Het kleine huis in de polders: ‘Ik was helemaal klaar voor een grote, groene uitdaging’

Interieurarchitecte Kim Verbist reisde de wereld rond om hotelconcepten uit te denken en te realiseren. Met haar nieuwe stulpje in Cadzand breekt een ander hoofdstuk aan.

Lange tijd was interieurarchitecte Kim Verbist een van de talrijke Belgen die Cadzand hun tweede thuis konden noemen. De ruimte, de ongerepte vergezichten en de authenticiteit van de regio laten weinig landgenoten onberoerd eens ze het ontdekken. In het geval van Kim was het een aluminium trailer uit 1953 die haar naar het Zeeuws-Vlaamse Groede bracht, een paar kilometer verderop.

Omdat de camping, waar de vintage caravan stond, de deuren sloot in de winter – haar lievelingsperiode om aan de Noordzeekust door te brengen – ruilde ze die in voor een klein vissershuisje in Cadzand. Een weekendplek die ze twee jaar lang ook verhuurde aan vrienden en familie. Vorig jaar werd het tijd voor iets anders. Per toeval. ‘Mijn vriendin Sofie ontdekte al joggend een ‘Te koop’-bordje. Een oude hoeve op twee hectare grond. Ik voelde al even aan dat ik wilde terugschakelen naar een aangenamer werktempo en droomde van een moestuin. Met onze kleine tuin was ik klaar. Ik kon niet blijven onkruid wieden waar er geen was’, lacht ze. Het vissershuisje werd verkocht, net als het ruime appartement in de hoofdstad. ‘Onze woonplaats is nu Cadzand, Brussel onze pied-à-terre. Ik was klaar voor een grote, groene uitdaging.’

Ontspuld

‘Ruimzicht’ lees je op een verweerd bord naast de aardeweg die naar een grote schuur en enkele bijgebouwen leidt. In het midden prijkt een pikzwart huisje met feloranje deuren. Het is de oorspronkelijke naam van het domein, dat zes generaties lang onderhouden werd door dezelfde familie landbouwers, maar de afgelopen jaren in verval is geraakt. Het hoofdhuis werd in de jaren zeventig afgebroken en vervangen door een onopvallend bakstenen polderhuis. ‘Het was de omgeving die telde. Het huis hebben we erbij genomen, we hebben ervan gemaakt wat we konden’, legt Kim in alle bescheidenheid uit terwijl ze me blootsvoets rondleidt. In de hal is het al meteen duidelijk dat ze houdt van een bonte mix reissouvenirs en vintage vondsten, decoratief behang en kleurrijke vloeren. Ze experimenteert met prints en materialen, zoals de grote kurken schuifdeuren. Zandtinten en minimalisme zijn niet aan haar besteed. ‘Een leegte moet ik opvullen. Met een gevonden schelp, het knutselwerk van een kind of een oude foto. Ik heb een bepaalde speelsheid nodig, een resem verhalen waarmee ik me wil omringen.’

Nochtans heeft ze de laatste jaren vooral moeten ontspullen. Zowel in Brussel als in Cadzand ging ze bij iedere verhuizing kleiner wonen. ‘De wereld verandert, ik merk een nieuwe state of mind. We hebben onze inboedel gereduceerd tot het minimum van wat we nodig hebben, de rest kwam terecht bij vrienden. Zo is het fijn om afscheid te nemen van je spullen.’

1300 planten

Dankzij een paar ingrepen – waaronder 1300 planten poten tijdens de lockdown – creëerde Kim een kleurrijke bloementuin met een oude molen als achtergrond. Daarop kijkt ze vanuit de keuken. Wanneer je aanschuift aan de kurken eettafel, die Ilse Crawford in 2015 voor Ikea ontwierp, word je via de nieuwe raampartijen getrakteerd op een vergezicht over de polders. En het venster in de woonkamer lijkt met zijn uitzicht over het verwilderde landschap op een reuzenherbarium. De naam ‘Ruimzicht’ deed het domein met andere woorden geen oneer aan. Toch wordt het binnenkort omgedoopt tot ‘Zeegroen’. Een verwijzing naar de groene oase waarop Kim intussen haar stempel heeft gedrukt – en binnenkort zal uitbreiden met een voedselbos – en de tint die je twee kilometer verderop uit de zee ziet opduiken zodra de zon schijnt.

Een nieuwe naam voor een nieuw tijdperk. Zowel voor het domein als voor hen. ‘De plannen om van de schuur vijf ruime vakantielofts te maken zijn klaar. Als alles verloopt zoals gepland, start de verbouwing eind dit jaar.’ Maar eerst moet een boerentafel van verweerde boomstronken een plaats krijgen in de oude boomgaard, waar ook een boomhut in volle aanbouw is, en de biologische zwemvijver worden uitgegraven.

Zeegroen wordt binnenkort synoniem met Zeeuws-Vlaams paradijs, zoveel is zeker.