Outdoorweekend in de Hoge Venen: dicht bij huis en toch ver van je bed

De Hoge Venen synoniem voor saaie wandelnamiddagen in de jaren tachtig? Vergeet het. Ga eens voor de echte outdoorbeleving: logeren in een tipi en een heel weekend wildspotten, door de bossen rennen en barbecueën. Je hoeft het niet eens zelf uit te zoeken.

Een vrijdagnamiddag in het precoronatijdperk. We rijden richting zuiden, een shot lente hangt in de lucht. We passeren de drukte rond Luik en wanneer we de E42 opklimmen, naar het hoogst gelegen deel van België, slaat het vakantiegevoel toe. Zo meteen begint ons outdoorweekend in de Hoge Venen met We Are Outsiders (WAO). Bezieler is de avontuurlijke Tim Zeegers, die wandelweekends organiseert met veelbelovende titels als Bronstige herten weekend of Smell that spring WKND.

Even voorbij de Baraque Michel rijden we de kampplek op. De auto gaat al snel aan de kant en wordt voor de rest van het weekend genegeerd. Achter het bordje ‘Base Camp’ staat alles klaar: de centrale vuurplek, een veldkeuken en grote tipi’s voor wie zelf geen tent meebrengt. Wij stellen de onze op, voor het donker neerdaalt. Algauw zitten we rond het vuur gezellig te borrelen en te kletsen met andere deelnemers, de lachsalvo’s weerkaatsen tegen de donkere bossen rondom. ‘Wie is er kandidaat om morgen mee te gaan wildspotten tijdens een vroege dauwtrip?’ vraagt Tim.

Verraderlijke spons

Bij het ochtendgloren weerstaan we de warme verleiding van onze slaapzak. Het is de opwinding van zie-je-iets-of-niet die ons in stilte tussen de naaldbomen een steil pad opstuwt. Boven, in het zachte ochtendlicht, staan alle zintuigen op scherp. We ademen wolkjes in en uit. Maar na tien minuten hoopvol staren, besluiten we dat het weer niks is. Niet eens ontgoocheld maken we een ommetje terug naar het kamp, richting koffie. Natuurlijk maken we bij aankomst de anderen wijs dat we zonet ontelbaar veel herten achter ons lieten.

De laatste deelnemers voor dit weekend arriveren. Sommigen alleen en voor het eerst, anderen brengen vrienden mee na deelname aan een vorige editie. Tim verwelkomt de wandellustige troepen en met 25 vertrekken we voor een stevige tocht. We duiken de koele schaduw van een vallei in en volgen een van de vele riviertjes die de venen doorklieven.

Wie denkt dat er weinig te beleven valt in de achtertuin van België, vergist zich. De Hoge Venen zijn qua outdoorbeleving ondergewaardeerd. Het is een stokpaardje van Tim, die je tijdens een WAO-weekend onderdompelt in verrassend ruige stukken natuur. Al neem je dat best niet letterlijk: de venen blijven een verraderlijke, grote spons waarin je makkelijk kunt verdwijnen. In 2009 werden er de stoffelijke resten gevonden van een wandelaar die zes jaar eerder vermist raakte. Zomaar zonder gids of voorbereiding de venen doorkruisen is geen optie. Op de hoogplateaus kronkelen de weggetjes alle richtingen uit. Er zijn weinig herkenningspunten. Het reliëf is moeilijk te lezen. De rest van de groep niet uit het zicht verliezen, is de boodschap.

Piekengeluk

De cadans van het wandelen weekt de groep los van mekaar. Eerst maak je een praatje met wie je al kent, maar twee bochten later beland je in een ander gesprek. Zo gaat het kilometerslang. Het tempo is best pittig maar doenbaar, al doet het deugd om even halt te houden wanneer Tim en WAO-kompaan Dieter op een stafkaart de route checken. Al uitblazend is de groep het erover eens dat deze tocht niet geschikt is voor kinderen. Je hoeft niet in olympische bloedvorm te verkeren, maar een beetje fitheid is wel handig.

Naast het riviertje Trôs Marets doorkruisen we een smalle kloof. Het lijkt wel een idyllische Zuid- Franse gorge, met een verankerde staalkabel langs het gladde rotspad om jezelf rechtop te houden. Ondertussen is het middaguur onopgemerkt gepasseerd en zien sommige deelnemers er hangry uit. We houden halt bij een typische jachttoren. Kilometers eerder werd al gefluisterd dat deelnemer Dirk tijdens de lunch zijn legendarische thee zou brouwen. Gehurkt gaat hij aan de slag met gember, citroen, honing en kardemon. De rest van het middagmaal lijkt op een kleine proeverij waarbij iedereen zijn meegebrachte specialiteiten aanprijst. Er is Spaanse jamón die uren heeft liggen drogen in de oven en de lekkerste kaas die ik ken. Chocolade van verschillende variëteiten wordt bovengehaald en aan een smaaktest onderworpen. Daarna moeten we even horizontaal bekomen in het veengras, de inspanning laat zich voelen.

