In één weekend besloot de jonge topsportster Kim Clijsters een punt achter haar carrière te zetten en verloor Ségolène Royal het van Nicolas Sarkozy. En dat maakte natuurlijk de pennen en de tongen los. Bij vrouwen op topniveau wordt altijd over hun vrouwelijkheid gesproken, die een rol zou spelen bij zulke nederlagen.
De verzamelde, mannelijke, sportpers zong de lof van Kimmetje Clijsters, die het vechten moe is en volop privé gaat genieten. Huisje, boompje, beestje. Hoera ! Eén dissonante, vrouwelijke, stem : Leen Huet op de Knack-blog. Die zich verbaasde over die heiligverklaring van het sympathieke meisje uit Bree, precies omdat ze opgeeft en dus volgens haar niet de ware topsportmentaliteit heeft. ‘De veilige verkavelingsuitstraling’ van Kim Clijsters vindt zij dan weer maar minnetjes. Geen begrip bij Leen Huet voor haar mannelijke schrijvende collega’s, die bijna allemaal in katzwijm liggen bij deze nieuwe romantische episode in Kims leven.
Het is bizar hoe beelden worden geïnterpreteerd. Maureen Dowd, columniste van The New York Times, zag Ségolène Royal als een soort madonna toen ze met opgeheven armen de menigte ontgoochelde militanten toesprak in Parijs. Daar had het wel iets van ja. De moeder van het volk, verslagen en in de hoek gezet door de bikkelharde patriarch die belooft er met de zweep over te gaan. Maar moeder zwoer dat ze haar kinderen niet in de steek zou laten, dat ze bij hen zou blijven. Waarop dan weer twee aan de kant gezette heren van haar strekking in de studio van F2 zaten te knarsetanden. Het land had geen madonna nodig, ze kon ophoepelen, de zelfverklaarde moeder van het volk, de partij had hén nodig, resolute mannen.
Onze goede oude machocollega Hugo Camps kon niet nalaten in De Morgen nog eens te schrijven dat vrouwen uiteraard niet voor vrouwen stemmen. “De meerderheid van de vrouwen wil een man in huis. Punt. Voor wat drinkgeld, pampers en aanverwante besognes zorgen ze zelf wel.” Rake politieke analyse, toch ? Vrouwelijke politici die aan hun campagne zijn begonnen voor de Belgische federale verkiezingen, mogen het vergeten. Tenzij ze een privéconsult aanvragen bij meneer Camps, zo niet kunnen ze best de boeken sluiten. Freya Van den Bossche, je hebt tevergeefs je kinderen meegezeuld naar de 1 meistoet in Gent. Wij vrouwen zijn daar niet gevoelig voor, volgens de leer van Camps. Dat rode jurkje, dat werkt duidelijk bij de mannen, lees er maar de interessante analyse van De Standaard-redactie op na.
Voor zover Camps weet, zijn tv-omroepsters, koninginnen en tennisspeelsters toch ook krengen voor elkaar. Politieke vrouwen dus sowieso. En dat is uiteraard overdraagbaar naar alle vrouwen, volgens de grootste vrouwenkenner van de Vlaamse en Nederlandse pers. Een sluitende redenering, toch ? Komend van iemand die al z’n hele leven een blinde verering heeft voor Brigitte Bardot..
Even gemakkelijk zou het geweest zijn om Nicolas Sarkozy te reduceren tot zijn redelijk simpele vedettenvriendenkring très vieille France, die hem in de Fouquets en op de Place de la Concorde mocht omstuwen, binnen het veiligheidscordon weliswaar. Maar Sarkozy is een man en dus een onbetwiste leider. Mannen houden zich immers enkel bezig met de belangrijke dingen van het leven. We sluiten welwillend onze ogen voor de bittere strijd die mannelijke rivalen uitvechten onder elkaar. Het socialistische kamp in Frankrijk zou wel een boeiend onderzoeksterrein kunnen bieden om de omgangsvormen tussen mannelijke politieke rivalen in kaart te brengen.
Angela Merkel is de enige vrouw die van Camps op dit moment mag meespelen. Want dat is volgens hem eerder een verbouwde man. En daar weet Camps uiteraard ook àlles over.
Het is ook nooit goed. Ben je te veel vrouw, dan verwijten ze je dat je het niet kunt maken. Ben je te weinig vrouw, dan verwijten ze je dat je een man bent en het daarom gemaakt hebt. Vrouwen blijven stoorzenders. Onvoorstelbaar, bij het begin van de eenentwintigste eeuw.
Tessa blogt !
Op www.knack.be
Reacties : tessa.vermeiren@knack.be
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
