BARBARA SARAFIAN

ACTRICE

IN HET NIEUWE SEIZOEN VAN ‘TEGEN DE STERREN OP’ BEN IK ER NIET BIJ. Vanaf eind augustus wordt In Vlaamse velden gedraaid, een tiendelige VRT-serie over de Eerste Wereldoorlog, die eind 2013 wordt uitgezonden. Ik speel de moeder van een gezin dat van het begin tot het eind van de oorlog wordt gevolgd.

IK HEB AL VAKER MOEDERROLLEN GESPEELD. In de film Aanrijding in Moskou, in de tv-reeks Dubbelleven… Onvermijdelijk. Ken jij één Vlaamse film met een vrouw van mijn leeftijd die géén moeder is ? Ik zou dat graag zien komen, zo’n scenario. Maar elke moeder blijft ook een vrouw.

IK BEN VOORAL HEEL LANG MET MIJN ZOON BEZIG GEWEEST. Het is niet evident om totaal op te gaan in je job én er voor hem te zijn. Het vergt veel organisatie en vertrouwen. Daarin tegengewerkt worden, door wie of wat dan ook, is niet handig of niet plezierig.

ALS IK EEN ROL AANNEEM, GEEF IK ME HELEMAAL. Maar ik doseer mijn engagement. Ik bereid mij voor op het einde ervan, het is altijd afkicken. Ook op drukke opnamedagen ben ik gefocust op mijn leven thuis. Als alleenstaande moeder moet ik er zijn, er zijn geen opa’s en oma’s meer om in te springen.

VAN MIJN OUDERS MOCHT IK DINGEN BELANGRIJK VINDEN DIE ZIJ MINDER BELANGRIJK ACHTTEN. “Wil je echt je communie doen ? Voel je je beter als je doet als de anderen ? Goed dan.” Zo probeer ik ook om te gaan met mijn zoon van zestien.

WIJ ONDERSCHATTEN KINDEREN VAAK. Laura Dekker, het meisje van dertien dat in haar eentje rond de wereld zeilde, is heus geen uitzondering. Een kind weet meestal heel goed wat het wil. Het moet de ruimte krijgen om zichzelf te ontdekken. Daar moet je als ouder afblijven. Natuurlijk wil ik graag weten wat mijn zoon uitspookt, maar als hij zegt : “Dat zijn jouw zaken niet”, moet ik dat respecteren.

IK HEB NOOIT TEGEN MIJN OUDERS GEREBELLEERD. Maar ik moest snel groeien en mijn jeugd loslaten om hen te kunnen volgen. Het waren mensen die niet hier bleven, ook niet met hun geest. Ze verdiepten zich in literatuur en in andere werelden. Wij woonden in een klein dorp waar wij excentrieke buitenstaanders waren. Dat was soms minder comfortabel, maar ik bewonder mijn ouders.

HET IS MOEILIJK OM OVER MIJN OUDERS TE PRATEN. Ze zijn dood, ik rouw nog steeds om hen. Maar ik wil dat afronden, erover zwijgen nu. Ik moet alleen voort. Je bent incompleet voor de rest van je leven als je geen ouders meer hebt, ook al heb je zelf kinderen. Ik mis hen, vooral hun levensstijl. En ik heb vragen waarop ik nooit nog hun typische antwoord zal krijgen.

GISTEREN WAS HET 2008. VANDAAG ZIJN WE 2012. Het leven gaat snel. Daar herinnert de chronologische klok mij aan, mijn lichaam. Maar vanbinnen ben ik dezelfde, misschien met wat minder scherpe randjes. Terugkerende situaties herken ik, ik weet hoe ik ermee moet omgaan. Dat is het gevolg van de keuzes die ik heb gemaakt : ik ben actrice, ik woon in Gent, mijn zoon gaat hier naar school. Moet daar iets exuberants van komen ? Het is ingewikkeld genoeg, waarom zou ik mijn leven omgooien ? Stoppen met werken en verkassen naar Zuid-Amerika ? Zulke dingen ben ik van plan geweest, nu wil ik alleen maar verder in mijn ontwikkeling.

IK ZIT IN EEN FASE DAT IK BEWUST ZEER TRAAG EVOLUEER. Ik heb enorm veel energie, en zeer extreme emoties, maar ik wil niet op hetzelfde elan blijven doorgaan. Er zijn een paar dingen die geheeld moeten worden, en waarbij ik op een rustige, liefdevolle manier moet stilstaan.

–

Barbara Sarafian (44) is de eerste vrouwelijke master op het Filmfestival van Oostende (7-15/9) dat zich toespitst op de Vlaamse film. Er zijn twee reeksen films: een selectie van de organisatoren uit het nieuwe aanbod én een van Barbara Sarafian, uit films die voor haar van betekenis zijn geweest. www.filmfestivaloostende.be

DOOR GRIET SCHRAUWEN – FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH