Hotel Regina: een Zwitsers sprookje op hoog niveau

Hotel Regina in het bergdorp Mürren heeft zoveel karakter dat het in een film past. Toen het in handen dreigde te vallen van buitenlandse investeerders, waren de stamgasten dan ook de wanhoop nabij. Er kwam een plan: ‘We kopen het zelf.’

De reis naar het kleine bergdorp Mürren, midden in het Zwitserse Berner Oberland, is een avontuur op zich. Het dorp, dat balanceert op de rand van een loodrechte bergwand op zo’n 1650 meter hoogte, is namelijk niet toegankelijk per auto. Wie geen zin heeft in een urenlange klim kan het alleen bereiken via een steile gondelbaan. Tot zo’n anderhalve eeuw geleden was dit het exclusieve domein van herders die er tijdens de zomermaanden in kleine alpenhutten verbleven. Vanaf het begin van de achttiende eeuw verloren heel wat dichters, schilders en avonturiers hun hart aan de idyllische plek met zicht op de Mönch, de Eiger en de Jungfrau, drie van de hoogste toppen op Zwitsers grondgebied.

In 1850 kreeg het zijn eerste alpenpension, al snel gevolgd door chique, uit steen opgetrokken Palace-hotels en consorten en werden vergulde luchters en fluwelen zitbanken massaal de bergwand opgehesen. Vooral gefortuneerde Britten kwamen de omliggende drie- en vierduizenders bedwingen terwijl hun gevolg in alle luxe genoot van het verbluffende uitzicht. De bouw van een kabellift vanuit het Lauterbrunnendal in 1891 betekende de doorbraak van het bredere toerisme. Er werden, naar de normen van die tijd, eenvoudiger gastenverblijven gebouwd, waaronder het pension Beau-Site, dat later werd herdoopt tot Hotel Regina.

Kopers op de kust

Het elegante wijnrode gebouw van Hotel Regina rijst hoog uit boven de omliggende dorpshuizen. Generaties lang werd het onafgebroken door dezelfde familie gerund. Zo wist het als enige hotel uit de pionierstijd zijn historische architectuur en karakter te bewaren. Ook al was het gebouw oud en het interieur verschaald, toch was het decennialang een verzamelpunt voor locals en een cultplek voor intellectuelen, kunstenaars en muziekliefhebbers.

De tand des tijds knaagde echter gestaag en dure infrastructuurwerken drongen zich op. In 2013 besloot de familie het hotel te verkopen. Buitenlandse investeerders hapten meteen toe. Niet uit liefde voor het historisch waardevolle pand, maar als gunstige parkeerplaats voor kapitaal met het oog op een transformatie tot luxeappartementen.

Een gruwelijk vooruitzicht voor de stamgasten van Regina, dat mee aan de geschiedenis van Mürren en van het prille alpentoerisme had geschreven. De laatste decennia zijn op Zwitserse bodem honderden oude hotels en historische panden verloren gegaan of werden ze tot zielloze luxeoorden omgebouwd. Wilde men niet dat Regina hetzelfde lot onderging, dan zat er niets anders op dan het zelf te kopen. Maar niet alleen was een hotel kopen op zich een aderlating, het conform de hedendaagse normen maken vereiste een loodzware investering. Zonder de handen in elkaar te slaan en hulp van buitenaf was het een onbegonnen zaak. Een harde kern onder leiding van voormalig politicus Peter Vollmer besloot de krachten te bundelen.

Geen roomservice

In februari 2014 werd het hotel door de familie verkocht aan de gloednieuwe RMH Regina Mürren Holding AG, samengesteld uit vijftien trouwe hotelgasten. En dat terwijl Russische, Australische en Israëlische geïnteresseerden hogere sommen hadden geboden. ‘Een morele investering’, zo omschrijft voorzitter Peter Vollmer de aankoop. ‘Het gebeurt niet vaak dat een hotel door zijn gasten wordt overgenomen. Regina is dan ook een buitenbeentje. Door de spirituele energie die ervan uitgaat, de stijlvolle art-nouveauarchitectuur en de bijzondere ligging is het meer een aankoop vanuit het hart dan vanuit de ratio. Ondanks zijn innerlijke grandeur is Regina geen plek voor chicdoenerij. Het accent ligt op de unieke sfeer en het historische karakter, het samenzijn en de culturele beleving. Het comfort en de service zijn tot het minimum herleid. Zo hebben de meeste kamers geen eigen badkamer en is roomservice onbestaand. Een aanpak en filosofie die een heel eigen cliënteel aantrekken’, aldus Peter Vollmer.

De nieuwbakken hoteliers stelden een charter op waarin de ethiek voor het beleid van Regina werd vastgelegd. Hierin wordt benadrukt dat de geest en de charme van de belle époque bewaard moeten blijven zonder moderniteit te schuwen. Regina mag geen luxehotel worden. Gastvrijheid en eenvoud primeren. Het moet opnieuw uitgroeien tot een soort cultuurhuis, een trefpunt van gelijkgezinden waar locals en gasten elkaar ontmoeten zoals voorheen. Met respect voor de omgeving, sociaal engagement en maximaal gebruik van streekproducten.

Klussende Harry’s

Omdat goede voornemens niet voldoende zijn om Regina operationeel te maken en te houden, riep het hotel een sponsoringsmodel in het leven. Enerzijds met financiële steun voor restauratieprojecten of door het storten van een jaarlijkse vaste bijdrage, anderzijds met arbeid. Jaarlijks worden de handige harry’s onder de gasten en sympathisanten uitgenodigd om vrijwillig de handen uit de mouwen te steken. Tot zo’n veertig man gaat in mei en november aan de slag en voert klussen uit naargelang persoonlijke vaardigheden en voorkeuren, van het schilderen van de kamers tot het onderhoud van de tuin. Een lovenswaardig initiatief dat doet dromen: hoeveel meer parels zouden er niet gered kunnen worden als een groep mensen zich gezamenlijk om hun behoud zou bekommeren?