De rust is overweldigend, de natuur ongerept. In Sidi Kaouki, een klein surfdorp aan de Marokkaanse westkust, is er bijna niets, en net dat maakt het een ideale plek om te vertragen. Wandelen langs het water, schelpen verzamelen en muntthee slurpen zijn hier dan ook fulltime bezigheden.
Kort voor zonsondergang rijd ik Sidi Kaouki binnen, een surfdorp van een zakdoek groot. Op de brede zandparking aan het begin van het dorp heerst een ontspannen sfeertje. Campers staan zij aan zij, tafels en stoelen worden uitgeklapt en strategisch geplaatst voor een front row-zicht op de zonsondergang. Langs de weg grazen ezels tussen het afval, sommige honden liggen languit te soezen in de zon, andere bedelen verderop bij een eettentje. Het kleine plein met surfshops en eetgelegenheden vormt het kloppende hart van het dorp. Rijd je verder door, dan volgen een paar minisuperettes, restaurants en hotels. Veel meer is er niet en nog geen kilometer verder ben je het dorp alweer uit.
De kunst van het nietsdoen
Surfers ontdekten Sidi Kaouki begin jaren 2000 en zetten het op de kaart als surf- en windsurfbestemming. Het dorp, waar nog steeds volgens eeuwenoude berbertradities wordt geleefd, trekt vandaag naast surfers ook campers, spirituele zielen en rustzoekers aan. Berbers (of Amazigh, wat ‘vrij volk’ betekent) zijn de oorspronkelijke bewoners van Noord-Afrika.
‘Sidi Kaouki is een ideale plek om de stress van me af te laten glijden’, zegt Jakob, die samen met zijn vriendin uit Hamburg komt. ‘Ons leven thuis is gejaagd. Hier dwalen ezels op hun gemak door de straten. Het contrast kan niet groter zijn.’ Tien jaar geleden kwam hij hier al eens surfen. ‘Toen stonden er een paar huizen en twee hotels. Intussen is er bijgebouwd, maar de ontspannen sfeer is gebleven en het is hier nog authentiek, in tegenstelling tot trekpleisters meer zuidwaarts.’
De rust en ruimte die ik hier ervaar, letterlijk én figuurlijk, is wat ook mij keer op keer naar Sidi Kaouki doet terugkeren. Mijn dagen vullen zich met eindeloze strandwandelingen. Gewoon doelloos wandelen, soms in het gezelschap van een hond die besluit mee te gaan. De meeste bedrijvigheid speelt zich af op het strand aan de parking, bij het witgepleisterde gebouw met koepel. Dit is de maraboets van Sidi Kaouki, een tombe die werd gebouwd voor de heilige man naar wie het dorp is vernoemd. Op deze plek wachten paarden, dromedarissen en quads op (dag)toeristen, krijgen beginners surflessen en verzamelen locals zich tegen de avond voor een potje voetbal. Maar je hoeft niet ver te gaan voor ongerepte stranden, ruige kliffen en hoge duinen.
Lees ook: Rust aan de Marokkaanse kust: 15 adressen in Sidi Kaouki waar je volledig opgeladen van terugkeert
Unesco-boom
Wanneer de wind opsteekt (deze regio staat niet voor niets bekend als windsurfbestemming) wandel ik liever landinwaarts, over zandwegen die langs arganbomen kronkelen. De prachtige boom met zijn eeuwenoude stam, stekelige bladeren en vruchten die op XL-olijven lijken typeert de streek. Hij is perfect aangepast aan het droge klimaat en kan wel tweehonderd jaar worden. De boom is een belangrijke bron van inkomsten, want uit de vruchten wordt kostbare arganolie gewonnen.
‘Voor een liter olie zijn we vijf dagen met onze handen aan het werken’, horen we bij Hafida & family, een lokaal vrouwencollectief dat arganolie maakt volgens de eeuwenoude traditie. In hun huis geven ze workshops waarin je alles kunt leren over hoe arganolie wordt geproduceerd, maar ook hoe zij volgens de traditionele manier muntthee schenken en tajines bereiden.
Mijn dagen vullen zich met eindeloze strandwandelingen, soms in het gezelschap van een hond die besluit mee te gaan.
‘In juni, juli en augustus oogsten we de rijpe, bruine vruchten en drogen we ze in de zon. Daarna begint het echte werk. Eerst wordt de buitenste schil gekraakt, daarna de noot zelf, waarin de kleine, olierijke pitten schuilen’, vertelt Keltoum, terwijl ze behendig met twee stenen de vrucht kraakt. ‘Wat overblijft gebruiken we als veevoer of brandstof.’ De pitten worden vervolgens met een stenen molen tot een olieachtige pasta gemalen. Die wordt met de hand gekneed en gemengd met warm water tot de olie vrijkomt.
