Woeste droogten: 40 dagen stappen doorheen Jordanië

Ongerepte berg- en woestijnlandschappen en archeologische sites maken van de Jordan Trail een ongeëvenaarde wandelroute, dwars door Jordanië. Marie Vandekerckhove en haar dochter Emma Claeys legden de trektocht, goed voor veertig dagen en vijfhonderd kilometer stappen, vorig jaar samen af.

Deze reis kwam voor ons allebei op het juiste moment’, vertelt Marie (44). ‘Mijn gezin was altijd mijn prioriteit, maar nu Emma 18 is en mijn zoon Felix 17 sta ik stilaan voor grote veranderingen in mijn leven. Emma van haar kant wilde na het middelbaar een sabbatjaar nemen om haar horizon te verbreden en de juiste keuzes voor later te maken.’

‘Citytrippen en dan winkelen zegt me sowieso niet veel,’ reageert Emma, ‘maar nu wilde ik me echt onderdompelen in een vreemde cultuur, in een totaal andere omgeving. Ik heb even getwijfeld of ik dat soort reis niet beter op mijn eentje zou maken, maar uiteindelijk hadden we allebei dezelfde drang en voelden we de nood aan een uitdaging die ons uit onze comfortzone haalt en met onszelf confronteert. Bovendien heeft mijn mama als fervente avonturier al ervaring met fysiek zware expeditiereizen en het kampleven. Enkele jaren geleden volgde ze ook een cursus hooggebergtetrekken. De vraag of met je mama reizen cool is en wat vrienden zouden kunnen denken, heb ik snel losgelaten. Ik wil alle kansen in het leven grijpen, en uiteindelijk kun je alleen jezelf zijn – niet wie anderen willen dat je bent.’

Niet voor spek en bonen

‘De website van de Jordan Trail Associa- tion beschrijft goed de route van Umm Qais in het noorden van Jordanië tot Akaba in het zuiden, aan de voet van de Rode Zee’, legt Marie uit. ‘Je krijgt er ook praktische tips, zoals plekken om proviand en water te verzamelen en bergkammen, grotten en andere plaatsen waar je je tent kunt opstellen voor de nacht. We moesten dus niet van nul beginnen en alles zelf uitzoeken. Toch blijft een goede voorbereiding nodig, al was het maar omdat de trail zelden een fysiek pad volgt, maar los door berg- en rotslandschappen, canyons en woestijngebied loopt. Ik stelde dus de gps-tracks op, terwijl Emma instond voor de paklijst en benodigdheden, zoals een benzinevuurtje.’

‘Ik liet mijn mama het voortouw nemen en vertrouwde op haar ervaring, maar ik wilde er niet voor spek en bonen bij lopen’, lacht Emma. ‘Bij aankomst op een kampeersite kwam het er vaak op aan om de zonsondergang voor te zijn. Ik zorgde dan voor de tent, slaapmatjes en de waterzuivering, terwijl mama al begon te koken.’

‘Naast een gps-tracker met SOS-functie had ik een telefoonnummer waarop de Jordan Trail Association permanent bereikbaar is’, verduidelijkt Marie. ‘Toen Emma op een bepaald moment geveld werd door een hitteslag, zijn we zo snel aan een homestay geholpen. De vereniging waarschuwt je ook wanneer regen zogenaamde flash floods zou kunnen veroorzaken in een rivierdal, zodat je daar zeker niet overnacht. Zulke dingen gaven ons een veilig gevoel. Daarnaast moet je vooral naar je lichaam luisteren en op je intuïtie vertrouwen, vaardigheden die ik mijn kinderen ook graag meegeef. Thuis in Ronse maak ik me trouwens weleens zorgen wanneer Emma alleen op stap is, nu waren we constant samen.’

Thee met de bedoeïenen

‘De tocht was zowel fysiek als mentaal zwaar’, vertelt Marie. ‘Negen dagen lang alles geven kan al behoorlijk intens zijn, nu waren het er veertig. De vaak ondraaglijke hitte, een rugzak met vijftien kilogram, waterschaarste, je een weg banen door moeilijk terrein, de vermoeidheid – dan ben je al eens prikkelbaar. We hadden allebei dus momenten waarop we er helemaal door zaten. Anderzijds kwamen we wel helemaal los van de traditionele moeder-dochterrelatie. Soms moest ik Emma moed inspreken, maar het omgekeerde gebeurde net zo goed.’

‘Het begon al met de cultuurschok bij onze aankomst in Amman,’ zegt Emma, ‘een chaotische stad waarin je niet meteen je weg vindt. Anderzijds was er veel dat de moeilijke momenten de moeite meer dan waard maakte. De adembenemende landschappen en natuur, maar vooral de vele ontmoetingen met bedoeïenen, woestijnbewoners die ons uit de nood hielpen of uitnodigden om thee met hen te drinken of in hun tent te slapen. Die mensen zien zelden of nooit toeristen en konden enkel in het Arabisch en gebarentaal met ons communiceren, maar ze deelden alles met ons. Mee de schapen hoeden en pasgeboren lammetjes bij hun moeder aanleggen, samen brood bakken, met je handen uit dezelfde schotel eten: we vielen van de ene verrassing in de andere. Midden in de woestijn mochten we ook een verlovingsfeest bijwonen en een pasgeslacht geitje verorberen. Gastvrijheid die eens zo hard raakt als je denkt aan de primitieve omstandigheden en onherbergzame omgeving waarin mensen leven. Waarmee ik niet wil zeggen dat ze arm zijn. Op materieel vlak hebben ze dan niet veel, ze hebben wel sterke familiebanden, ze betekenen iets voor elkaar en hun gemeenschap en ze delen zowat alles met elkaar – dat is ook een vorm van rijkdom.’

Voor het leven

‘Vooraf dacht ik: we kennen elkaar, zo’n verschil zal deze reis niet maken’, bekent Marie. ‘Maar dan ben je plotseling volledig op elkaar aangewezen, beleef je samen zowel mooie als penibele momenten en komen al je sterke en zwakke kanten naar boven. Deze reis heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht, en dat is voor het leven.’