Bloemen of diamant ?

:: Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

:: www.weekend.be: Op de site van Weekend Knack ontdekt u wat u op tafel kunt zetten, waar u uw vakantie kunt doorbrengen, wat u in uw kleerkast moet hebben, hoe u uw huis renoveert… En u kunt er ook uw mening kwijt.

Mannen willen in ieder geval vrijen als ze vrouwen cadeautjes geven, zeggen ‘deskundigen’. Om een vrouwtje op hun nest te krijgen, zijn ze bereid om te investeren. Maar de taal van het verwennen is bijzonder subtiel. Intenties duidelijk maken en ontleden ligt voor beide betrokkenen al even gevoelig als moeilijk. Een man die peperdure cadeaus rondstrooit, moet niet verbaasd zijn dat zijn aantrekkingskracht groot is op ‘schattenjaagsters’. Meer dan de man en zijn kwaliteiten, wegen ze de inhoud van zijn portefeuille en bankrekening. En een vrouw die juicht bij het kleinste gebaar geeft er ogenschijnlijk blijk van haar eigen waarde niet te kennen en de bedoelingen van de veroveraar fout in te schatten.

Als een man wil duidelijk maken aan een vrouw dat hij serieuze avances maakt, kan hij haar het best dure cadeaus geven, die toch ook iets immaterieels hebben. Geen juwelen dus of dure kleren, maar wel een gigantische bos bloemen, ook al zijn die na een paar dagen verwelkt, of een romantisch etentje in een restaurant met een goede reputatie, waarvan vooral de goede herinnering overblijft. Een paar Londense wetenschappers hebben dat hele spel onlangs zelfs in wiskundige formules gegoten. Daarmee wil ik u niet vervelen. Maar als je hun theorieën leest, durf je haast nooit meer zo maar iets te geven aan iemand die je pas kent. Het besef dat elk gebaar riskeert gewikt en gewogen te worden en tot op de draad ontleed, zou een mens nog angstiger maken in het voorzichtig openbaren van zijn gevoelens voor iemand.

Kun je bijvoorbeeld als vrouw überhaupt wel een cadeautje geven als je iemand nog niet zo lang kent ? Kun je bij een man, die je inviteert voor een door hem met veel inspiratie en zweet bereid diner dat en tête à tête wordt opgediend, komen aanzetten met een bos bloemen ? Niet dat ik mij daar ooit iets van heb aangetrokken, maar allicht ben ik daarom nooit zo’n succes geweest in het klassieke afspraakjescircuit. Zelfs een zorgvuldig gekozen boek met een opdracht erin kan iemand, die eigenlijk geen banden met je wilt, behoorlijk in verlegenheid brengen, begrijp ik uit die Londense theorieën en ook wel uit eigen ervaring. Zo’n cadeau dwingt misschien tot wederkerigheid en die bereidheid is er niet altijd.

Is de cultuur van het verwennen en veroveren met cadeaus niet een beetje aan het verdwijnen, vooral bij jongere mensen ? Heerst er niet meer en meer een cultuur van : doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg ? Ik las over een vrouw die op haar verjaardag door haar nieuwe vriendje getrakteerd werd op een match van zijn favoriete voetbalploeg. Zij zal misschien wel een andere voorstelling van romantiek hebben gehad.

Aan de andere kant zijn er nog altijd vrouwen die zich specialiseren in het vergaren van dure cadeaus, de schattenjaagsters, waarvan hoger al sprake. Zo hoorde ik een jongedame aan een feesttafel opscheppen over de diamanten broche die ze van haar nog prille echtgenoot had ‘afgeluisd’ voor haar nieuwjaar. Wat is de waarde van zo’n cadeau ? Is het echt een egoboost voor een man als zijn vrouw als een kind pruilt en slijmt tot hij zijn creditcard tevoorschijn haalt en met een groots gebaar toegeeft ?

Gelukkig zijn er nog mensen die er plezier in scheppen om iemand royaal in de watten te leggen, zonder tegenprestatie te verwachten. Dat is zo ongewoon in deze tijd dat je er in eerste instantie wantrouwig van wordt. Want bijna alles wordt tegenwoordig immers beheerst door het motto voor wat hoort wat.

Ik stel voor dat we die Londense theorieën gewoon laten voor wat we zijn. Dat we ons naïef en ondoordacht overgeven aan het verwennen van de mensen die we graag zien. Gekregen cadeautjes niet bekijken met een taxerende blik en niet zoeken naar de mogelijke bedoelingen van de schenker. Laten we het gewoon houden op het plezier van geven en krijgen. Niet alles hoeft een onderpand te zijn voor diepere gevoelens.

TESSA VERMEIREN