Als de nostalgie toeslaat

Pierre Darge Freelancejournalist

Freelancejournalist 14-03-2006, 23:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 22:19

Met de Alfa 156 heeft designer Walter de Silva het toppunt van zijn kunnen bereikt, en de compacte en toch sportieve berline is altijd een van onze favorieten geweest. De look was prachtig, het rijden viel bijzonder mee. De Silva is al jaren naar de Volkswagengroep vertrokken en van de 156 werden in zeven jaar tijd bijna 700.000 stuks verkocht. Zijn opvolger, de 159, werd met de inbreng van Giugiaro opgewaardeerd en oogt niet alleen een stuk groter, hij is liefst 23 cm langer en nog eens 9 cm breder geworden. Terwijl de wielbasis 10 cm langer werd. Vreemd genoeg valt die schaalvergroting nauwelijks in het voordeel van de inzittenden uit : de ruimte achterin is groter, er is nu wel plaats voor de derde passagier, maar nog altijd verre van royaal. De koffer is met een laadvolume van 405 liter evenmin een toonbeeld van ruimte, de toegankelijkheid ervan geen voorbeeld. En om onduidelijke redenen moet voor een neerklapbare achterbank en voor een skiluik bijbetaald worden

De nieuweling wordt met drie rechtstreeks ingespoten benzinemotoren en drie turbodiesels aangeboden, waaronder de vijfcilinder 2.4 JTD die zo’n 200 pk ontwikkelt. Zelf testen we de 2.2 benzine, de krachtigste viercilinder uit het gamma, die 185 pk onder de kap heeft. De motor is standaard aan een zesbak gekoppeld.

Binnenin vinden we een zeer naar de rijder gericht dashboard aan. Het staat van de passagier afgekeerd, zodat die zich bijna uitgesloten voelt. Op de middenconsole in aluminium staan drie ronde instrumenten en drie luchtuitlaten, boven het stuur bevinden zich twee grote en ronde instrumenten die zeer Alfa ogen : de toerenteller en de snelheidsmeter. Ergonomisch zit het niet allemaal goed, het cruisecontrolhendel zit bijvoorbeeld tegen de linkerknie aan – handig is anders.

Over de motor kunnen we kort zijn, in combinatie met de zesbak zal die elke Alfista bevallen. Pittig en vlot in de toeren. Al hadden de schakelwegen wat korter gemogen, kwestie van wat sneller te schakelen in een berline die toch enige sportiviteit hoog heeft te houden. Het stuur is vrij direct en precies, het aansnijden en doorkomen van de bochten een plezier, met minder neiging tot onderstuur dan voorheen. En ook het rijcomfort is een stuk beter geworden.

En toch hielden we meer van het compacte, krachtige karakter en dito uitstraling van de 156. Zou het kunnen dat de nostalgie naar de Silva’s mooiste nu al toeslaat ?