Batterijen opladen in de Sahara: hoe mediteren in Marokko hernieuwde richting aan je leven kan geven

Reisjournalist Laura Claessens hoorde de roep van de Sahara, of beter, van de reis ernaartoe. Samen met een groep spirituele vrouwen trok ze door bergen en valleien. 1500 kilometer overgave aan wat zich aandient: sneeuw, wind, regen, zand en een brede waaier aan indrukken en emoties.

We staan in een cirkel op het dak van ons lemen paleis-voor-de-nacht. Met de roodbruine bergen als tribune en de felle maan als lichtbaken hoog boven ons. ‘Zet je voeten goed op de aarde, houd je armen naast je lichaam en sluit je ogen. Open je nu voor de reis die we samen gaan maken’, nodigen Elke, Marleen en Suzanne van de Nederlandse organisatie Eiyani ons uit. De komende twaalf dagen gidsen zij ons liefdevol door Marokko met de hulp van Toufik, die het land als zijn broekzak kent en voor een veilige doortocht zorgt. De drie vrouwen zullen ons leiden naar ongerepte natuurplekken waar we mediteren, ademen en stretchen. Wanneer ik mijn ogen sluit, voel ik me meteen diep de aarde in zakken en weet ik: dit wordt een bijzonder avontuur, dwars door Marokko tot naar m’n kern.

Marrakesh – Ouzoud: 163 km

De rondreis start in een berglandschap geschilderd in vijftig tinten terracotta en een palet van groen. Met enorme olijfbomen, vijgenbomen vol vruchten, ondeugende apen en klaterende watervallen. De eerste meditatie- en ademsessies hebben meteen effect: het is nog maar dag één en het voelt alsof ik er al een week tussenuit ben. De rustgevende werking van deze plek ontgaat ook mijn reisgenoten niet. Medereiziger Annabel valt ’s avonds als een blok in slaap en staat volledig opgeladen op. ‘Alsof ik vannacht op zo’n draadloze oplader sliep.’ Willeke voelt een diepe rust. ‘Het was lang geleden dat ik dat mocht ervaren.’

Ouzoud – Aït Bouguemez: 
104 km

Tijdens de volgende etappe stellen kronkelende bergpaden en haarspeldbochten m’n evenwichtsorgaan op de proef. We doorkruisen een woest landschap van roestkleurige bergen met in de verte hoge pieken bedekt met een maagdelijk witte laag. Eenmaal in de Happy Valley, een mystieke vallei in de Hoge Atlas, wanen we ons weg van de wereld. De lemen huizen zijn prachtig in hun eenvoud, de gastvrije Amazigh, de lokale bevolking, zijn zelfvoorzienend en vrij. Het landschap is ontroerend mooi, zo wild en meesterlijk mystiek. Ik tuur naar de vele fruitbomen, nu nog kaal maar over enkele weken gehuld in bloesemjasjes.

’s Nachts doet een felle wind de ramen van mijn torenkamertje hevig klapperen. De storm voelt doelgericht, alsof de wind zowel de plek als ons komt vernieuwen. Ik kies ervoor om me dieper te openen voor een vraag die in mijn leven speelt: waar wil ik wonen? Een maand geleden gaf ik de opzeg van mijn huurcontract, zonder te weten waar ik naartoe verhuis. Niet omdat ik niets vind, wel omdat het me niet duidelijk is waar ik wil wonen. Op deze krachtige plek en met de energie van de vollemaan denk ik na over een warm nest met een ziel, rustig en licht, een inspirerende plek om te cocreëren.

Wanneer de wind in de vallei eindelijk gaat liggen, valt de regen met bakken uit de lucht en kleuren de bergen wit.

