Binnenkijken in een boshuis: ‘Zoveel mogelijk zelf uitvoeren maakt me een betere architect’

Met hun houten casestudy-woning leverden David D’Hulst en Annemie Lathouwers van Studio Ambacht en blancooo een totaalkunstwerk af, waar de natuur dwars doorheen loopt.

Hoeveel architecten zijn in staat om hun huis zelf te bouwen? Hoeveel kunnen er zelf beton bekisten? Hoeveel weten hoe ze een muur recht moeten metsen? Twee jaar bouwde architect David D’Hulst, oprichter van Studio Ambacht, aan zijn woning in de Kempense bossen. Een prestatie én een casestudy tegelijk, want behalve de ruwbouw en de technieken deed hij alles eigenhandig. ‘Het idee van de architect als ambachtsman spreekt me erg aan. Zoveel mogelijk zelf uitvoeren maakt me een betere architect met meer technische kennis. Daardoor konden we ook ver gaan in interieurdetails en afwerking. Maar het huis werd ook budgettair haalbaar door hergebruik en zorgvuldige materiaalkeuzes.’

Het basisidee was om dit huis zoveel mogelijk te laten opgaan in het groen. ‘De bomen die ik hier moest kappen, werden verzaagd tot hout voor de plankenbekisting van de betonnen elementen. Denk maar aan de muren, de plint en de open haard. Eenmaal ontkist, gebruikte ik die planken als onderlaag voor de gevelaftimmering in afzelia, die ik ook zelf uitvoerde. Er ging nauwelijks materiaal verloren’, zegt David. ‘Ruwbouw is afwerking’ was hier het hoofdprincipe. Dat merk je bijvoorbeeld aan de houten balkenstructuur in het plafond of aan het keukenmeubilair in beton en hout. Die what you see is what you get-mentaliteit typeert David D’Hulst en zijn vrouw Annemie Lathouwers: hun architectuur is eerlijk en hun manier van bouwen consequent.

Open tuin

Die filosofie zit ook in hun verbouwde woning met logies in Antwerpen. Wie er overnacht, ontdekt hoe afbraakmateriaal onder meer leidde tot meubelen en een trap. ‘In de Kempen is onze zitbank in het salon gemaakt van recupmeubilair, dat David omtimmerde’, zegt Annemie Lathouwers, eveneens architect en bezieler van het makersplatform blancooo. ‘Ons boshuis is een plek om te leven en te werken, want er is voor David en mij atelierruimte voorzien. We merken dat we hier allebei anders ontwerpen dan in de stad.’ Ook voor de kinderen is het boshuis een bijzondere plek. Omdat er familie in de aanpalende huizen woont, vervagen de perceelsgrenzen. ‘We doen hier eigenlijk aan collectief wonen, maar toch hebben we nog elk ons eigen huis. De tuinen lopen niet in elkaar over, maar komen wel mooi samen in het bos achteraan. Ook in Antwerpen delen we trouwens de buitenruimtes. Dat levert iedereen kwaliteit en betaalbaardere leefruimte op. We vinden het boeiend om de grens tussen publiek en privé af te tasten in ons dagelijks leven’, zegt David.

Primitieve eenvoud

Voor de boswoning vond David duidelijk inspiratie in het werk van de Fin Alvar Aalto, wiens architectuur nooit een begrenzing, maar altijd een voortzetting van de natuur is. D’Hulst noemt ook de Mexicaanse architect Luis Barragán als referentie. ‘Niet zozeer voor zijn rijke kleurgebruik, maar voor zijn lichtwerking en voor de primitieve eenvoud van zijn houten meubilair.’ Een andere belangrijke inspiratiebron is de Amerikaanse modernist Louis Kahn. En dan vooral zijn houten privéwoningen, zoals Fisher House, niet zijn monumentale publieke gebouwen in steen en beton. ‘Onze boswoning steelt zo weinig mogelijk ruimte van de natuur’, zegt David. ‘Het bos loopt er bijna doorheen. Omdat het zuiden aan de voorgevel zit en de tuin op de noordkant, plaatsten we de woning zo ver mogelijk naar achteren op het perceel. Een terras achteraan hebben we niet: de natuur begint aan de achtergevel. De voorgevel start ook niet pal op de rooilijn aan de straatkant. Daar konden we de naaldbomen laten staan. De voortuin is een buffer naar de straat, maar is tegelijk functioneel: hij draagt bij tot het straatbeeld. We wilden het gevoel dat het bos het huis omringt.’ Ook in de woning zelf loopt de natuur gewoon door. Binnen vormt een dubbelhoge exotische binnentuin het groene hart van de woning. Errond is heel de woning georganiseerd.

Slapen in de bomen

Het boshuis in drie bouwlagen lijkt op het eerste gezicht groot. Maar als je er rondloopt, valt op hoe compact alles ontworpen is. Dankzij enkele slimme plaatsbesparende ideeën is het meer een groot uitgevallen ’tiny house’ dan een bosvilla. Er is bijvoorbeeld geen traphal of inkomhal: de drie niveaus van het huis bestaan uit splitlevels, die optimaal met elkaar geconnecteerd zijn. De slaapkamers, de badkamer en de keuken zijn bewust heel klein gehouden, om zoveel mogelijk netto leefruimte over te houden. ‘Met de deuren open, maken de kinderkamers integraal deel uit van de leefruimte. Het zijn geen plekken die alleen ’s nachts gebruikt worden’, zegt D’Hulst. ‘Ook de dressing, die gemeenschappelijk is voor ons en de kinderen, zit niet in een aparte kamer verstopt, maar in een maatwerkkast in de gang. Zo soupeer je minimaal ruimte op. Het XL-dagbed boven gebruiken we met het hele gezin. Je krijgt er het gevoel dat je kampeert in de bomen.’