandschappen. Binnen knispert het haardvuur, en toch blijft het er zo frisjes dat elk woord hun mond verlaat in de vorm van een wolkje. Tussen de twee hangt een frivool speelvogelsfeertje. Als ik wijs op hun verwante leeftijden zegt Koen : “In dat geval ben ik 34 jaar.” “O, dan ben ik zeker ouder dan Koen”, lacht de blonde schone. “En heb ik het wel voor jongere mannen.”

Jullie zijn de belichaming van ‘fifty and fabulous’. Is er een geheim om gracieus ouder te worden?

Alison : Ik ben niet zo’n vrouw die alles kan eten zonder een grammetje bij te komen. Dus zondig ik af en toe en werk ik het er terug af in de gym. Een jeugdfontein bestaat niet, dus hou ik mij aan de basics : veel water drinken, genoeg slapen, gezichtsverzorgingen, et cetera. Vrouwen verouderen zichtbaar, terwijl mannen er gewoon beter gaan uitzien.

Koen : Het is gewoon anders. Als ik in de spiegel kijk, verwens ik mijn rimpels niet. Toen ik vijftien jaar was, maakte ik al groeven in mijn gezicht omdat ik vond dat ze mij meer karakter gaven. Ik kon niet wachten tot de dag waarop die eerste rimpels zouden komen.

In Hollywood zwaait perfectie nog steeds de scepter, al nemen sterren als Lena Dunham en Jennifer Lawrence het daar niet zo nauw mee. Cate Blanchett zei onlangs in Focus Knack : “Ik draag dan wel een galajurk, maar je zou m’n onderbroek eens moeten zien.”

Alison : (lacht) Op een rodeloper- of gala-event moet je er fenomenaal uitzien, punt. Maar hoe fijn zo’n avond ook kan zijn, het staat mijlenver van het dagelijkse leven. Cate Blanchett maakt het menselijker met haar verfrissende attitude. Zij voelt zich lekker in een doordeweeks onderbroekje, terwijl andere vrouwen zich wurmen in vetreducerende shapewear. Glamour is een illusie.

Koen : Maar daar draait de filmindustrie an sich om. De realiteit, daar leven we in. Het zou saai zijn om die na te spelen. Of het nu gaat om drama, avontuur of glamour : acteurs maken alles bigger, of lesser, than life.

Is de glamour van Hollywood naar ons overgewaaid?

Koen : Vijftien jaar geleden maakte je als acteur een statement door op premières in jeans en T-shirt op te dagen. Maar de tijden zijn veranderd.

Alison : Kijk naar de Oscars, het hoogseizoen van de glamour. Wat ik sneu vind, is hoe de tierlantijntjes met de aandacht gaan lopen. Mensen vinden de outfits van de acteurs soms belangrijker dan de film.

Koen : De glamoureuze momentjes horen bij de job. Je moet ermee leren leven. Wie daar te veel waarde aan hecht en zichzelf ziet als De Acteur is gevaarlijk bezig. Het moet gezond blijven.

Alison : De wereld ligt wagenwijd open met al die sites en sociale media. Je wil vooral je eigen hype niet geloven, of wat mensen over je schrijven. Ofwel kan je ego de kamer niet meer in, ofwel valt het in duigen.

Dus de eerste les in beroemdheid: jezelf niet googelen?

Alison :(knikt) Al pleit ik schuldig, want het is zo verleidelijk. Naast de mooie dingen lees je ook hoe verschrikkelijk je wel bent. En lelijk en oud. Dat voelde als een dolk door mijn hart. Puur vergif is het, want zo maak je zielen kapot. Toch zit er niks anders op dan het te relativeren. Dat is hùn mening en mezelf zijn is het enige wat ik kan doen.

Koen : Trek het je niet aan. Wat die mensen op het internet schrijven, is meestal een projectie van hun gevoel over zichzelf. Dat is vooral betreurenswaardig voor wie zo’n gemene commentaren achterlaat.

Een mens zou van minder onzeker worden.

Alison : (knikt) In de filmindustrie zijn vooral vrouwen het voorwerp van kritiek. Ziet ze er beeldschoon uit, of afgeleefd ? Is ze glamoureus of slecht gekleed ? Je zou ervan verbaasd zijn hoeveel aantrekkelijke mensen zich razend onzeker voelen.

Is dat bij jou het geval?

Alison : Als ik in de spiegel kijk, zie ik mijn fouten – net als iedereen. Doorgaans voel ik mij niet knap. In de modellen- en filmwereld draaide het altijd om de looks. Ik werd non-stop bekritiseerd, dus vanzelf liet dat een indruk op mij na.

Went zoiets opgeklopts als ‘beroemdheid’ ooit?

Alison : Indertijd werkte ik samen met acteurs als Harisson Ford en Liam Neeson. Ik was stomverbaasd toen bleek dat zelfs zij nooit aan die aandacht wennen. Die acteurs kunnen amper nog zonder gedoe buitenkomen. Toen Harisson en ik een scène zaten te bespreken in een restaurant, stapten er op één uur tijd wel vijfentwintig mensen op hem af. Van “Oh my god, I love you – mag ik met u op de foto ?” tot “Mag ik u even mijn oma aan de telefoon doorgeven ?” (lacht) Patrick Swayze vertelde me hoe er een dame op restaurant naar hem toekwam met de vraag of hij met haar wilde dansen. Hij weigerde met : “We zijn aan het eten, mevrouw, het is hier geen dancing.” Even later stond er een boze man aan zijn tafel : “Zeg kerel, waarom wil jij niet met mijn vrouw dansen ?”

