Een bed, een bureau, wat speelgoed en een poster aan de muur. Daar moesten wij het mee doen in onze kinderjaren. Vandaag verwachten kinderen meer van hun slaapkamer. Of ligt het aan de ouders? ‘De gelijkvloerse verdieping is eindelijk weer van ons.’
Het was liefde op het eerste gezicht toen Kim Vandewalle en Ben De Maet een oude bloemisterij uit 1910 kochten. Het koppel was net afgestudeerd en popelde om zich in jarenlange verbouwings- en renovatiewerken te storten. 12 jaar later is het huis opgeknapt, zijn de koterijen en de watertoren in de tuin afgebroken en werd het pand uitgebreid met een bijbouw met zicht over de velden van Sleidinge. En de aanwezigheid van twee kinderen, Miel (10) en Anna (6).
‘We hadden altijd al het plan opgevat om van de zolder de kinderkamers te maken, alleen wat minder spectaculair dan hoe het er vandaag uitziet’, geeft Kim toe . Blame it on Pinterest, Instagram en architecte Julie D’Aubioul, die ideeën, moodboards en smaken wist om te zetten in een droomnest voor de kinderen.
Apart huisje
‘Omdat ik Julie al sinds mijn kinderjaren ken, kreeg ze carte blanche. Het enige wat we wilden, waren twee slaapkamers en een polyvalente ruimte waar de kinderen konden spelen’, vertelt Kim. De zolder was oorspronkelijk in het zalmroze geschilderd. Het vernis op de plankenvloer was doorheen de jaren oranje geworden. Het licht dat door de oorspronkelijke boogramen binnenviel, werd meteen opgeslorpt in de donkere bergruimte. ‘Als kind is er niets toffer dan een nest of kamp te bouwen onder een tafel, met wat dekens en kussens. Dat gevoel van geborgenheid had ik meteen voor ogen. Ik wilde de zolder ook licht en luchtigheid, speelsheid en veel flexibiliteit inblazen. Miel en Anna moeten zich niet alleen vandaag in hun kamer amuseren, maar ook als ze over een paar jaar puberen. Zo’n investering maak je als ouder niet voor drie jaar. Het ontwerp moet flexibel genoeg zijn om te kunnen meegroeien met de kinderen’, meent Julie.
De openheid van de zolder werd behouden in de breedte van het huis en in de hoogte. De wand die de kamer scheidt van de traphal, werd in twee delen opgebouwd. Het onderste deel bestaat over de hele breedte uit identieke deurpanelen die volledig opengezet kunnen worden, in het bovenste deel komen de boogramen uit de zijmuren terug. ‘De twee slaapkamers mochten geen volledig afgesloten ruimtes worden. De ramen en deuren zorgen voor een bepaalde transparantie vanuit de speelkamer. Voor de kinderen lijkt het alsof hun slaapkamer een apart huisje is. Hebben ze zin om zich terug te trekken, dan kunnen de deuren en de luiken gewoon dicht.’
Heerlijk rustig
In Anna’s kamer werd een net opgehangen waarin ze vanuit de gording van het dak een boekje kan lezen. Vanaf knusse mezzanines hebben zij en haar broer uitkijk op de speelruimte. Vandaag hangen een speelband en een schommel aan de spanten, morgen staat er misschien een lange knutseltafel, over een paar jaar wellicht een paar zitzakken of een computerscherm. ‘Wat de materialen betreft hebben we het simpel gehouden: berkenmultiplex en mdf-platen. Het is een illusie dat je een kinderkamer clean kunt houden, maar door met eenvoudige materialen te werken, vormen muren en kasten een canvas voor alles wat kinderen doorheen de jaren verzamelen.’
Intussen is de speelhoek in de keuken verdwenen en verlopen familiefeesten en etentjes met vrienden een stuk rustiger. Met zo’n kamer verdwijnen de kinderen meteen naar boven. ‘Na al die jaren is de gelijkvloerse verdieping eindelijk weer van ons. Maar achteraf bekeken hadden wij er misschien onze kamer moeten installeren’, lacht Ben.
ID Julie D’Aubioul
- Studeerde aan Sint-Lucas Gent, waar architectuur en interieurvormgeving als een geheel worden aangeleerd. Volgde daarna een uitbreidingsjaar landschapsarchitectuur en vormde zo haar eigen holistische kijk op binnen- en buitenruimte.
- Startte haar carrière in Brussel bij Rauw Architecten en deed ervaring op bij Omgeving in Antwerpen en Coussée & Goris in Gent – gekend van De Krook – voor ze haar eigen studio opstartte.
- Zet haar schouders vooral onder residentiële projecten en nieuwbouw voor kmo’s. juliedaubioul.be
DOE HET ZELF
‘Niets verandert een interieur meer dan wanneer het plots door kinderen wordt bewoond’, menen interieurdesigners Antonius Schimmelbusch. Melissa Antonius en Lena Schimmelbusch schreven voor het internationale blad Architectural Digest voor ze hun eigen studio oprichtten in Berlijn. ‘Hun komst betekent niet noodzakelijk dat men naar een groter appartement of huis moet verhuizen, maar de bestaande indeling van een woning wordt altijd wel herbekeken. Bureaus, dressings en andere kamers worden kinderkamers die vaak met een ongeziene creatieve drive worden ingericht door de ouders.’ Voor hun boek Little Big Rooms gingen de dames op zoek naar zulke kamers, waar spelen, slapen, lezen, zich concentreren of compleet losgehen allemaal op dezelfde plek kan.
In Kopenhagen bijvoorbeeld, waar architecte Nikoline Dyrup Carlsen en scenograaf Svend Jacob Pedersen een kamer hebben ingedeeld met flexibele ‘activiteitenzones’. De rood-witte wand verbergt bedden, bergruimte en speelhoeken. Kasten en bureaus verdwijnen wanneer ze niet in gebruik zijn. Zo kan de kinderkamer ook dienstdoen als speeltuin met klimwand en glijbaan. Wie minder handig is vindt in het boek ook inspiratie om aan de slag te gaan met bestaande decoartikelen. Want ook met licht, slingers, baldakijnen of behangpapier kun je kinderharten een heel pak sneller doen slaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