Aït Bouguemez – Ziz-vallei: 560 km

Vanuit de Happy Valley zet de Eiyani-karavaan koers richting woestijn. Een reis die ons van Mongolië naar Texas brengt, of zo voelt het alleszins. Kilometerslang glijden we door een sneeuwstorm. In de bus houden we onze adem een beetje in en knijpen we af en toe even onze ogen dicht. De zon vinden we na tien uur rijden in het decor van een westernfilm: de Ziz-vallei met zijn rode kliffen, diepe kloven en wuivende dadelpalmen. ‘Mooie overgave aan de reis’, zegt Marleen die avond. ‘Er werd geen enkele keer gevraagd hoelang het nog rijden was.’

Mijn hoofd voelt vol van de vele indrukken. ­Gelukkig mogen we alweer genieten van een meditatiesessie. ‘Je bewustzijn kan niet alles in één keer verwerken en slaat informatie op in je onderbewustzijn. Het is belangrijk om regelmatig een moment te nemen om al die informatie toe te laten’, duidt Elke.

Ziz – Merzouga: 120 km

We zijn er! Aangekomen op het einde van de wereld, op enkele kilometers van de grens met Algerije. We cruisen met de Toeareg en hun jeeps door oneindige goudbruine duinen, gaan op de thee bij nomaden en ervaren een transformerende nacht in de woestijn. De volgende ochtend, tijdens een cirkelmoment, blijkt dat er veel emoties opspelen in de groep. ‘Jullie hebben een paar dagen geleden allemaal keuzes gemaakt. Je bewustzijn is zich daarop aan het afstemmen’, verduidelijkt Elke. ‘Dat kan heel onrustig of net rustig voelen. Laat vooral toe wat je voelt en blijf vol overgave voor de vernieuwing kiezen.’

Merzouga – Skoura: 329 km

Op onze uittocht liggen de zandduinen in onze rug, waait een stevige wind door onze kleurrijke sjaals en vult een ondoordringbare stofwolk de hemel. Op het eentonige geluid van de motor worden gedachten geordend en emoties doorvoeld. Annabel: ‘Voor mij is de busreis een ­moment om te verwerken wat er op de vorige locatie gebeurde en me open te stellen voor de plek waar we naartoe rijden.’ Wanneer we langzaam de zandmist uit rijden, breekt de zon door en klaart het ook in onze hoofden op. Onze ­karavaan vult zich met gelach, conversatie en Whitney Houston.

Aangekomen in de groene vallei van Skoura is alles er in overvloed: vogels, water, bomen, groenten, fruit en andere gewassen. In een eclectisch paleis te midden van deze oase baden we nog even in de vredige rust voor we de hectiek van Marrakesh induiken.

Skoura – Marrakesh: 224 km

Het laatste traject, dat is extra hard genieten van alle taferelen en landschappen. Hallo, schoolkinderen met boekentasjes die de straat over rennen. Hallo, jongens op de fiets, mannen met volgeladen ezels en vrouwen met manden vol versgeplukte kruiden. Hallo, huizen met sierlijke bogen en gekleurde deuren, straatver­kopers met sinaasappels groter dan mijn hand. Hallo, krop in de keel met de bitterzoete smaak van een nakend afscheid.

Marrakesh is de satéprikker die onze bubbel doorboort, de zachte cocon waarin we de voorbije 1500 kilometer mochten gedijen. Ik voel me dankbaar voor alles wat ik mocht zien, voelen en beleven. Voor de verbinding, de verdieping en de vernieuwing. Voor de warme bedding die deze vrouwen waren en waarin we samen diep konden delen. Dankbaar voor de volle realisatie dat ik de hele reis ‘thuis’ was. Ik voelde me thuis op alle plekken die we bezochten, thuis bij de mensen met wie ik dit avontuur deelde en thuis bij mezelf. Alsof de voorbije twaalf dagen de nomade in mij activeerden en het concept ‘naar huis gaan’ nu niet meer bestaat. In plaats van mijn geplande terugvlucht naar Charleroi te boarden, spring ik in een busje naar de Marokkaanse kust. Yalla, any way the wind blows.