Wetenschappers waarschuwen dat microplastics in de oceaan ook een significant risico vormen voor grote zeedieren als walvissen, haaien en manta’s, een geslacht uit de familie van de duivelsroggen, die mariene ‘filtereters’ zijn.
Wetenschappers waarschuwen dat microplastics in de oceaan, en de toxische chemische stoffen die ze bevatten, ook een significant risico vormen voor grote zeedieren als walvissen, haaien en manta’s, een geslacht uit de familie van de duivelsroggen, die mariene ‘filtereters’ zijn.
Dergelijke dieren slikken dagelijks duizenden kubieke meter zeewater, met de bedoeling er plankton uit te ‘filteren’. Maar zo kunnen ze dus ook microplastics binnenkrijgen, rechtstreeks via gecontamineerd zeewater, of onrechtstreeks via gecontamineerde prooien, blijkt uit een wetenschappelijke analyse in het tijdschrift Trends in Ecology & Evolution.
Volgens het artikel kunnen chemische stoffen en vervuilers uit plastic door de jaren heen zich opstapelen en biologische processen beïnvloeden. Ze kunnen impact hebben op de groei, ontwikkeling en voortplanting van de dieren, en leiden tot een lagere vruchtbaarheid.
‘Hoewel een definitief verband tussen de inname van microplastics en blootstelling aan giftige stoffen bevestigd moet worden voor filtereters, blijkt die link al aanwezig voor zeevogels en kleine vissen’, zegt hoofdonderzoekster Elitza Germanov in een persbericht via e-mail.
Plaatsen waar de vervuiling het grootst is
De zeedieren lopen ook gevaar doordat hun leefgebieden overeenkomen met de plekken waar de vervuiling door microplastics het grootst is, zoals de Golf van Mexico, de Middellandse Zee, de Golf van Bengalen en de Koraaldriehoek – een gebied dat zich uitstrekt van Maleisië tot de Salomonseilanden in de Stille Oceaan.
Microplastics zijn zeer kleine plastic deeltjes van minder dan vijf millimeter lang, die schadelijk zijn voor zeeleven. Veel van de dieren, zoals manta’s, zijn bedreigde diersoorten. Het is daarom moeilijk om bij hen concentraties plastic op te sporen via de conventionele methodes, zoals maaganalyse, zegt Germanov. ‘We nemen daarom op een niet-dodelijke manier monsters van een kleine hoeveelheid weefsel, dat we testen op chemische tracers via complexe en gevoelige analytische middelen.’
