Teugelloos plezier in Portugal: verslag van een paardrijvakantie waarbij niveauverschil onbelangrijk wordt 

In de Alentejo ligt een paradijs voor paardenliefhebbers. De bucolische bestemming houdt wel een risico in – op verslaving: wie er verbleven heeft, wil zo snel mogelijk terug.

Mijn dochter is dol op paarden, ik ben dol op mijn dochter. De combinatie van de twee maakt dat ik graag eens met haar op paardrijvakantie wil. Tussen droom en daad bevinden zich echter twee obstakels: ons niveauverschil (Milla is een redelijk ervaren ruiter, ik ben op het niveau ‘enthousiaste amateur’ blijven steken) en het feit dat we niet in een tourist trap willen terechtkomen – wat veel plekken waar toeristen kunnen paardrijden helaas zijn.

Na wat zoeken kom ik op de website van Outside the Corral terecht, een in paardrijreizen gespecialiseerd reisagentschap. Nadat eigenaar Laure-Anne Rigaux uitgebreid naar onze verlangens gepolst heeft, stuurt ze me een op maat uitgewerkt reisvoorstel: in het Portugese resort Monte Velho kan Milla in de voormiddag haar techniek verfijnen bij een professionele trainer, in de namiddag kunnen we samen op buitenrit.

Passieproject

Wanneer we enkele weken later aankomen op het landgoed wordt snel duidelijk waarom Laure-Anne dacht dat het ons hier wel zou bevallen. De lente hangt in de lucht. Een lange zandweg slingert zich tussen weiden, kurkbomen en grillig gevormde keien tot aan een verzameling witte gebouwen. Binnen ontdekken we dat onze kamer niet zou misstaan in een interieurmagazine en uitkijkt op een landschap waarvan mijn mond openvalt. Mocht iemand me opdragen om de komende dagen alleen maar op het terras te zitten en rond te kijken, ik zou er geen bezwaar tegen hebben.

De ligstoel moet echter nog even wachten. We zijn uitgenodigd voor het aperitief door de eigenaars. Diogo en Margarida de Lima Mayer kochten Monte Velho zo’n dertig jaar geleden. Veel meer dan een vervallen boerderij staat er op dat moment nog niet. Maar het koppel is niet bang van een impulsieve beslissing, integendeel, die lopen als een rode draad door hun levensverhaal.

In 1989 krijgt Diogo, een succesvol architect uit Lissabon, een hartaanval. Zijn dokter raadt hem aan om meer te sporten. Nog diezelfde week koopt Diogo een paard en begint drie keer per week te rijden. Zijn lusitano spreekt hem zo aan dat hij besluit het typisch Portugese ras te beginnen fokken. Wanneer Margarida en Diogo hun buitenverblijf in de Alentejo kopen, verhuizen ze er hun merries en veulens naartoe. Al gauw volgen ruiters, trainers en klanten – die ergens moeten kunnen overnachten. Wat doe je dan, als architect? Je bouwt je eigen boetiekhotel.

Veulens met karakter

Tussen het werken, verbouwen, paarden fokken en trainen door krijgen Margarida en Diogo vijf zonen. Een ervan, Diogo Jr., leidt vandaag de stoeterij en het trainingscentrum van Monte Velho. De tweede dag van ons verblijf neemt hij ons te paard mee naar een heuveltop waar het domein zich in al z’n glorie ontvouwt. Natuur zo ver het oog reikt. Nergens een huis, weg of elektriciteitsmast te bekennen.

Het landgoed van de familie de Lima Mayer bestrijkt zo’n driehonderd hectare, maar er mag ook paardgereden worden op de gronden van de buren. Onderweg komen we een kudde koeien tegen die gehouden wordt om het gras kort te houden en zo het risico op brand te verkleinen. Overal bloeien witte rozen en lavendel.

Aan de rand van een klein stuwmeer staan merries en veulens te grazen. ‘Dit is het hart van Monte Velho’, zegt Diogo trots. ‘Elk jaar worden hier een tiental veulens geboren. Allemaal lusitano’s. Oorspronkelijk werd het ras gefokt voor de cavalerie en het stierenvechten. Eeuwenlang werden deze paarden geselecteerd op moed, wendbaarheid en karakter, eigenschappen die vandaag ideaal blijken voor dressuur op hoog niveau. Een lusitano heeft een groot hart en veel werklust. Net als de Portugezen zelf.’ (lacht)

Sterrenkijken

Zondag is traditioneel de dag waarop de meeste gasten aankomen of vertrekken en de paarden mogen rusten. Milla en ik nemen een taxi naar Évora. De charmante stad zal in 2027 culturele hoofdstad van Europa zijn, wat ze onder andere te danken heeft aan het goedbewaard architecturaal erfgoed. We slenteren langs een 16de-eeuws aquaduct, de ruïne van een Romeinse tempel, oude kerken en kleine winkeltjes, en trakteren onszelf op pastéis, de typisch Portugese gebakjes.

’s Avonds, na het diner, installeren we ons onder een dekentje op een grote ligzetel aan het zwembad. Terwijl wij in Vlaanderen elke vierkante kilometer met 497 mensen delen, zijn dat er in de Alentejo maar 29, waardoor het hier ’s nachts nog pikdonker kan zijn. De hemel is bezaaid met sterren. Hier kan geen Apple TV of Netflix tegenop.

Het grootste sportieve succes dat het team van Monte Velho tot nu behaald heeft, is de deelname van hun ruiter João Torrão aan de Olympische Spelen in Tokio in 2020, met de zelfgefokte hengst Ecuador MVL. Van bij de geboorte was duidelijk dat de bruine lusitano veel in z’n mars had, maar ware magie ontstond pas toen João met hem begon te werken. ‘In 2022 is Ecuador onverwacht overleden, een grote schok voor iedereen’, vertelt Diogo, nog steeds wat geëmotioneerd. ‘Gelukkig was hij naast een exceptioneel atleet ook een goede dekhengst. Hij leeft verder in zijn veulens, die in de weiden van Monte Velho grazen.’ Niet alleen die veulens zijn veelbelovend trouwens, João Torrão is opnieuw in de running om aan te treden op de Olympische Spelen, deze zomer in Parijs.

Paardenpraat

Hoewel het kleine, internationale team lesgevers topsporters trainen en zijn, passen ze hun niveau schijnbaar moeiteloos aan dat van de gasten aan. Die groep gasten is klein (het hotel telt maar negen kamers) en internationaal. Aan de lange gastentafel ontmoeten we paardenliefhebbers uit Portugal, de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Scandinavië. Het eten is lekker, gezond en lokaal, de sfeer gezellig en geanimeerd – iedereen hier deelt dezelfde interesse, dus aan gespreksstof geen gebrek. ‘Toen we van start gingen met het hotel,’ vertelt Margarida, ‘stonden de tafels verspreid in de zaal. Toen gasten die telkens weer bij elkaar schoven, hebben we ze al gauw ingeruild voor één grote.’

Margarida voegt toe dat veel gasten Monte Velho zelden verlaten om meer van Portugal te zien. Normaal gezien zou ik zoiets zonde vinden, maar in dit geval begrijp ik het. Dit is een ideale plek om even helemaal weg van de wereld te zijn. Wanneer we uitchecken vraagt de receptionist wanneer we terugkomen. Wanneer weten we nog niet, maar dát we het doen, is zeker.