Gelukkig ging er toch een schok door e-land op het moment dat de Amerikaanse softpornofotograaf Ron Harris via een website veinsde eicellen van “supermodellen” per opbod te willen verkopen. “Kiezen voor eicellen van mooie vrouwen zal de kans op succes van uw kinderen en uw kindskinderen voor eeuwen vergroten”, zei de man met de grootspraak eigen aan dat soort simplisten.
De wereld vond dat toch al te choquerend. Achteraf bleek dat meneer Harris alleen maar trafiek op zijn website wou creëren. Dat lukte hem aardig, de eerste dagen genereerde de stunt al zo’n miljoen hits per dag. Wat mr. Harris’ stek op het Internet voor adverteerders meteen begerenswaardig maakte. Harris speelde zonder scrupules in op het ontzag van de gemiddelde mens voor de onverbiddelijke wet die schoonheid koppelt aan succes en rijkdom.
Een minder opvallend bericht in Time van 8 november verhaalt over het commerciële succes van de Deen Ole Schou, die zijn bedrijf Cryos in 12 jaar tijd heeft opgewerkt tot een internationale leverancier van ingevroren sperma. Nee, meneer Schou is geen dokter noch een wetenschapper, hij heeft met succes economie gestudeerd. Veel vroeger nog dan Ron Harris zag hij dat er veel geld te verdienen is met het aanleveren van het materiaal om de onvervulde kinderwens van echtparen te bevredigen.
Ole Schou verdiepte zich in de materie en liet zich beraden door specialisten. In Aarhus wordt de jongste jaren puzzelwerk verricht op wereldschaal om het juiste ingevroren sperma op de juiste plaats te krijgen. Want het spreekt vanzelf dat je in India niet moet aankomen met de genen van een blonde viking. Het luistert zelfs nog nauwer dan dat, een sikh wil bijvoorbeeld geen sperma van een hindoe en omgekeerd. “Om aan de wensen in Australië tegemoet te komen, moeten we soms op zoek naar materiaal in Zuid-Afrika”, zegt Schou in Time. Eigenlijk stuit dit nog meer tegen de borst dan de doorzichtige commerciële stunt van Ron Harris. Sperma en eicellen zijn levend menselijk materiaal, waarmee al te vaak lucratief handel wordt gedreven.
Het leed van onvruchtbare mensen maakt soms dat ze álles veil hebben om toch maar een kind te krijgen. En in Amerika dus nog méér om een mooi kind te krijgen. Dat verklaart waarom binnen de eerste dagen al een bod van zo’n 1,6 miljoen frank binnenliep op de www.ronsangels.com site.
De ironie van deze platte handel is nu dat het helemaal niet zeker is dat uit zo’n eicel van een supervrouw een mooi kind groeit. Schoonheid wil weleens een generatie overslaan. Vaak lijkt een kind ook meer op zijn opa of oma dan op zijn vader of moeder. In fotomodellenland is bovendien enige correctie met het chirurgische scalpel niet ongebruikelijk. Het eindresultaat zegt niets over het genetisch materiaal.
Dat het bevredigen van het verlangen naar kinderen een winstgevende zaak is, blijkt ook uit het feit dat het aantal vruchtbaarheidscentra in een klein land als België zo talrijk is. Dertig zijn er. De prijs voor een IVF-behandeling varieert zeer sterk en kan oplopen tot 100.000 frank. Onlangs nog organiseerde een ernstig vruchtbaarheidscentrum een reünie voor alle kinderen die daar de afgelopen jaren zijn verwekt. Uitgebreid verslag in het televisiejournaal, allemaal gelukkige mensen. De achterkant van de medaille zijn de mislukkingen, de frustratie, het groeiend aantal prematuren met hoog gezondheidsrisico. Vaak toch afscheid moeten nemen van een kindje waarnaar jaren is getracht.
Kinderloosheid was lang iets waaraan niet te verhelpen was. Nu is het een van die frustraties geworden die mensen niet meer lijken te kunnen dragen. De ideale relatie, het mooie én intelligente kind, het lijken verworven rechten te zijn geworden. Levens zijn niet perfect, dat is nu eenmaal zo. Er is een morele grens aan de weg die een mens kan bewandelen om wat niet áf is proberen te vervolmaken.
De commerciële excessen zouden aanleiding moeten zijn om serieuze vragen te stellen bij dit alles.
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
