Kamperen met uitdagende gasten: wat als er ook jonge kinderen meegaan?

Wie houdt van de natuur, komt helemaal opgeladen terug van een weekend leven volgens het ritme van de zon. Geldt dat ook wanneer er enkele minder voor de hand liggende gasten meekomen? Wat bijvoorbeeld met jonge kinderen? Redactrice Eva Kestemont testte het uit en deelt haar tips.

Gaan kamperen als kind: ik heb er alleen maar heerlijke herinneringen aan. Hele dagen krabben vangen in de zee, op de fiets de camping terroriseren, uren aan een stuk zenuwen en ’s avonds boekjes lezen in het licht van een zaklamp… Mijn broers en ik beleefden elke keer de tijd van ons leven. Ook voor mijn ouders moeten het heerlijke vakanties geweest zijn, met veel tijd voor elkaar en de vrienden die meestal meereisden. Gesteund door die herinneringen aarzel ik geen moment om met vriend, baby van elf maanden oud en een van vrienden geleende zesjarige tweeling in het voetspoor van mijn ouders te treden. We laden kinderen en benodigdheden in een camper uit de tijd waarin het woord camper nog grote ogen trok (vandaag oogsten eerder de roestplekken dat effect) en rijden richting het domein van de grotten van Han.

Tussen twee pipistops in begint het echter te dagen: in al die leuke jeugdherinneringen waren mijn broers en ik in staat om onze tent terug te vinden na een toiletbezoekje, ook op een overvolle camping. We konden ons zelf wassen. Het was geen drama als we appelsap morsten en niet meteen een propere broek konden aantrekken. Juist ja: we waren gemakkelijk een jaar of acht toen we begonnen met kamperen. Anno 2019 zijn we echter op stap met een baby die net leert lopen en een tweeling die na de zomer naar het eerste leerjaar gaat. Verschilletje.

Nog een verschilletje schuilt in de kampeeruitrusting. Waren mijn ouders nogal doorgewinterd en op alles voorbereid, dan zijn wij… nou ja. Hippe vogels noemen het back to basics, sceptici zien (en horen) onze geleende camper met grote ogen het kampeerterrein op tuffen vanuit hun eigen villa op wielen, inclusief microgolfoven en bubbelbad. De keuze om het simpel te houden was een bewuste. Is het hele doel van kamperen immers niet een stapje terug doen? De camper – je begrijpt intussen dat dat woord meer om het lijf heeft dan de bewuste auto zelf – ging enkel mee omdat een tripje met een huis op wielen het absolute einde leek voor de zesjarigen.

Karma in evenwicht

Het kost ons twee uur meer om onze bestemming te bereiken dan gepland – kinderblaasjes blijken even snel leeg te lopen als de dieseltank van onze rammelkast en ook magen in alle formaten dienen regelmatig gevuld. Maar eenmaal daar kan het kampeerfeest beginnen. De dreigende onweerswolken lijken ons nog even te sparen, dus we zetten alvast de tent op die we bij hebben. De camper biedt immers maar slaapplaats voor twee. Daar kunnen twee zesjarige meisjes perfect bij helpen en de baby vermaakt zich voorlopig prima met enkele dolkomische plukken gras. De beloofde regen valt zelfs net op het moment dat we met ons kleine gezelschap droog in de grot vertoeven. So far so good.

Omdat ons karma echter in evenwicht moet blijven, beginnen de echte uitdagingen van het kampeerdersleven zich na dat grotbezoek te manifesteren. Hoeveel gaskraantjes we ook open en toe draaien, het fornuis in de camper geeft geen krimp. Er zit niet veel anders op dan gaan aankloppen bij onze buren met hun glanzende campers en microgolfovens. ‘Die campers zijn veel beter, maar wij zijn toch cooler,’ concludeert kind twee wanneer we een opgewarmde pot op voorhand gemaakte spaghettisaus terugkrijgen. Net binnen gehoorafstand van de redder in nood, uiteraard.

In het volgende halfuur ‘kookten’ we spaghettislierten met water uit de waterkoker van de camping, lepelden we wat (voor een keertje prefab) groentepuree in de kleinste, organiseerden we een boerenwedstrijd tijdens het eten, deden we de afwas, schraapten we alle spaghetti van de grond die onze baby daar naartoe had gemikt, maakte de tweeling zich klaar voor de nacht, verversten we een pamper én bouwden we de tafel in de camper om tot bed. Rustgevend? Bwa. Gezellig? Dat wel.

