Van kobaltblauw tot het groen uit de paleizen van de maharadja’s: wonen in een explosie van kleur

Toon me je interieur en ik zeg je wie je bent, daar gelooft Isabel Raemdonck rotsvast in. Haar appartement in de buurt van de Brusselse Durassquare doet vermoeden dat hier een sprankelende persoon woont, met een zwak voor een goed verhaal.

Als ze niet online college geeft, is de kans groot dat je professor Isabel Raemdonck aantreft in haar babyblauwe leren zetel aan het raam. Bladerend in een interieurboek van Pierre Yovanovitch of Francis Sultana: twee interieurdesigners met naam en faam in de hele wereld, wier werk ze enorm apprecieert. Waar de Franse Yovanovitch eerder een gecontroleerd kleurgebruik toepast in zijn interieurs, trekt Sultana eerder een frivole kaart, op z’n Brits. ‘Al kan Yovanovitch ook bijzonder verrassen. De kapel die hij in zijn chateau in de Provence liet beschilderen door kunstenares Claire Tabouret vind ik subliem’, vertelt ze terwijl ze het boek precies op dit project openslaat. Op de muren staan figuren afgebeeld die voor een landschap van kobaltblauwe, perzikroze, lila en mosgroene vlakken staan. ‘Ik heb zelf altijd een uitgesproken stijl gehad. Kleur en textuur, ze maken me meteen vrolijk.’ In tegenstelling tot conventionele interieurs, waar ze zich al snel ongemakkelijk voelt. ‘Ik zou zelf nooit kiezen voor een stoel van Pierre Jeanneret in mijn woning. Die staan écht overal. Mooi zijn ze wel, maar er zijn nog zoveel andere interessante stoelen te vinden.’ Zoals de twee witte, grillige staaldraadstoelen in haar slaapkamer. Het ontwerp van Junya Ishigami voor Living Divani moet een familie van stoelen voorstellen. Letterlijk dan. Elk stuk ziet er niet alleen anders uit, ze stellen ook een gezinslid voor in de fantasievolle wereld van Ishigami.

Van muziek wordt gezegd dat het de gave heeft je met een paar noten naar het verleden te katapulteren. Bij Isabel zijn dat de objecten in haar interieur. De meeste staan voor een vriendschap of een reisherinnering. Het Botanica-servies van Villeroy & Boch uit de jaren zeventig brengt haar terug naar Megève, waar ze haar zomers als kind spendeerde, het tapijt in de slaapkamer naar het dromerige Essaouira. De lampen van kleurrijk Muranoglas herinneren haar aan een gulle vriend, de deurknoppen van haar keukenkasten aan een wilde jacht in Rajasthan, een deelstaat van India. ‘In de paleizen van de maharadja’s spotte ik gelijkaardige handvatten in edelsteen. Mijn vriendinnen hebben toen hun jacht op souvenirs gestaakt om samen met mij naar gelijkaardige klinken te speuren’, vertelt ze. ‘Ik word er niet nostalgisch maar blij van, als ik aan die hele situatie terugdenk. Ik had uiteindelijk te weinig handvatten mee. Maar daardoor is de keuken misschien net niet te bombastisch.’

Frans boudoir

Met zijn koriandergroene kleur valt de keuken inderdaad op. Zeker in het appartement dat – met uitzondering van de slaapkamer – vooral doet denken aan een Frans boudoir. Daar zitten de elegante behangpanelen zeker voor iets tussen. Eind 18de eeuw waren omlijste stukken behangpapier bijzonder populair bij de Parijse bourgeoisie. Hier zijn ze nieuw. ‘Bij het afstomen van de muren kwam een patroon van goudgroene camelia’s op een paarsbruine achtergrond aan het licht. Het bleek het originele behang te zijn uit 1932, de bouwperiode van het appartement. De eerste jaren dat ik hier woonde, heb ik de muren onaangeroerd gelaten, afgewisseld met stroken witte verf, om dan recent hiervoor te kiezen’, wijst Isabel. De best geconserveerde delen werden gevernist en van een lijst voorzien. De rest van de muren werd bekleed met een nieuw textielbehang van het Franse Elitis, waarin de kleuren van het origineel worden herhaald in een streepmotief. ‘Dat maakte het mogelijk om nog andere kleuren te kiezen voor het plafond en de gordijnen.’

Niet alleen de muren, ook de vloeren illustreren de geschiedenis van het gebouw. ‘De versieringen zijn ooit op het parket geverfd, dat is typisch voor de appartementen van de middenklasse van toen. De rijkere gezinnen kozen voor verschillende houtsoorten om motieven te creëren.’

Interieur en mode vormen een creatieve uitlaatklep voor Isabel, net als haar engagement als bestuurslid van de culturele pool KANAL-Centre Pompidou. Als professor in human resources development (leerprocessen van volwassenen op de werkplek, red.) is haar werkcontext namelijk bijzonder gestructureerd. ‘Op de universiteit horen collega’s het vaak in Keulen donderen als ik mezelf verlies in een gesprek over mode en interieur’, geeft ze lachend toe. Ze volgde daarom een avondopleiding als schoenontwerper aan de Academie in Sint-Niklaas, en een andere opleiding in glas-in-loodtechnieken in Anderlecht. ‘Het is zo bevrijdend om dan met anderen even gepassioneerd over vormen, texturen en kleuren te kunnen babbelen.’

Het liefst van al zou ze eigenlijk op twee verschillende plekken willen wonen. In de stad en erbuiten, of in een appartement en een huis of misschien zelfs een industrieel pand. Altijd kleurrijk, maar misschien eenvoudiger dan hier. ‘Zodat je kunt afwisselen van omgeving naargelang je gemoed of de sfeer waarin je bent. Net zoals met kledij. Er zijn zoveel facetten aan iemands persoonlijkheid.’

ID Isabel Raemdonck (48)

– Geboren in het Gentse, woont in Brussel.

– Doceert Human Resource Development aan de Université Catholique de Louvain in Louvain-la-Neuve.

– Geeft als lid van de Raad van Bestuur van KANAL – Centre Pompidou advies over het bevorderen van leren in informele contexten.

– Ziet interieur als haar creatieve uitlaatklep.