Deze week: Jemina Sabbe (39), sociaal werkster bij de Leuvense armoede-organisatie De RuimteVaart en onvermoeibaar reizigster. Samen met haar man Tom fietste ze in totaal bijna vier jaar rond op een tandem, van Canada tot Argentinië, van Nieuw-Zeeland tot Kenia.
“Ik heb altijd maar één angst gehad: doodgaan. Als kind wilde ik al alles uit het leven halen, ik moest en zou avonturen beleven. Op mijn tweeëntwintigste kon ik eindelijk mijn eerste verre reis maken: naar Cuba met Tom en twee vrienden. Terug thuis filosofeerden we bij een kom zelfgemaakte mojito over onze toekomst. Zouden we zoals iedereen voor huisje, tuintje, kindje gaan? ‘Nee,’ zei ik, ‘wij moeten de wereld rond op een tandem.’
Mijn idee werd ingegeven door de citaten die ik als een gek verzamelde. Die boden me moed en houvast in een leven dat rijk was aan barsten. Ik kreeg veel liefde, hoor, maar had geen vaste grond onder de voeten. En dus creëerde ik die zelf via zulke gevleugelde uitspraken.
De belangrijkste blijft voor mij: ‘ The biggest risk in life is not to take one.’ Op die mojitoavond gaf die ook de doorslag, zelfs al hadden Tom en ik niet echt een vaste relatie. Hij was zo’n ik-kan-me-nog-niet-bindenman. En dan zaten we plots op een tandem in de Rocky Mountains, sukkelend met onze klikpedalen en zeventig kilo bagage. Op dag één begonnen we al te wenen, maar toen kwam dat citaat weer boven en kregen we de slappe lach. ‘Ja, het is zot, maar we gaan er gewoon voor!’
Reizen versterkte mijn psyche doordat ik leerde de schoonheid te zien in eenvoud.
Natuurlijk volgden er nog zware momenten. In Guatemala werden we in het levensgevaarlijke verkeer vaak geraakt door bussen die ons rakelings passeerden. Eén keer ben ik gevallen, met een hersenschudding tot gevolg. In de Andes werd Tom hoogteziek en dreigden we zonder water te vallen. Tot we achter onze schuilplek een man hoorden zingen. Hij nodigde ons uit in zijn huis en gaf ons maté en water.
Het is moeilijk te geloven als je vandaag het nieuws ziet, maar onze reis bewees dat de wereld vooral liefde en schoonheid herbergt. Zelfs als ik op de verschrikkelijkste wind of hagel zat te vloeken, voelde ik tegelijk de harmonie van de natuur – flamingo’s, vicuña’s en de mooiste blauwe hemels ooit – en van onze ontmoetingen – met stuk voor stuk behulpzame, chille mensen.
Ook Tom en ik vonden elkaar helemaal. Uiteraard maakten we weleens ruzie, maar dan kwamen we weer op een plek of bij een persoon die ons hart stal en relativeerden we de spanning meteen. Dat hielp ons enorm toen we later veel klappen kregen: twee huilbaby’s, het overlijden van mijn schoonmoeder, mijn moeders zware beroerte. Voor haar braken we onze tweede tandemreis, door Oceanië, Azië en Afrika, vervroegd af.
Zelf liep ik in Cambodja de ziekte van Lyme op. De voorbije acht jaar waren een gevecht: ik had veel pijn, kon de trap niet meer op, was zo vermoeid dat ik niet anders kon dan vroeg gaan slapen – ik die dat altijd tijdverlies had gevonden. Maar nooit dacht ik: had ik dat risico van het reizen maar niet genomen. Patiënten die er veel erger aan toe zijn, liepen Lyme soms gewoon op in een bos in Nederland. De ziekte leerde me trouwens het nut van dolce far niente.
Weet je, ik heb ADHD en buitenstaanders denken misschien dat ik zenuwachtig ben. Maar innerlijk ervaar ik veel rust omdat ik geleerd heb om oprecht dankbaar en gelukkig te zijn. Reizen versterkte mijn psyche doordat ik leerde de schoonheid te zien in eenvoud. De verwondering die ik altijd al koesterde, is alleen maar groter geworden. En daar gaat het toch om? Tot op mijn sterfbed wil ik nieuwsgierig blijven naar nieuwe avonturen.”