Inpakken en wegwezen

Het slapen zelf, het deel van het kampeerweekend dat op voorhand het uitdagendste leek, gaat onze drie kinderen goed af. Na nog even stoom aflaten en een verhaaltje slapen de twee zesjarigen als roosjes in hun prinselijk camperbed. Ook ons elfmaandertje knort na een dag vol nieuwe indrukken lekker in haar slaaptentje. Het is een koude nacht, maar een extra wollen deken maakt dat ze zelfs langere blokken slaapt dan thuis.

Het lijkt alsof we nog maar net zijn aangekomen – en eigenlijk is dat ook zo – maar toch moeten we de volgende ochtend alweer inpakken. Pogingen om de zesjarigen naar de speeltuin op vijftig meter van onze camper te sturen, stranden vruchteloos. ‘Die is vies’, klinkt het. En dus duurt het opkramen-entertainen gemakkelijk tot de middag. Dan is het alweer tijd om te eten, waardoor we opnieuw op zoek moeten naar het brood en beleg. Rustgevend? Nou. Gezellig? Ook wat minder. Maar dat maken de wolven, beren en poolvossen die we straks in het park gaan zien meer dan goed.

Was kamperen met jonge kinderen een uitdaging? Ja, best wel. Het was intens, soms druk en in weinig te vergelijken met de kampeeruitjes die mijn lief en ik hadden toen we nog alleen waren. Hoewel we minstens dubbel zo hard genoten van de gestolen seconden waarin we een hand vrij hadden om een aai uit te delen, was er onmiskenbaar minder tijd om even tot rust te komen. Maar tegelijkertijd was het ook veel actiever, grappiger en opwindender. Door de aanwezigheid van jonge gasten ontdek je nog meer dat er ook avontuur kan schuilen in iets alledaags als koken. En we zagen echt zot coole dieren, dat ook.

Zeven geboden voor kinderkamperen

Voorbereiding is key. Test thuis al alles wat er getest kan worden: een gasvuurtje, een reisbedje, een tent… Dan kan je je nog helemaal door het avontuur laten overvallen, maar weet je toch al dat je basis goed zit. Het laatste wat je wil is ter plaatse ontdekken dat je een tentstok vergeten bent op het moment dat de meereizende kinderen al hangerig worden van vermoeidheid.

Kiezen is soms verliezen, maar daar kan je tijdelijk wel mee leven. Vermijd gek worden door plaatsgebrek omdat je alles hebt meegenomen wat je eventueel nodig zou kunnen hebben en stel prioriteiten. Een opblaasbare speelbox is echt niet zo onmisbaar als het misschien lijkt, en wie heeft er een verschoonkussen nodig als je een luchtmatras hebt?

Ten allen tijde: voorzie eten. Jonge kinderen blij houden is doorgaans geen rocket science. Een camping en enkele van thuis meegenomen spelletjes maken het uitje voor hen vaak al boeiend genoeg. Wat jij moet doen, is hen van genoeg brandstof voorzien. Een pot op voorhand gemaakte en ingevroren spaghettisaus doet het altijd goed. In een koeltas doet die bovendien dienst als koelelement tot de avond na je vertrek en je hoeft niet ter plekke beginnen koken. Voorzie ook voldoende snacks (gezonde aanraders naast fruit zijn snacktomaten, wortels en minikomkommers.)

Laat het de moeite zijn. Hoezeer je ook keuzes maakt bij het inpakken, kamperen blijft toch een beetje verhuizen, zeker met kinderen erbij. Bovendien duurt alles, gaande van een tent opzetten tot de boel terug inpakken, dubbel zo lang met die rondcrossende hooligans erbij. Omdat je liever geen heel weekend bezig wil zijn met opstellen en afbreken, trek je best voldoende tijd uit voor je uitje en ga je niet te ver.

Het avontuur schuilt in een klein hoekje. Kinderen vinden kamperen sowieso razend spannend. Slapen in een tent of camper is een activiteit op zich. Eten aan een gammel klaptafeltje is zo anders-dan-anders dat het bijna kan tellen als spel. Het avontuur zit overal. Of toch voor de volle vijf minuten.

Laat hen helpen. Hun bedjes opstellen, de afwas doen, water gaan halen… op baby’s na kunnen kinderen best meehelpen. Uiteraard betekent die hulp dat een door hen afgewassen bord nog wat vettig zou kunnen zijn, maar is dat geen offer dat je bereid bent te brengen voor een halfuurtje rust?

Zing mee met een van hun lievelingsliedjes.Let it go. Wat maakt het uiteindelijk ook uit dat hun kleren onder de vlekken zitten, hun dutjes overdag iets minder uitgebreid zijn of ze met hun handen moeten eten omdat afwassen niet gelukt is? Over enkele dagen zitten ze weer met netjes gekamd en gestreken achter de schoolbanken.