De namiddag situeert zich eerder boven op de plateaus. Op de vlonderpaadjes is het stabiel stappen, maar waar het kan springen we samen even op en neer, waardoor de veengrond onder ons gaat golven. Wat verderop wijst Tim naar de bosjes waar onlangs een wolf haarscherp werd gefotografeerd. Het besef dat het dier hier ronddwaalt, maakt dit stukje wilde natuur nóg wat wilder.

We hebben bijna twintig kilometer op de teller wanneer de omgeving er weer wat vertrouwder uitziet. We voelen de apotheose aankomen wanneer we door het donker van de laatste stukken bos de weide opwandelen. Het kampvuur brandt al, hapjes en drank staan klaar. Schoenen gaan uit en we voelen het klamme gras tussen de tenen. Een gelukzalige gloed overvalt ons bij het aperitief, terwijl stappentellers kritisch vergeleken worden. Er wordt gezocht naar een geschikt woord om onze roes te beschrijven. Ook schrijfster Sarah kan niet meteen een Nederlandse term bedenken, maar oppert het Duitse Gipfelglück: het gelukkige gevoel dat je overvalt wanneer je net een piek bedwongen hebt.

Liefdesliedjes

De stemming is opperbest, ook dankzij al het heerlijks dat WAO-chef Veerle op het open vuur bereidt. Er liggen rode uien smaak te pakken in hete kolen en ingepakt in een dikke laag nat krantenpapier worden twee stevige zalmen gaar gestoomd. ‘Beetje spannend, ik heb dit nog maar één keer geprobeerd’, zegt ze, terwijl ze water over de vis kletst. Het zijn onnodige zorgen. Het moment, de setting en de inspanning maken er een onwezenlijk lekker diner van. Hoe zalig om nu niet zelf te staan sukkelen boven een minigasvuur, met te kleine pannetjes en plastic bestek.

In de avondzon komt uit de bosrand plots een gigantische feloranje rugzak tevoorschijn. De drager ervan stapt samen met z’n kameraad twijfelend onze kant op. ‘ Excuse us, is this the camping site?’ Het zijn doctoraatsstudenten aan de KU Leuven, twee beste vrienden afkomstig uit Pakistan en India, die op verkenning zijn in de Hoge Venen. Nee, dit is geen officiële camping, maar de twee zijn wel met hun gat in de kampeerboter gevallen. Enthousiast nodigt de WAO-crew hen uit om aan te schuiven rond het vuur.

‘Geen WAO-weekend zonder optreden,’ zegt Tim even later, ‘en naar mijn bescheiden mening heeft Daan de Vree onder de artiestennaam The Salesman Who een wereldplaat gemaakt.’ We staren stil in het vuur, oranje gensters dansen de nachtblauwe hemel in. Zuinig plukt Daan aan zijn snaren. Het klinkt melig, samen onder de sterren rond een kampvuur naar liedjes over de liefde luisteren, maar toch voelt het bijzonder.

Glampingontbijt

De streek waarin we ons bevinden krijgt in het weerbericht altijd vier à vijf graden minder toebedeeld dan de rest van het land. Na een erg koude nacht dampen de tipi’s dan ook in de ochtendzon. De dauwtrip slaan we deze keer over, maar het glampingontbijt willen we niet missen. Vers brood met een eitje smaakt hier in de buitenlucht drie keer zo goed als thuis. De voormiddag is al een eind opgeschoten wanneer iedereen zijn kampeermateriaal weer opgekraamd heeft.

Na een laatste korte wandeling beslissen we in de zondagse namiddagrust terug naar huis te rijden. Onze auto vult zich met de geur van twee dagen kampvuur en tijdens de terugrit proberen we te achterhalen waarom deze weekends ons zoveel voldoening geven. Om te beginnen: de inspanning vooraf is klein. Je zoekt wat spullen bij elkaar en je bent maar enkele uren onderweg naar je bestemming. Je voelt bovendien geen vliegschaamte over je trip, want je beleeft een microavontuur dicht bij huis. Daarnaast halen we maximaal rendement uit onze kostbare vrije tijd.

We besluiten dat het goed voelt om zo nu en dan onze focus te verleggen en het idee los te laten dat avontuur gelijk moet staan aan ver weg en exotisch. Het effect is instant.