Waarom onze reisjournalist gek is op hotellobby’s: ‘Dit is geen hotel, dit is een filmset, recht uit Hollywood’
Reisjournalist Veerle Helsen heeft een soft spot voor de hotellobby, waar koffers ruisend rollen over marmeren vloeren en het geluid van rinkelende glazen zich vermengt met dat van zoevende liften. ‘Het is alsof ik een geheime wereld betreed.’
Mijn allereerste romance met een hotellobby begon op een zwoele zomerdag in 2007 in Miami. De stad gloeide onder de zon en ik was op pad voor een reisverhaal in opdracht van mijn toenmalige werkgever. Miami’s art-decohotels, met hun façades in snoepkleuren – pastelroze, mintgroen, vanillegeel – lonkten als ijsjes. Ik had een route uitgestippeld om de beroemde façades te bewonderen, maar al snel begon het te kriebelen. Ik wilde weten hoe de vrolijke architectuur binnen een vervolg kreeg. Wat gebeurde er achter de deuren van hotels als Delano, Fontainebleau, Ritz-Carlton of Carlyle? Alleen al de namen spraken tot de verbeelding, zeker die van een 25-jarige journalist die nog nooit enige luxe had ervaren. En zo trok ik van lobby naar lobby. Het was alsof ik een geheime wereld betrad. Het voelde als een affaire met een leven dat niet het mijne was. Marmeren vloeren, tropische planten onder hoge plafonds, portiers met witte handschoenen en roze muren verlicht door neonletters: ik was verkocht.
Sindsdien zoek ik in elke stad een lobby en nu, bijna twintig jaar later, mag ik mezelf gerust een doorgewinterde lobbyhopper noemen. Vrienden vragen soms: ‘Maar wat doe je daar dan?’ Het idee fascineert ze. ‘Daar valt toch niets te beleven?’ Niets is minder waar. Hotellobby’s zijn microkosmossen waar reismagie in de lucht hangt. Je kunt er dwalen, zien en horen, bladeren en nippen, wegdromen en verstillen. Ik noem mezelf een lobby addict, maar dit is geen (sl)echte verslaving; het is een zoektocht naar schoonheid en indrukken.
De magie van een lobby zit ook in wat er niet is: geen oordeel, geen vragen. Je kunt er alleen zijn zonder ‘vreemd’ te zijn.
In welke lobby’s is het goed toeven? Het geheim zit in de balans: een samenspel van interieur, mensen, de juiste drankjes, muziek en lectuur. Het is een beetje als bingo: je hoeft niet noodzakelijk alles te scoren, maar hoe meer punten hoe beter. Bonuspunten zijn er voor onverwachte verrassingen – daar kom ik straks nog op terug.
Fictief verdwalen
Neem The Hoxton in Brussel, als casestudy. Het begint al bij binnenkomst. Vanuit de grauwe wereld van de stationsbuurt rond Brussel-Noord met zijn sekswerkers en louche types stap je zomaar een universum van fluwelen zetels en cocktailshakers binnen. Dit is geen hotel, dit is een filmset, recht uit Hollywood. Hoge plafonds met sierlijke ornamenten geven de lobby een vleugje grandeur en tegelijk is het hipstergehalte hoog. De ruimte is een zorgvuldig georkestreerde mix van vintage en modern en er hangt een sfeer van moeiteloze coolness. Er zijn maar liefst twee blinkende bars in de lobby van The Hoxton en de muziek is zó goed dat je elke song op Shazam wilt gooien.
Toegegeven, de lectuur in The Hoxton kan beter. Er liggen enkele boeken en magazines, maar de selectie is niet heel uitgebreid. In een ideale lobby tref je internationale kranten zoals The New York Times of The Guardian, aangevuld met indie-designmagazines en lijvige koffietafelboeken die te duur zijn om zelf te kopen. Want je wilt geïnspireerd worden, je wilt verhalen voelen die thuis niet verteld worden. Maar we zien het door de vingers, want er zijn bonuspunten in het lobbyspel.
The Hoxton heeft ‘takeaway tips’ in een rek hangen, stijlvolle kaartjes met aanbevelingen voor eet- en drinkplekken, activiteiten en verborgen juweeltjes in Brussel. Ze zijn mooi vormgegeven en het liefst wil je ze allemaal mee naar huis nemen om verder fictief te verdwalen in Brussel. De muziek, de tips, het interieur; alles ademt stijl en je kunt alleen maar dromen van een Hoxton-team dat je huis dezelfde transformatie geeft.
