Sardinië

Na Sardinie kan de hemel alleen nog tegenvallen, luidt een plaatselijk spreekwoord. De zeven zaligheden van het zuiden.

Na Sardinië kan de hemel alleen nog tegenvallen, luidt een plaatselijk spreekwoord. De zeven zaligheden van het zuiden.

Er bestaat een simpele methode om je de goede dingen van het leven eigen te maken. Wil je een mooi kapsel? Vraag aan je kapster wie haar haar doet. Wil je weten wat het mooiste plekje van Italië is? Vraag een Italiaan waar hij met vakantie gaat en je bent meteen zeker van zon, zalige stranden, succulent voedsel en een royale dosis stijl. Welkom in Sardinië, het favoriete vakantieparadijs van één op de vijf Italianen.

Pula op het middaguur heeft de lome roerloosheid van een westernstadje net voor de ongeschoren revolverheld er met rinkelende sporen zijn intrede maakt. Op de Corso Victor Emanuele hangen halve schapen overtuigend dood te zijn in de etalage van een macelleria. Daarnaast is er een uitstalraam met wufte lingerie. Eros en thanatos op originele wijze geïllustreerd.

Pula ligt niet aan de kust, maar een beetje landinwaarts, aan een brug over een grotendeels uitgedroogde rivierbedding. In Sardinië liggen alleen de alleroudste nederzettingen aan zee. “Furat chie veni da e su mare” luidt een oud plaatselijk gezegde, wat zoveel betekent als: “Zij die uit de zee komen, stelen.”

Meer schapen dan mensen

Nadat de Sarden achtereenvolgens de Feniciërs, Carthagers, Romeinen, Barbaren en Arabieren over zich heen hadden gekregen, om maar te zwijgen over allerlei piraten met een onduidelijke stamboom, vonden ze het welletjes en bouwden ze hun steden in het binnenland, waar ze ze beter konden verdedigen.

De ruïnes van Nora, eens de belangrijkste stad op het eiland, met hun redelijk goed bewaarde Romeinse mozaïeken liggen wél aan zee, met nog een stuk of wat zestiende-eeuwse Spaanse wachttorens op de achtergrond.

Zuid-Sardinië heeft veel te bieden. Witte stranden en roze stranden en rotsstranden waar reuzen een wedstrijdje kogelslingeren gespeeld lijken te hebben. En in de buurt van Capo Teulada een ‘koeienstrand’, waar de naar tijm en lavendel geurende macchia bijna tot de zee reikt en runderen stoïcijns herkauwend naar de branding staren.

Het populairste cliché over Sardinië wil dat er meer schapen wonen dan mensen. En het is waar, op de maanden juli en vooral augustus na, als de Italianen met vakantie komen, hoort het lege landschap toe aan een paar eenzame herders met hun kuddes en honden.

Jezushaar

Met de ferry gaat het vanuit Calasetta naar het eiland San Pietro. De afstand tot Afrika bedraagt hier maar 190 kilometer, geen wonder dat de sfeer in het dorp Carloforte die van een medina is.

Het naburige eiland San Antioco is tegenwoordig via een brug met het vasteland verbonden. De heilige Antioco was een uit Mauretanië afkomstige vroegchristelijke prediker die door de Romeinen vervolgd werd en zich in de catacomben verstopte. Maar niet zo best, want uiteindelijk werd hij toch gesnapt en doodgemarteld.

Alsof dat nog niet erg genoeg was, staat in de aan hem gewijde sobere basiliek een bijzonder onnozel beeld. Niet van een zwarte, maar van een met een chocoladesausje overgoten Ariër met lang sluik Jezushaar en een beate blik in zijn ogen.

De catacomben zijn er overigens nog altijd. Er liggen een stuk of wat skeletten van dode Romeinen in, die ook nooit hadden kunnen vermoeden dat ze het nog eens tot toeristische attractie zouden schoppen.

Reusachtige vingerhoeden

Sardinië is trouwens een eldorado voor de liefhebbers van archeologie. Beroemd is de Nuraghe su Nuraxi in de buurt van Barumini, een megalithische versterking waarvan de oorsprong tussen de vijftiende en elfde eeuw voor Christus zou liggen.

De hoofdtoren heeft twee verdiepingen en bestaat uit gigantische basaltblokken die zonder mortel op elkaar gestapeld zijn. Nuraghi zijn mysterieuze bouwwerken: je vindt ze alleen op Sardinië, waar er zo’n zevenhonderd van die reusachtige vingerhoeden in het landschap verspreid staan.

Achter Barumini rijzen steile rotswanden op die de Giara die Gesturi ondersteunen, een hoogvlakte met twee uitgedoofde vulkaankegels en moerasmeren die zelfs bij hoogzomer nooit helemaal droogstaan.

Het natuurreservaat is alleen met een terreinwagen bereikbaar; vandaar gaat het te voet verder. Hier fladdert een roofvogel op, wat verder woelen een paar wilde varkens de grond om. Maar de hoofdattractie van dit natuurpark zijn de zeshonderd wilde paarden.

De beste cappucino ter wereld

Cagliari is geen stad die haar charmes meteen prijsgeeft. De stad heeft de klassieke structuur van een mediterrane haven: in de bovenstad de overblijfselen van een versterkte burcht, pal daaronder het oude kwartier waar eens de welgestelden woonden, en dichter bij de haven de meer volkse buurten.

De stad werd zwaar beschadigd tijdens de Tweede Wereldoorlog en nooit helemaal opgeknapt. Er is een Romeins amfitheater, een levendige overdekte markt en een afbladderende kathedraal. Het ruikt er naar de zee, en rond de ferryboten en onder de arcaden van de Via Roma gonst een prettige drukte.

Het Terrazza Umberto I biedt een schitterend panorama over de Golf en de flamingo’s in de zoutwinningsplassen van Santa Gilla. In het Museo Nazionale Archeologico kan je de bronzetti uit de vroegste geschiedenis van dit oudste deel van Italië bewonderen: aardmoeders, krijgers en fabelwezens. En op de Piazza Yenne maken ze de beste cappucino ter wereld.

Bron: Weekend Knack