Gestrand in Turkije: ‘Hier stopt onze wereldreis’

Een jaar lang door Centraal-Azië zwerven met als eindbestemming Mongolië: dat was het plan van Aurélie Wastyn en Matthias Boetens. Het zou voor het Gentse koppel het jaar van hun leven worden, tot het coronavirus hen in Turkije deed stranden.

Aurélie Wastyn (25) en Matthias Boetens (29) zitten op het moment van dit gesprek al vijf weken vast in een hotel in Cappadocië, de door vulkanische activiteit getekende landbouwregio in hartje Turkije. Hun plan om met een tot camper omgebouwde terreinwagen een jaar lang rond te reizen werd doorkruist door de coronapandemie: de grenzen zijn gesloten, zodat het koppel niet verder kan trekken. Ook naar huis terugkeren is niet meteen een optie: de schaarse vluchten zijn peperduur en vergen tussenstops die het besmettingsgevaar nog verhogen.

‘Ons oorspronkelijke plan was om een jaar rond te reizen in Centraal-Azië’, vertelt Aurélie. ‘Vooral Tadzjikistan, Kirgizië en Mongolië stonden hoog op onze verlanglijst. We wilden die landen goed leren kennen en zouden er telkens ongeveer een maand voor uittrekken. We zouden Europa dus snel doorkruisen en vanaf Turkije trager beginnen te reizen. Een route lag niet vast: de achtduizend kilometer naar Mongolië zouden we onderweg invullen en ons laten leiden door de tips van de mensen die we tegenkomen.’

Goed voorbereid

Voor Matthias was de reis meer dan een vakantie, vertelt hij vanuit Cappadocië. ‘Ik werkte fulltime als wielercoach en draaide makkelijk 45 tot 55 uur per week. Bovendien was ik zoals velen meteen na mijn studie aan de slag gegaan, nadat mijn stageplaats een job had aangeboden die ik niet kon laten liggen. Tot ik na vier jaar merkte dat het tijd was om het over een andere boeg te gooien: ik wou weg uit België, weg van de ratrace.’

Van een relatie was toen nog geen sprake, legt Aurélie uit. ‘Matthias was al een tijdje plannen aan het maken toen we elkaar ontmoetten. Zijn bestemming lag nog niet definitief vast, maar hij zou hoe dan ook vertrekken. Alles is dus behoorlijk snel gegaan: na drie maanden besliste ik om mee op reis te gaan, en toen we begin januari vertrokken, kenden we elkaar precies een jaar. Ik was net afgestudeerd als maatschappelijk werkster, voor mij was dit het perfecte moment om op avontuur te gaan.’

Het koppel vertrok ‘extreem’ goed voorbereid aan de onderneming. ‘Door mijn toedoen misschien zelfs té,’ lacht Matthias, ‘maar vooral met onze Toyota Land Cruiser wilde ik het zekere voor het onzekere nemen. Als we motorpech hebben in de woestijn, wil ik die zelf kunnen herstellen, dus ging ik daar cursussen voor volgen en hebben we ook het nodige materiaal mee. We moesten de auto ook volledig leeghalen en ombouwen om onze nomadendroom waar te maken.’ Hun terreinwagen is ondertussen een echt huisje op wielen, met alles erop en eraan om dagenlang in de middle of nowhere te kamperen.

‘Daarnaast moesten we uitzoeken welke verzekeringen we nodig hadden, hoe we onderweg visa konden krijgen, gespecialiseerde kaarten inslaan, tolpunten bestuderen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Praktische zaken die niet altijd even leuk zijn, maar wel noodzakelijk.’

zonder filters

Het koppel stak de Turkse grens over op 10 februari. ‘Toen hadden we het gevoel dat onze reis echt kon beginnen. We hadden Europa en de winter achter ons gelaten en keken uit naar het vervolg in Azië’, vertelt Matthias. ‘De weken daarvoor hebben we enkele koude nachten doorgebracht in het Bucegigebergte in Roemenië’, legt Aurélie uit. ‘Matthias had al op Spitsbergen gekampeerd bij min 15 graden en wist dus wat hij kon verwachten, maar voor mij was die eerste maand van ons avontuur toch een zware test. Het was zo verschrikkelijk koud in Roemenië en Slovakije dat ik er nauwelijks van kon genieten. Bovendien miste ik mijn familie enorm. Aankomen in het zonnige Turkije was dan ook een verademing, een keerpunt dat het beste deed vermoeden voor de maanden die nog moesten komen.’

‘Je merkt ook snel hoe dicht je op elkaar zit tijdens zo’n reis’, zegt Matthias. ‘Je hebt enkel elkaar, en als je een meningsverschil hebt, lost dat zich niet vanzelf op. Gelukkig zijn we allebei goede praters. Heeft een van ons het moeilijk, dan bespreken we dat meteen.’

