Allemans vriendin

Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

www.weekend.be

Op de site van Weekend Knack ontdekt u wat u op tafel kunt zetten, waar u uw vakantie kunt doorbrengen, wat u in uw kleerkast moet hebben, hoe u uw huis renoveert… En u kunt er ook uw mening kwijt.

Waarom Goedele Liekens’ Sterke vrouwen mij achterliet met zo’n klef gevoel, vroeg ik mij af na de eerste aflevering over kindsoldaten in Oeganda. Dus keek ik naar de tweede aflevering over hoertjes in het Filippijnse Angeles City. En weer zag ik een keurig opgemaakte, altijd goedgeklede Goedele, in het slijk van een sloppenwijk op elegante flipflops, steeds op de voorgrond, kirrend over ‘schoon kinnekes’ en vooral doen alsof ze de beste vriendin was van de vrouwen die ze volgde. Maar wel op tijd en stond een traan in de ooghoek. Een bedrieglijk spel. Goedele meeglurend naar de foto’s van het geslachtsorgaan van een vriendje van een van de meisjes, advies gevend over Hollandse mannen die cheap zijn. En toppunt van de ‘inleving’ als ‘reporter’ : Goedele die zich in een bar laat bepotelen door een vette vent en dan in de camera commentaar geeft in het Nederlands: “Wat ne mens allemaal moet doen voor zijn job…”

Onvoorstelbaar was ook de scène in de kerk waar Goedele recht in de camera zegt dat ze zich niet kan voorstellen dat God meisjes als deze niet graag ziet en dan met hen een potje gaat zitten huilen nadat ze het stichtende verhaal van Maria Magdalena heeft verteld. En er dan nog aan toevoegt dat zij toch wel een bevoorrechte vrouw is. Jezus Maria ! Om in de stichtende terminologie te blijven.

Eén meisje, een kind nog, liep huilend weg toen Goedele haar op een gluiperige manier aan de ontbijttafel het verhaal van haar ontmaagding en de prijs ervan (cherrygirls proberen hun maagdelijkheid voor zoveel mogelijk geld te verkopen) in alle beeldende details wou ontfutselen. Enkele anderen zaten er beduusd bij. Maar de camera draaide door. Goede televisie noemen ze dat bij Jokfoe. Dit soort scènes met een hoog voyeurismegehalte vullen de gaten waar eigenlijk informatie had moeten zitten. Hoeveel van die meisjes zijn er zo in Angeles City, bijvoorbeeld ? Wat is hun leeftijd ? Hoe lang houden ze het vol ? Hoe is hun leven daarna, is er wel een leven daarna ? Hoeveel sterven er aan aids, hoeveel worden er vermoord ? Wat is precies de rol van de politie en de maffia ? Dat soort zaken wordt in één zinnetje afgehandeld. Daarop ingaan, zou wat anders zijn dan een beetje ginnegappen met je mannelijke cameralui over het bandwerk bij de gynaecoloog van de gezondheidscontrole. Je zou die gynaecoloog, of zijn opdrachtgevers, ook vragen kunnen stellen over de zin en de efficiëntie van die controle.

Gaat het hier om het tonen van sterke vrouwen ? Of gaat het hier over de star Goedele, Unicef-ambassadeur, die als een soort moeder Teresa door de wereld trekt en overal haar arm om de schouders slaat van meisjes die het moeilijk hebben. Goedele die gefrustreerd is omdat ze nog steeds niet ‘serieus’ wordt genomen. Het is in haar positie – een Unicef-ambassadeur raakt nu eenmaal makkelijker voorbij sommige drempels dan een gewone reporter – niet zo moeilijk om met subsidies rond de wereld te trekken om zulke kleffe reportages in te blikken. Ja, allicht wordt de aandacht van een breder publiek getrokken op dit soort problemen. Goedeles specifieke stijl reduceert de levens van deze vrouwen echter tot een hoopje zieligheid. Dat registreren haar camera’s, niet hoe sterk ze zijn. Een analyse van hun problemen is er al evenmin bij. Tante Goedele neemt ze mee naar de markt om een nieuwe jurk te kopen, of gaat met ze naar de karaokebar, ze brusht hun haar. Tante Goedele doet zich voor als een zus. Wat ze niet is en nooit kan worden.

Ofwel ben je iemand als Els De Temmerman en ga je echt voor een zaak, ofwel doe je je verdomde plicht als journalist en probeer je verder te gaan dan de ontroerende beelden. Alleen al de generiek van Sterke vrouwen is pure zelfpromotie : mama Goedele met Celeste en Merel zoekend op de wereldbol naar de landen waar mama heen gaat. En bij het begin van de reeks op de cover van Story en Dag Allemaal om te zeggen dat mama haar kindjes niet kan missen.

TESSA VERMEIREN