‘Arganolie wordt enkel in Marokko geproduceerd, tussen Essaouira en Agadir’, vertelt Keltoum. De boom is ondertussen ook beschermd en Sidi Kaouki maakt deel uit van het Arganeraie Unesco Biosphere Reserve dat zich uitgestrekt tussen de Hoge Atlas, de Anti-Atlas en de Atlantische Oceaan.
Er verschijnen schaaltjes en versgebakken brood op tafel. Tijd om te proeven van het Marokkaanse goud. Eerst pure arganolie, dan amlou, een amandelpasta gemaakt van geroosterde amandelen, arganolie en honing. Tijdens de degustatie raak ik aan de praat met een Amerikaans koppel met twee jonge kinderen. Ze zijn hier op daguitstap vanuit Essaouira. Wanneer ze horen dat ik al langer dan een week in Sidi Kaouki verblijf, kijken ze verrast. ‘Wat valt er hier te doen?’ Ik glimlach. Want hoe leg ik uit dat ik hier niet ben om te doen maar wel om te zijn?
Ik ben hier niet om te doen, maar om te zijn. Mijn favoriete bezigheid is kijken naar de rustgevende taferelen die zich voor mijn ogen afspelen.
Mijn favoriete bezigheid is kijken naar de rustgevende taferelen die zich hier voor mijn ogen afspelen. Hoe de herder met haar kudde geiten in de late namiddag over het strand trekt, hoe de karavaan dromedarissen elke ochtend en avond van en naar het strand wordt geleid, hoe de honden vrij over het strand rennen en de ezels door de stoffige straten dwalen.
Lees ook: Mystiek Marrakesh: 8 droomadressen van designer Laurence Leenaert
De waanzinnige zon van Sidi Kaouki
Tot rust komen gaat in Sidi Kaouki in sneltempo en dat is misschien wel het enige dat hier snel gaat. Tijd lijkt hier anders te bewegen, dat merken ook Zineb en Anthony. Zij groeide op in het drukke Casablanca, hij in de omgeving van Brighton. Hun paden kruisten in Taghazout. Al zeven jaar bouwen ze aan Kaouki Hill, een microresort waarin de liefde voor design, hout en Marokkaans vakmanschap samenkomt.
‘Toen we het land kochten, was er niets dan bomen en rotsen. Alleen al het bouwen van de omheiningsmuur duurde acht maanden. Twee vakmannen bouwden die steen per steen.’ Wat hen aantrok? De bijzondere energie die hier in de lucht hangt. ‘Moeilijk om te omschrijven, maar Sidi Kaouki heeft iets. Plus, de natuur is prachtig, de locals zijn gastvrij en de zonsondergangen insane.’
Die zonsondergangen komen extra binnen bij Dav Mahal, een ecolodge in de buurt van de populaire surfspot Cap Sim. ‘Het ontwerp van het huis is geïnspireerd op de modernistische architectuur van Richard Neutra’, vertelt Olivier, de Belgische bezieler. Als gepassioneerd windsurfer kwam hij al jaren naar Essaouira, tot hij in 2011 dit stuk land kocht. ‘De bouwvergunning liet op zich wachten, dus ging ik op zoek naar creatieve woonoplossingen. Ik knapte een oude woonwagen op en bouwde twee domes uit aarde.’ Het hoofdhuis met de enorme raampartijen volgde later.
Tot rust komen gaat in Sidi Kaouki in sneltempo en dat is misschien wel het enige dat hier snel gaat.
En net wanneer ik denk dat het niet stiller of magischer kan, bereik ik The Serai. Een buitengewoon huis op een afgelegen plek, ten noorden van Essaouira. Schot Mark en de Argentijnse Ayelen bouwden er zeventien jaar aan. ‘Deze plek is ongezien’, zeg ik vol ontzag. Mark knikt: ‘Meestal wordt er snel-snel gebouwd, uit financiële nood of onder tijdsdruk. Hier groeide alles organisch en dat voel je.’ Ze maakten er bovendien hun manier van leven van. ‘In de zomermaanden werkten we op Ibiza, ’s winters bouwden we met het gespaarde geld en met de hulp van locals verder aan onze droom.’
Ik nestel me op het dak van The Serai in enkele zachte kussens. Pasteltinten kleuren de ochtendhemel en de oceaan sprankelt onder de eerste zonnestralen. Het geruis van de golven, verder enkel gelukzalige stilte, af en toe doorbroken door het gekraai van een haan. Gedachten vallen weg, behalve die ene: ook hier ga ik terugkeren.
Lees ook: Logeren in de designriad van LRNCE: luxueus verblijf in de medina van Marrakesh