Krijg jij ooit tango- of chachachaverzoeken, Koen?

Koen :(lacht) Mij vragen ze nooit ten dans, maar natuurlijk stapt er al eens iemand op je af voor een handtekening of een selfie. En als je daar mensen gelukkig mee kunt maken : waarom niet ? Al zoek ik die belangstelling bewust niet op. Als ik met mijn gezin of vrienden uit eten ga, zet ik mij meestal met m’n rug naar de deur. Maar ik ga niet het hele restaurant afhuren. Dat kan ik niet betalen. (lacht)

Jullie zijn geknipt voor de mooiemensenrollen. Verveelt dat niet, als je vooral die rollen op een presenteerblaadje aangeboden krijgt?

Alison : Ik wil niks liever dan andere personages spelen. Charlize Theron in Monster ; zo’n rol ontvangen wij met open armen. Al is het in de mode om als knappe vrouw lelijke rollen te spelen. Charlize deed dat briljant, maar zelfs dan krijg je de lacherige commentaar : weer zo’n knappe vrouw die lelijk wil zijn. (lacht) Als ik Koen in het begin van Broer zie verschijnen als een getroebleerde ziel met overtollige kilo’s en verwilderde haargroei, is dat zoveel interessanter om naar te kijken.

Koen : Toen ik jonger was, hoorde ik mensen geregeld zeggen dat ik een mooie jongen was. Maar daar ben je je zelf niet van bewust. En maar goed ook.

Alison : ‘Ik ben knap, dus ik kom overal mee weg.’ Ik kan het absoluut niet verdragen als mensen zo denken. Zelf ga ik liever op date met een onaantrekkelijke man, zolang hij maar leuk en begeesterd is. Daar laat ik zo’n woest aantrekkelijke vent zonder inhoud voor staan.

Het summum van de mooievrouwenrol is de bondgirl. Hoe blik je terug op die rol, Alison?

Alison : Het was een prachtkans. Ik was achttien en genoot van elke seconde.

In de laatste film vertolkt Monica Bellucci de rol van bondgirl, zij is 51.

Alison : Fantastisch, dat een bondgirl geen piepjonge blonde bombshell in bikini meer hoeft te zijn. Een vrouw als Monica kan op het leven terugblikken en diepte toevoegen aan de rol. Als ik eerlijk ben, had ik de rol van bondgirl ook liever op mijn vijftigste gespeeld.

Koen : Weet je, het heeft lang geduurd voor ik besefte wat de rol van bondgirl precies inhield. Ja, ze is een sexy verschijning, maar ik bekeek dat door naïeve ogen. De spanning die zij teweegbracht, hield mij niet bezig. Net zoals ik niet besefte dat ik iets bij vrouwen kon losmaken als ik een café binnenkwam.

Alison, de vraag brandt intussen op mijn lippen. Jij speelde al aan de zijde van zowel Roger Moore, Pierce Brosnan als Sean Connery. Zou Koen een geloofwaardige James Bond zijn?

Alison : Wel, ik moet heel eerlijk zijn. (pauzeert) Zonder enige twijfel. En ja, ik wil met plezier zijn bondgirl zijn.” (hilariteit)

En Koen, als ze je bellen voor een auditie : hoe luidt het antwoord?

Koen : Natuurlijk zou ik die kans wagen. De rol van Bond is een uitdaging van jewelste. Al zou ik wel heel veel moeten sporten. (glimlacht)

Alison : Het doet mij terugdenken aan die keer dat ik acteur Javier Bardem ontmoette tijdens een lunch. Hij sprak vol lof over zijn vrouw, Penelope Cruz, die net bevallen was. Precies op die dag had hij te horen gekregen dat hij de rol van Raoul Silva, Bonds vijand, mocht spelen.

Koen : Als de keuze aan mij was, dan speelde ik nóg liever de slechterik.

Die woorden zijn amper koud als we het terras opwandelen en ik onderuitga op de natgeregende stenen. Amper een seconde nadat mijn kont de vloer raakt, snelt een reddende engel in maatpak mij te hulp. Opgeraapt worden door Koen De Bouw, het staat wonderwel op mijn cv der gênante uitglijders. Toch fan van die ontluikende bondcharmes. En van ‘zijn’ bondgirl.

In de zalen loopt nu Broer, de nieuwe langspeelfilm van Geoffrey Enthoven (Hasta La Vista) met o.a. Koen De Bouw, Titus De Voogdt en Koen De Graeve.

Op dit eigenste ogenblik acteert Koen De Bouw een maand in Los Angeles in The Last Tycoon, een tv-remake van Elia Kazans gelijknamige film uit 1976.

Door Melissa Janssens & Foto’s Debby Termonia

Alison Doody: “Ik had de rol van bondgirl liever gespeeld op mijn vijftigste”

Koen De Bouw:”Op mijn vijftiende maakte ik al rimpels in mijn gezicht omdat ik vond dat ze mij meer karakter gaven”

Koen De Bouw:: “Ik besefte lang niet dat ik iets bij vrouwen kon losmaken als ik een café binnenkwam”

Alison Doody: “Toen ik mezelf googelde, las ik hoe lelijk en oud mensen mij vonden. Een dolk door mijn hart”