Op het Instagramaccount waarop ze hun avonturen delen, willen ze de moeilijke momenten niet verbloemen, benadrukt de Gentenaar: ‘Instagram en blogs wekken soms een andere indruk, maar reizen is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Wij willen onze tocht tonen zoals hij echt is: zonder filters en aangepaste kleuren, en niet alleen de mooiste momenten van onze reis.’

grenzen gesloten

Toen Aurélie en Matthias in januari de deur achter zich dichttrokken, was het coronavirus nog maar net uitgebroken in China. ‘Toen zag het er niet naar uit dat het virus snel tot bij ons zou komen, maar we waren nog geen drie maanden onderweg toen covid-19 op ons pad kwam’, vertelt Aurélie. ‘We konden tot half maart zonder problemen van Turkije genieten, maar nadien werd het snel duidelijk dat het land de grenzen zou sluiten. We zijn toen nog in allerijl naar de grens met Georgië gereden om toch een etappe verder te raken, maar het was toen al te laat. Niemand mocht het land nog in of uit.’

Nadien volgden twee moeilijke weken, bekent Matthias. ‘De moeilijkste van onze reis tot nu toe. Vooral door de onzekerheid: hoelang zouden de grenzen gesloten blijven? Moesten we proberen om terug te keren, of was er toch een kans dat we verder konden? Tezelfdertijd werd onze vrijheid enorm beperkt. Zo joeg de politie ons weg op kampeerplaatsen en werden we ook op de weg voortdurend tegengehouden. Toen duidelijk werd dat onze opties beperkt waren, besloten we maar om terug te keren naar Cappadocië. Dat leek ons de beste oplossing, want het is er niet zo dichtbevolkt, waardoor er minder besmettingen zijn dan elders in Turkije.’

De bergachtige streek staat bekend om haar indrukwekkende turfsteenformaties en het droge, continentale klimaat, maar dat kon de teleurstelling bij Matthias niet volledig verzachten. ‘Ik heb in België twee winters op het randje van een burn-out gezeten. Na de laatste keer dacht ik: oké, we trekken nog één keer door om er dan een jaar op uit te trekken. Zo’n reis maak je maar één keer in je leven, en net dat plan valt in het water. Na anderhalf jaar voorbereiden en plannen is dat een zware dobber.’

koken en trainen

Dat de coronacrisis hen ver van huis overvalt, baart vooral hun familie zorgen, beseft Matthias. ‘Als we ziek worden, staan we niet zomaar in België, waar uitstekende medische voorzieningen voorhanden zijn.’ Toch zijn er ergere plaatsen om in quarantaine te zitten, zegt Aurélie over het dorpje Nar nabij Nev?ehir. ‘De kamers van ons hotel zijn uit de rotsen gehouwen, alsof we in grotten slapen.’ Net als elders in de streek zijn de hotels gesloten, maar de eigenares wilde toch één kamer voor hen vrijmaken. ‘Op voorwaarde dat ze niet voor ons zou hoeven te koken, al valt het haar zwaar om zich aan die regel te houden. Gastvrijheid is hier belangrijker dan afstand houden. We worden nog permanent overal op de thee gevraagd en uitgenodigd om samen te ontbijten, maar dat wijzen we met spijt in het hart toch maar af.’

Hun dagen in Cappadocië bestaan vooral uit koken, boodschappen doen, trainen op de atletiekpiste die ze ontdekten op een wandeling en kaarten. Maar ook het leukste kaartspel gaat na een tijdje vervelen, bekent Matthias. ‘Ik zie niet hoe we ons nog een maand kunnen bezighouden. Als we niet snel verder kunnen reizen, kunnen we ons thuis nuttiger maken dan hier. Alles bezoeken wat we in gedachten hadden, wordt met de dag moeilijker. We hadden het zo gepland dat we tijdens de zomermaanden in Centraal-Azië zouden zijn, maar nu wordt het nipt om voor de herfst nog door Mongolië te hiken, voor het te koud wordt.’

Plan B

Enkele dagen geleden kregen Aurélie en Matthias bericht van de Duitse ambassade in Bulgarije: die werkt aan een konvooi om reizigers die met de auto vastzitten in Turkije naar huis te brengen. ‘Als we het papierwerk in orde krijgen, rijden we mee. Hopelijk zijn we eind mei dan thuis.’

Ondertussen kijkt het koppel ook al wat verder en krijgt stilaan een nieuwe reisdroom vorm. ‘Tijd om plannen te maken biedt zo’n quarantaine genoeg’, zegt Matthias. ‘Voorlopig zijn de grensovergangen in het noorden van Europa nog open. Met wat geluk bedaart de crisis in Europa dus een beetje en kunnen we deze zomer nog drie maanden het Hoge Noorden verkennen, een andere regio die we allebei ooit wilden bezoeken. Tegelijk beseffen we dat niks zeker is met deze pandemie. Als het niet anders gaat, hebben we alvast een reisplan voor volgend jaar.’