Little Black Lobby Book
Een ander bonuspunt voor de bedreven hotellobbyist is een dakzwembad-met-cocktailbar. Oké, dat bevindt zich strikt gesproken niet in de lobby, maar het is een avontuurlijk uitstapje dat vertrekt vanuit de lobby. Een zwembad heeft The Hoxton in Brussel helaas niet, daarvoor moeten we hoppen naar The Hoxton in Barcelona. Vaak mogen enkel gasten plonzen in het zwembad – al zouden we durven te suggereren dat échte hotelhoppers de regels al eens omzeilen.
Nog een bonuspunt is wanneer de lobby een memorabel uitzicht heeft. Een mooi voorbeeld uit mijn Little Black Lobby Book is het Watergate Bay Hotel in het Engelse Cornwall. Dit pand staat op een klif waar de lobby uitkijkt over de zee. Meer nog, voor het hotel rollen mooie golven, een droom voor mijn surfershart. Ook mensen kijken verveelt hier nooit. Watergate Bay is een hotel met prijzige kamers en trekt een publiek dat gekleed is alsof het is weggelopen uit een modecampagne, met dat tikkeltje extra stijl dat verraadt dat geld geen issue is.
Lees ook: In beeld: de 9 mooiste hotellobby’s ter wereld
Hercule Poirot gespot
Mijn droomlijstje ‘lobby’s om te bezoeken’ is eindeloos – ik denk aan de magnifieke Plaza Athénée in Parijs, waar de buitenpatio in de winter tot schaatsbaan wordt omgetoverd. Of Raffles in Singapore, Aman in Tokio, Royal Mansour in Marrakech; ik kan er een écht Little Black Lobby Book over schrijven. De lijst blijft ook steeds groeien, zeker nu hotels steeds meer beseffen dat beleving extra bezoekers brengt.
In de meeste hotellobby’s is iedereen welkom, ook wie er niet slaapt.
Hotellobby’s zijn te vergelijken met een coole bar, zou je kunnen denken. Fout. In een bar zul je minder snel urenlang verdwijnen in een zetel met The New York Times op je schoot. In een bar hangt geen mysterieuze sfeer alsof Hercule Poirot straks opduikt om een moord te onderzoeken. De magie van een lobby zit ook in wat er niet is: geen oordeel, geen vragen. Je kunt er alleen zijn zonder ‘vreemd’ te zijn. Niemand kijkt op als je ’s avonds in je eentje een cocktail aan de toog bestelt. In lobby’s leven mensen in een reisbubbel: ontspannen, met de tijd aan hun kant. Je bestelt er een koffie en plots maak je deel uit van dat stressloze decor.
In Colombo, Sri Lanka, brachten hotellobby’s mij een onverwachte glans op een bestemming die ik maar moeilijk kon omarmen. De Sri Lankaanse hoofdstad is een wervelwind van chaos en energie: razende tuktuks, bussen die piepend hun weg banen, een onophoudelijk gekrioel van mensen. Ik ging er alweer op zelf uitgestippelde hotellobbytour en vond de verstilling waar ik zo’n nood aan had.
De Shangri-La, bijvoorbeeld, is een theater van grandeur, waar statige obers zich als schaduwen door de marmeren gangen bewegen, en het hele interieur in een onwerkelijke gloed van luxe baadt. Bestel hier een afternoontea en die wordt op Engelse wijze geserveerd, op een zilveren plateau met zoet lekkers. Sri Lanka, ooit bekend als Ceylon, heeft een rijke geschiedenis met thee, een erfenis van de Britse koloniale tijd. Diezelfde vervlogen tijden zijn ook voelbaar in het Galle Face Hotel, met houten lambriseringen die glimmen na een zorgvuldige restauratie en het zachte geklapper van een zeewind die door de oude gangen waait.
Wat veel mensen niet weten: in de meeste lobby’s is iedereen welkom, ook wie er niet slaapt. Een hotellobby binnenwandelen zonder reservering op zak kan een beetje onwennig aanvoelen. Alsof je er niet thuishoort. Je moet die eerste drempel over. Mijn gouden tip: doe alsof. Wandel binnen alsof je de weg kent. Scan met je ogen het interieur en zoek meteen de bar. Kies een plek waar je het geheel kunt overschouwen om later op verkenning te trekken. Als een ober komt vragen wat je wilt drinken, zeg dan dat je nog even wacht op je partner. Dat geeft je tijd om te beslissen: blijven of doorgaan? Want niet alle lobby’s zijn een schot in de roos. Soms zijn lobby’s een mislukte affaire. Liefde op het eerste gezicht is belangrijk, je moet een klik voelen. Anders heeft een overprijsde cocktail weinig zin, natuurlijk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
