Deze Belgen leven the American dream: Eef Vicca boetseert faam als PR Executive in New York

Knack Weekend ging op zoek naar landgenoten die naar de VS getrokken zijn. Stuk voor stuk hebben ze een droom, een project dat hen beroert. Stuk voor stuk beproefden ze hun geluk in het verre “land of the free and home of the brave“. Vandaag: Eef Vicca, Senior Fashion Director en PR Executive bij het communicatiebureau Factory PR in New York.

Eef Vicca is haar naam, en ze is Senior Fashion Director en PR Executive bij het communicatiebureau Factory PR in New York. Hoewel het de immer parmantige Samantha Jones in Sex and the City alvast geen grijze haren lijkt te bezorgen, is het volgens het Amerikaanse tijdschrift Forbes het zesde meest stressvolle beroep dat je kan uitoefenen – stressvoller dan het besturen van een bedrijf, maar minder zenuwslopend dan vechten in het Amerikaanse leger.

Gedreven door ambitie en door de liefde. Ik heb met mijn Spaanse man drie en een half jaar in Mallorca gewoond, maar het werd tijd voor iets anders. Onwaarschijnlijk maar waar: we kregen allebei haast simultaan een promotie om naar NYC te vertrekken. Ik als hoofd PR en Communicatie van Camper voor Noord- en Zuid-Amerika, hij als commercieel directeur van het Spaanse luxe-tegelbedrijf Porcelanosa. Het was een fantastische tijd, ik reisde veel in Amerika, maar ook regelmatig in Mexico, Brazilië en noem maar op. Toch krijgt New York je op een of andere manier in haar greep. Na wat wikken en wegen, heb ik een jaar geleden de keuze gemaakt om te beginnen bij Factory PR, een groot communicatiebedrijf waar ik momenteel Senior Director ben.

Geen dag is hetzelfde. Tussen journalisten benaderen voor de lancering van producten, perstrips organiseren, campagnes bedenken en New York Fashion Week events organiseren, heb ik geen moment om me te vervelen. Gisteren werkte ik nog aan de lancering van Moon Express, de eerste private missie naar de maan. Dat was een geheel onbekende wereld voor mij. Space press, stel je voor! Met een roodgloeiende telefoon aan mijn oor gedrukt, liep ik de benen vanonder mijn lijf van nieuwsstudio naar nieuwsstudio voor live interviews met mijn klant. Maar als je ’s avonds uitgeput thuiskomt en je interview als headliner op BBC World ziet, dan geeft dat een boost.

Ons stokpaardje is de mode, met merken zoals Betsey Johnson en Steve Madden, maar we hebben ook een aantal luxemerken zoals eyewear van Chanel, Miu Miu enzovoort. We beginnen ook meer met technologie te doen. Ik vertegenwoordig bijvoorbeeld Tinder.

Ik heb vijf jaar lang public relations gedaan in België, dat was fantastisch en een geweldige leerschool. Maar NYC is niet dubbel, maar tiendubbel zo hard – met alle respect voor mijn collega’s in België natuurlijk. Ik kom nauwelijks voor 21u het kantoor buiten. De concurrentie is gewoon veel groter, en het perslandschap complexer. Voordeel is dan weer dat je op de meest exclusieve plaatsen belandt en met boeiende mensen in contact komt.

Zo grappig! Ze is bijna mijn New Yorkse oma geworden. Ongelooflijk hoe actief zij nog is op haar gezegende leeftijd. We zijn op het heerlijke idee gekomen om haar een collectie voor Macy’s te laten ontwerpen en Iris emoji’s te lanceren, die gratis af te halen zijn via Itunes. Als je vraagt wat ze daar zelf van vindt, dan antwoordt ze droogjes “if it makes the kids happy, I’m happy”. Ze neemt overal haar belangrijkste telefoonnummers mee naartoe, geschreven op een klein stukje papier: die van haar dokter en haar advocaat. Het is ook haar advocaat die fungeert als manager. Op shoots verschijnt ze wel helemaal alleen, en vraagt dan of ze nog even haar benen kan laten waxen voor de foto’s.

Ja. Ik moet nog leren soms wat meer mijn mond te houden. De VS is een heel politiek correct land en mensen voelen zich snel gediscrimineerd. Op het werk kunnen bepaalde grapjes echt niet, terwijl deze voor ons heel onschuldig lijken. Tijdens een sollicitatiegesprek mag je ook iemands leeftijd niet vragen, en we hebben ooit onze shopping bag van Camper uit de winkel moeten halen omdat er “Merry Christmas” opstond. Dat bleek discriminerend tegenover de Joodse gemeenschap.

De economische recessie niet zozeer. Iedereen is wel heel erg bezig met de recente gebeurtenissen in Europa. Wat heel bepalend voor ons zal zijn, zijn de verkiezingen in november. Sommige campagnes moeten we volledig open laten, omdat we simpelweg niet weten in welk landschap de VS zich gaan bevinden in het begin van het nieuwe jaar.

Ik denk dat er een beetje een misverstand is over hardwerkende Amerikanen. Bepaalde Amerikanen werken inderdaad heel hard maar ik denk dat de gemiddelde Belg nog gedrevener is. In Amerika heerst er nog een soort klassensysteem. Als er in België op kantoor opgeruimd moet worden, dan zal iedereen een doos verslepen. In Amerika is dat een taak voor de assistenten. In mijn eigen team probeer ik het goede voorbeeld te geven door zelf ook de mouwen op te rollen.

Vast en zeker wel maar ik kan nu niet meteen iets bedenken. Ik denk dat ik spijtig genoeg het respect voor geld verloren heb hier. Ik weet nog dat ik dacht tijdens mijn eerste weken hier: “Vijftien dollar voor een glas wijn, wat een schande”. Nu vind ik dat al gewoontjes. Een gewoonte die ik gelukkig niet heb overgenomen is heel dat gedoe rond yoga, sapjes en de draag-je-yogabroek-overal-naartoe-trend.

Brunchen met mijn man op zaterdag, en tijdens de zomerweekends op zondag naar Fire Island – het is hier zo heet.

Lisa Billen